ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ
Το 2014, το 50% των προσφύγων ανά τον κόσμο ήταν γυναίκες και κορίτσια.(2) Ιστορικά, οι διεθνείς συμβάσεις και οι εθνικές πολιτικές ασύλου είχαν την τάση να παραβλέπουν τη συγκεκριμένη θέση των γυναικών που υποβάλλουν αίτηση ασύλου και την έντονη διάσταση του φύλου που ενυπάρχει στις προσφυγικές καταστάσεις. Τα συστήματα ασύλου έχουν σε μεγάλο βαθμό προσεγγισθεί από ανδρική σκοπιά. Παρά τη δημιουργία του κοινού ευρωπαϊκού συστήματος ασύλου (ΚΕΣΑ), η νομοθεσία, η πολιτική και οι πρακτικές συνεχίζουν να παρουσιάζουν σημαντικές αποκλίσεις μεταξύ των κρατών μελών και παρατηρούνται αισθητές διαφορές στην προστασία που παρέχεται στις γυναίκες που ζητούν άσυλο στην ΕΕ.
Η κατάρτιση ορθών στατιστικών σχετικά με τη δημογραφική πολυμορφία των προσφύγων που προσπαθούν να φτάσουν στην Ευρώπη είναι από τη φύση της δύσκολη. Ωστόσο, όλες οι σημερινές έρευνες καταδεικνύουν ότι στην ΕΕ καταφθάνουν περισσότεροι άνδρες χωρίς οικογένεια, αναζητώντας διεθνή προστασία, απ’ ό,τι γυναίκες και παιδιά. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στα εμπόδια που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες, λόγω φύλου, στην προσπάθειά τους να εξασφαλίσουν πρόσβαση σε προστασία καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού τους. Οι παραδοσιακοί άνισοι τρόποι καταμερισμού της εργασίας συνεπάγονται ότι οι γυναίκες συχνά μένουν πίσω για να φροντίσουν τα παιδιά και τα ηλικιωμένα μέλη της οικογένειας. Πολλές δεν διαθέτουν καν την ανεξαρτησία - τόσο σε οικονομικό όσο και σε διοικητικό επίπεδο - για να εγκαταλείψουν τη χώρα καταγωγής τους.
Οι ολοένα και περισσότερες γυναίκες που εγκαταλείπουν τη χώρα τους είναι ευάλωτες σε όλα τα στάδια του ταξιδιού τους: στις χώρες καταγωγής, διέλευσης και προορισμού. Εκτός από βασική αιτία για την απόφαση πολλών γυναικών να φύγουν, η βία λόγω φύλου αποτελεί κοινό χαρακτηριστικό των μετακινήσεών τους προς την ΕΕ αλλά και στο εσωτερικό της ΕΕ.
Η διάσταση του φύλου στην απόδοση του καθεστώτος του πρόσφυγα
Έχει υποστηριχθεί ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ήταν το πρώτο διεθνές θεσμικό όργανο που αναγνώρισε την ανάγκη για ερμηνεία της Σύμβασης για τους Πρόσφυγες υπό το πρίσμα της διάστασης του φύλου, σε ψήφισμα της 13ης Απριλίου 1984(3) το οποίο στη συνέχεια είχε αντανάκλαση στα επόμενα συμπεράσματα και τις κατευθυντήριες γραμμές της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες. Πολλά κράτη μέλη της ΕΕ έχουν εκδώσει τις δικές τους κατευθυντήριες γραμμές για τα φύλα οι οποίες όμως δεν έχουν δεσμευτικό χαρακτήρα και ήταν μόνο εν μέρει και ανομοιόμορφα αποτελεσματικές.
Έχει αναγνωριστεί ευρέως ότι οι πράξεις βίας εις βάρος γυναικών που αναζητούν άσυλο διαπράττονται συχνά από μη κρατικούς φορείς, συμπεριλαμβανομένων συγγενών. Οι διώξεις ασκούνται όταν το κράτος δεν είναι ικανό ή πρόθυμο να παράσχει προστασία στις γυναίκες σε τέτοιες περιπτώσεις. Κατά συνέπεια, οι διώξεις πρέπει να θεωρούνται τόσο κάθετες όσο και οριζόντιες ως προς τη διάστασή τους, ειδικά στο πλαίσιο των αιτήσεων για λόγους που συνδέονται με το φύλο.
