Η πρώτη μορφή κοινωνικής οργάνωσης των ανθρώπων (ως και το 2500 π.χ. περίπου) 
ήταν η μητριαρχία, στην οποία υπολογιζόταν μόνο η μητρική συγγένεια ίσως διότι 
η γυναίκα ήταν σίγουρη ως μάνα των παιδιών που γεννούσε, ενώ ο πατέρας ήταν αμφισβητούμενος..
 Η γυναίκα ήταν αρχηγός της γενιάς, είχε κύρος και αίγλη και απολάμβανε ελεύθερα 
τον έρωτα. 
Οι άνθρωποι ζούσαν αρμονικά χωρίς πολέμους. 
Στη Μινωική Κρήτη οι γυναίκες είχαν μεγάλη ελευθερία και συμμετείχαν σε κάθε 
εκδήλωση της κοινωνικής ζωής. 
Στην αρχαία Σπάρτη οι γυναίκες είχαν κληρονομικά δικαιώματα. 
Ο μισογύνης Αριστοτέλης θεωρούσε τη γυναίκα κατώτερη και έχουσα περιορισμένη
 ικανότητα για διανοητική δράση. 
Στην Αίγυπτο στην Ελληνιστική περίοδο οι γυναίκες απολάμβαναν τα ίδια νομικά και 
οικονομικά δικαιώματα με τον Αιγύπτιο άνδρα και είχαν ελεύθερη βούληση. 
Στην αρχαία Ρώμη οι γυναίκες είχαν πλήρη υποταγή στην εξουσία πρώτα του πατέρα 
και αργότερα του συζύγου.
Στη Βυζαντινή εποχή παρόλο που οι γυναίκες έπαψαν να θεωρούνται τεκνοποιητικές 
μηχανές, υπήρχαν μεγάλοι περιορισμοί. 
Στους χρόνους της φεουδαρχίας οι γυναίκες θεωρούνταν ως ιδιοκτησία του άντρα. 
Στο βιβλίο «Τα μεγάλα ρεπορτάζ της ιστορίας» του John Carey, αυτόπτης μάρτυρας 
(1650) περιγράφει: «Οι ειδωλολάτρες της Ινδίας έχουν επίσης ένα αρχαίο έθιμο: όταν 
πεθαίνει ένας άντρας, η χήρα του δεν επιτρέπεται να ξαναπαντρευτεί. 
Έτσι, μόλις εκείνος πεθάνει, η γυναίκα αποσύρεται για να κλάψει τον σύζυγό της, 
ξυρίζει τα μαλλιά της και βγάζει όλα τα κοσμήματα με τα οποία ήταν στολισμένη.
 Βγάζει από τα χέρια και τα πόδια της τα βραχιόλια που της είχε χαρίσει ο άντρας της 
στον γάμο τους και που συμβολίζουν την υποταγή και τη δέσμευσή της.
Ζει όλη της την υπόλοιπη ζωή εντελώς περιφρονημένη, 
χειρότερα από σκλάβα, στο μέρος όπου πριν ήταν κυρία. Αυτή η δυστυχία την 
κάνει να μισεί τη ζωή και προτιμά να ανεβεί στην επικήδεια πυρά και να 
καεί ζωντανή μαζί με το λείψανο του νεκρού συζύγου της, παρά να την 
αντιμετωπίζει ο κόσμος προσβλητικά και εξευτελιστικά όλες τις ημέρες που της 
απομένουν να ζήσει».  
Στον Μεσαίωνα, χιλιάδες γυναίκες κάηκαν στην πυρά με την κατηγορία ότι ήταν 
μάγισσες (π.χ. Salem) και συνεπώς ήταν «υπεύθυνες» για όλα τα κακά του κόσμου. 
Την εποχή του Διαφωτισμού συμφωνήθηκε η εκπαίδευση της γυναίκας, είτε για τη 
σωστή μετάδοση των πολιτιστικών αξιών είτε για έναν ευρύτερο στόχο.
Το 1860 ο Παρισιάνος γιατρός Paul Broca (1824-80), αφού μελέτησε το μέσο βάρος  
292 αντρικών εγκεφάλων με μέσο όρο 1,325 grams και 140 γυναικών με μέσο
 όρο 1,144 grams αποφάνθηκε ότι οι γυναίκες έχουν πιο χαμηλή νοημοσύνη από 
τους άντρες. 
Το 1879 ένας μαθητής του Broca, o Le Bon, χρησιμοποίησε τα «επιστημονικά 
δεδομένα» για να αρχίσει μια άγρια επίθεση κατά των γυναικών. 
Σε μελέτη του σε ιατρικό περιοδικό αναφέρει:… «η γυναίκα… κατώτατο είδος 
της ανθρώπινης εξέλιξης… έλλειψη λογικής και αδυναμία σκέψης»…
Τον 19ο αιώνα, παρουσιάζεται το κοινωνικό κίνημα του φεμινισμού, με 
στόχο την εξάλειψη κάθε φυλετικής ανισότητας και αρχίζει η γυναίκα σε όλο τον 
κόσμο να αποκτά δικαιώματα ψήφου και να διεκδικεί θέση στα δημόσια και κυβερνητικά αξιώματα. 
Στις 20/3/1928 η εφημερίδα «Νέα Ημέρα» έγραφε: «Ορισμένα τινά Ελληνικά θήλεα 
ζητούν να δοθή ψήφος εις τας γυναίκας… (είναι) επιστημονικώς πασίγνωστον γεγονός
 ότι παν θήλυ διατελεί εις ανισόρροπο και έξαλλον πνευματική κατάστασιν ωρισμένας
 ημέρας εκάστου μηνός.
 …Η γυναικεία συνεπώς ψήφος είναι πράμα επικίνδυνον, άρα αποκρουστέον».  
Στις αρχές του 20ού αιώνα αναπτύχθηκε σε όλη την Ευρώπη ένα δυναμικό 
κίνημα διεκδίκησης της γυναικείας ψήφου από τις «σουφραζέτες». 
Σε ανακοίνωση που εξέδωσε το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο για θέματα Ισότητας 
(EIGE) με ευκαιρία την ημέρα της γυναίκας (8 Μαρτίου 2017), αναφέρει ότι η 
Ευρωπαϊκή 
Ένωση έχει εντείνει τις προσπάθειες για την ισότητα των φύλων, πιστεύοντας 
ότι έτσι θα δημιουργηθούν περισσότερες θέσεις εργασίας, θα ανεβεί το 
βιοτικό επίπεδο και θα αντιμετωπιστεί καλύτερα το πρόβλημα της γήρανσης του 
πληθυσμού.

«Γυναίκα, αν θες αντρίκεια να δουλέψεις για τον ξεσκλαβωμό σου, δε φτάνει να κάψεις, 
να σκορπίσεις, να ξοδέψεις το χρυσάφι, τη σμύρνα, το λιβάνι στον νέο βωμό. 
Μέσα σου πρώτα κάψε το τριπλό ξόανο που τους δούλους κάνει: Συνήθεια, 
Κέρδος, Πρόληψη. Και κάψε και του παλιού καιρού τα παραμύθια, κι ας είναι όμορφα, 
μια για πάντα κάψε...» Κ. Παλαμάς