Πολλά κράτη μέλη δεν έχουν ακόμη υπογράψει και κυρώσει τη Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης σχετικά με την πρόληψη και την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας (Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης). Στην εν λόγω Σύμβαση ζητείται από τα συμβαλλόμενα κράτη να ερμηνεύουν τους λόγους που ορίζονται στη Σύμβαση για τους Πρόσφυγες λαμβάνοντας υπόψη τη διάσταση του φύλου και να παρέχουν συνθήκες υποδοχής, υπηρεσίες υποστήριξης και διαδικασίες ασύλου με γνώμονα το φύλο.
Η ποιότητα και ο τρόπος λήψης των αποφάσεων στις διαδικασίες ασύλου έχουν διαφορετικό αντίκτυπο για τους άνδρες και τις γυναίκες. Οι γυναίκες είναι λιγότερο πιθανό να διαθέτουν αποδεικτικά στοιχεία για την επιβεβαίωση ενός ισχυρισμού. Αυτό οφείλεται σε διάφορους παράγοντες όπως η οικονομική, κοινωνική και πολιτική θέση τους στη χώρα καταγωγής τους, καθώς και η φύση της δίωξης την οποία έχουν υποστεί ή φοβούνται ότι θα υποστούν. Για τον λόγο αυτό, η προφορική μαρτυρία είναι συνήθως πιο σημαντική στις αιτήσεις ασύλου των γυναικών, ιδίως στην αξιολόγηση της αξιοπιστίας.
Οι γυναίκες που έχουν βιώσει τραυματικά γεγονότα ενδέχεται να είναι απρόθυμες ή να χρειάζονται χρόνο για να αποκαλύψουν τις σχετικές πληροφορίες. Ορισμένες ΜΚΟ έχουν αναφέρει μια νοοτροπία δυσπιστίας από την πλευρά των αρμοδίων λήψης αποφάσεων, οι οποίοι αδυνατούν να κατανοήσουν τον πολυσύνθετο χαρακτήρα της ανάμνησης γεγονότων βίας και ψυχολογικού τραυματισμού, και επιβαρύνουν υπερβολικά τις αιτούσες άσυλο οι οποίες διαθέτουν περιορισμένα αποδεικτικά στοιχεία.
Ο προτεινόμενος κανονισμός για κατάρτιση από την ΕΕ ενός κοινού καταλόγου των ασφαλών χωρών καταγωγής(4) εγείρει σημαντικά ζητήματα σχετικά με την κατάσταση των γυναικών που υποβάλλουν αίτηση ασύλου στην ΕΕ. Εάν εγκριθεί, η Επιτροπή θα κληθεί να διασφαλίσει ότι οι αλλαγές αυτές θα λαμβάνουν πλήρως υπόψη την κατάσταση των γυναικών, των ατόμων ΛΟΑΔΜ και άλλων ευάλωτων ομάδων, προβλέποντας όπου χρειάζεται ειδικές παρεκκλίσεις. Καμία χώρα δεν μπορεί να θεωρείται πραγματικά «ασφαλής» για τις γυναίκες και τα κορίτσια όταν η βία λόγω φύλου αποτελεί παγκόσμιο και ενδημικό πρόβλημα. Αυτό πρέπει να αναγνωρίζεται ρητά σε κάθε νέο κανονισμό και πρέπει να εφαρμόζεται η διαφοροποίηση βάσει του φύλου.
Είναι ανάγκη να θεσπιστεί μια νέα, ολοκληρωμένη δέσμη κατευθυντήριων γραμμών για τα φύλα στο εσωτερικό της ΕΕ στο πλαίσιο των ευρύτερων μεταρρυθμίσεων της πολιτικής μετανάστευσης και ασύλου.
Οι ανάγκες των γυναικών στις διαδικασίες ασύλου
Οι γυναίκες που ζητούν άσυλο πρέπει να έχουν πρόσβαση σε νομικές συμβουλές υψηλής ποιότητας το ταχύτερο δυνατό. Το ψυχολογικό τραύμα, η ντροπή και ο στιγματισμός που βιώνουν πολλές γυναίκες ως αποτέλεσμα της βίας μπορεί να δυσχεράνει την προσπάθεια των νομικών εκπροσώπων να κερδίσουν την εμπιστοσύνη τους. Είναι επιτακτική ανάγκη οι γυναίκες να αισθάνονται ότι μπορούν να αποκαλύψουν αυστηρά προσωπικές λεπτομέρειες των τραυματικών εμπειριών τους.
Οι αιτήσεις ασύλου για λόγους που σχετίζονται με το φύλο είναι συχνά περίπλοκες, με αποτέλεσμα να απαιτούν πρόσθετη νομική εργασία. Σε πολλά κράτη μέλη, οι δαπάνες για υπηρεσίες νομικής συνδρομής έχουν μειωθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια στο πλαίσιο των προγραμμάτων λιτότητας. Η έλλειψη χρηματοδοτικών πόρων ενδεχομένως δεν ενθαρρύνει τους νομικούς εκπροσώπους να ασκούν προσφυγές σε περίπλοκες υποθέσεις που σχετίζονται με το φύλο, με αποτέλεσμα πολλές γυναίκες που ζητούν άσυλο να μην έχουν άλλη επιλογή από την άσκηση προσφυγής χωρίς νομική εκπροσώπηση.
Μια εσφαλμένη απόφαση μπορεί να έχει μη αναστρέψιμα τραγικά αποτελέσματα. Η νομική συνδρομή αποτελεί, συνεπώς, ζωτικό μέτρο προστασίας κατά των εσφαλμένων αποφάσεων. Ο Οργανισμός Θεμελιωδών Δικαιωμάτων έχει επίσης επισημάνει τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν οι αιτούντες άσυλο όσον αφορά την πρόσβαση σε αποτελεσματικά ένδικα μέσα.(5) Η απουσία νομικής συνδρομής συνεπάγεται επίσης ότι αναγνωρισμένοι πρόσφυγες συχνά δεν μπορούν να ασκήσουν το δικαίωμά τους για επανένωση με την οικογένειά τους.
Οι γυναίκες έχουν ειδικές ανάγκες στις διαδικασίες καταγραφής και ταυτοποίησης (screening) και συνέντευξης και τα πρότυπα συνεχίζουν να ποικίλουν σημαντικά μεταξύ των κρατών μελών. Για την αντιμετώπιση αυτού του ζητήματος, τα κράτη μέλη πρέπει, έστω:
• να εγγυώνται και να γνωστοποιούν το δικαίωμα των αιτουσών άσυλο να ζητούν γυναίκες για τη διεξαγωγή των συνεντεύξεων και τη διερμηνεία·
• να παρέχουν ολοκληρωμένη και υποχρεωτική κατάρτιση για υπεύθυνους συνεντεύξεων και διερμηνείς σε θέματα σεξουαλικής βίας, ψυχολογικού τραύματος και ανάμνησης·
• να παρέχουν ειδική για ψυχικά τραύματα ψυχολογική υποστήριξη για γυναίκες που έχουν υποστεί βία λόγω φύλου·
• να παρέχουν πληροφορίες σχετικά με τη διαδικασία ασύλου, και τα ειδικά δικαιώματα των γυναικών που ζητούν άσυλο·
• να παρέχουν υπηρεσίες φροντίδας παιδιών στη διάρκεια της διαδικασίας καταγραφής και ταυτοποίησης και στη διάρκεια των συνεντεύξεων για τη χορήγηση του ασύλου·
• να ενημερώνουν τις γυναίκες για το δικαίωμά τους να υποβάλλουν χωριστή αίτηση ασύλου.
Απαιτείται περισσότερο συντονισμένη κατάρτιση για όλους τους επαγγελματίες οι οποίοι μπορεί να έλθουν σε επαφή με γυναίκες που έχουν υποστεί ακρωτηριασμό των γεννητικών οργάνων, συμπεριλαμβανομένης της κατάρτισης σχετικά με υφιστάμενες πρωτοβουλίες όπως η διαδικτυακή πλατφόρμα γνώσης για την ολοκληρωμένη κατάρτιση των επαγγελματιών.
Σωματεμπορία, παράνομη διακίνηση και σεξουαλική βία
Οι αναγκαστικοί εκτοπισμοί έχουν συχνά ως επακόλουθο την εκμετάλλευση και δίωξη λόγω φύλου, συμπεριλαμβανομένης της σωματεμπορίας για σκοπούς σεξουαλικής ή εργασιακής εκμετάλλευσης. Οι γυναίκες και τα κορίτσια που ξεφεύγουν από τις συγκρούσεις διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο να πέσουν θύματα παιδικού, πρόωρου και αναγκαστικού γάμου. Υπάρχουν επίσης στοιχεία που καταδεικνύουν ότι η παροχή σεξουαλικών υπηρεσιών για λόγους επιβίωσης (survival sex) έχει εξελιχθεί σε μέσο πληρωμής αδίστακτων διακινητών σε ορισμένες περιοχές.
Η σεξουαλική βία χρησιμοποιείται συχνά ως στρατηγική με στόχο τη στέρηση από γυναίκες και κορίτσια των βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων τους και μπορεί να προκαλέσει ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες κατόπιν εξαναγκασμού καθώς και εγκυμοσύνες μικρών κοριτσιών. Πάνω από το ένα τρίτο των θανάτων που σχετίζονται με τη μητρότητα σε παγκόσμιο επίπεδο καταγράφονται σε περιβάλλοντα κρίσης, όπως τα στρατόπεδα προσφύγων. Αυτό οφείλεται κατά κύριο λόγο στην αδυναμία πρόσβασης στη βασική επείγουσα μαιευτική περίθαλψη και στην έλλειψη κατηρτισμένου υγειονομικού προσωπικού. Η ανεπάρκεια ή η απουσία σεξουαλικής και αναπαραγωγικής υγειονομικής περίθαλψης εκθέτει εκατομμύρια γυναίκες και παιδιά σε περιττούς κινδύνους ασθενειών και θανάτου.
Η Επιτροπή και τα κράτη μέλη πρέπει να εγγυηθούν πλήρη πρόσβαση στις υπηρεσίες και στα δικαιώματα που άπτονται της σεξουαλικής και αναπαραγωγικής υγείας, συμπεριλαμβανομένης της πρόσβασης σε ασφαλείς αμβλώσεις. Πρέπει επειγόντως να διατεθούν πρόσθετοι πόροι.
Τα προβλήματα της σωματεμπορίας και της παράνομης διακίνησης είναι πολλές φορές συναφή και αλληλένδετα. Ωστόσο, πρόκειται για δύο διακριτές κατηγορίες οι οποίες εγείρουν διαφορετικές νομικές υποχρεώσεις. Η σωματεμπορία εμπεριέχει πάντοτε εξαναγκασμό και εκμετάλλευση, όμως δε συνεπάγεται κατ’ ανάγκη παράνομη διέλευση συνόρων. Για να υπάρξει κατάλληλη και ειδική αντιμετώπιση σε επίπεδο πολιτικής και ποινικού δικαίου, τα δύο φαινόμενα πρέπει να εξετάζονται χωριστά.
Η αυξημένη χρήση παράνομων διακινητών και επισφαλών μεταναστευτικών οδών ενέχει συγκεκριμένα προβλήματα για τις γυναίκες. Όταν οι γυναίκες και οι οικογένειές τους δεν έχουν άλλη επιλογή από τη χρήση πιο επικίνδυνων οδών, η έκθεσή τους στη βία και η εξάρτησή τους από τους παράνομους διακινητές αυξάνεται. Σε τελική ανάλυση, για να βελτιωθεί η ασφάλεια και η προστασία των γυναικών προσφύγων, πρέπει να εξασφαλιστούν ασφαλείς και νόμιμες οδοί προς την ΕΕ για όσες προσπαθούν να ξεφύγουν από τον πόλεμο και τις διώξεις.
Η ασφάλεια και ο σεβασμός για τα δικαιώματα των γυναικών δε είναι κατ’ ανάγκη αλληλοσυγκρουόμενοι στόχοι πολιτικής.
Υποδοχή και κράτηση
Οι γυναίκες έχουν ειδικές ανάγκες υποδοχής, όπως αναγνωρίζεται στο άρθρο 60 παράγραφος 3 της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης το οποίο ορίζει ότι τα μέρη:
λαμβάνουν τα αναγκαία νομοθετικά ή άλλα μέτρα προκειμένου να αναπτύξουν ευαίσθητες προς το φύλο διαδικασίες υποδοχής και υποστηρικτικές υπηρεσίες για τους αιτούντες άσυλο (...)
Ωστόσο, βάσει της οδηγίας για τις συνθήκες υποδοχής, οι γυναίκες δεν κατατάσσονται συστηματικά στις κατηγορίες των «ευάλωτων ατόμων» ούτε θεωρείται ότι χρειάζονται ειδικά καταλύματα.
Η πίεση που ασκείται στα συστήματα υποδοχής και ασύλου δεν πρέπει ποτέ να λειτουργεί ως δικαιολογία για την αδυναμία προστασίας των γυναικών από τη βία, ενώ, παράλληλα, οι γυναίκες που ζητούν άσυλο δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται με δύο μέτρα και δύο σταθμά· πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τα άλλα θύματα βίας λόγω φύλου. Η οδηγία για τα δικαιώματα των θυμάτων ορίζει επίσης ότι τα δικαιώματα που προβλέπονται σε αυτή δεν πρέπει να εξαρτώνται από το καθεστώς διαμονής του θύματος ή την ιθαγένεια ή εθνικότητα του θύματος.
Πρέπει επίσης να αντιμετωπισθεί μια σειρά άλλων ζητημάτων που σχετίζονται με τις συνθήκες υποδοχής:
• κατάρτιση του προσωπικού με ευαισθητοποιημένη ως προς τη διάσταση του φύλου που να συμπεριλαμβάνει πλήρη κατάρτιση σε θέματα σεξουαλικής βίας, σωματεμπορίας και ακρωτηριασμού των γυναικείων γεννητικών οργάνων·
• ξεχωριστές εγκαταστάσεις ύπνου και υγιεινής για τις γυναίκες και τους άνδρες·
• πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας που να λαμβάνουν υπόψη τη διάσταση του φύλου, συμπεριλαμβανομένης της προγεννητικής και μεταγεννητικής περίθαλψης·
• πρόσβαση σε υπηρεσίες ψυχολογικής υποστήριξης·
• υπηρεσίες φροντίδας παιδιών.
Η κράτηση πρέπει να χρησιμοποιείται μόνον ως έσχατη λύση, ενώ τα ευάλωτα άτομα δεν πρέπει να κρατούνται. Οι ανάγκες των εγκύων, των γυναικών με μικρά παιδιά, και των θυμάτων σεξουαλικής βίας καλύπτονται πιο ενδεδειγμένα μέσω εναλλακτικών λύσεων αντί της κράτησης, όπως η παράδοση των ταξιδιωτικών εγγράφων ή η επιβολή υποχρεώσεων αναφοράς.
Κοινωνική ένταξη και ενσωμάτωση
Οι γυναίκες πρόσφυγες καλούνται να αντιμετωπίσουν συγκεκριμένες προκλήσεις όσον αφορά την ένταξη και βιώνουν πολλαπλές διακρίσεις σε διάφορους τομείς λόγω χαρακτηριστικών όπως το φύλο και το γεγονός ότι αποτελούν μέλη εθνοτικής μειονότητας. Κατά συνέπεια, διατρέχουν ακόμα μεγαλύτερο κίνδυνο κοινωνικού αποκλεισμού, βίας και φτώχειας.
Στην Ευρώπη σήμερα, οι αιτούντες άσυλο ζουν με εισοδήματα πολύ χαμηλότερα από το όριο της φτώχειας και ορισμένοι υποχρεώνονται να καταφεύγουν στη φιλανθρωπία για να ικανοποιήσουν τις βασικές ανθρώπινες ανάγκες τους. Είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό το γεγονός ότι δεν παρέχεται επαρκής οικονομική στήριξη στις εγκύους και στις νέες μητέρες. Ακόμη και μετά τη χορήγηση του καθεστώτος του πρόσφυγα, οι γυναίκες αντιμετωπίζουν πολύ σημαντικά εμπόδια όσον αφορά την απασχόληση και την κοινωνική αρωγή, συμπεριλαμβανομένης της απουσίας πρόσβασης σε υπηρεσίες φροντίδας παιδιών.
Τα κράτη μέλη θα πρέπει να αξιοποιήσουν περισσότερο τα ταμεία συνοχής σε συνδυασμό με το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ασύλου, Μετανάστευσης και Ένταξης (ΤΑΜΕ) για την προώθηση της ένταξης στην αγορά εργασίας. Η φροντίδα των παιδιών είναι καθοριστικός παράγοντας για την ένταξη των γυναικών προσφύγων στην κοινωνία και πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα.
Η άνοδος του ακροδεξιού λαϊκισμού και εξτρεμισμού στην Ευρώπη αυξάνει περαιτέρω τους κινδύνους κακοποίησης, διακρίσεων και βίας με ρατσιστικά κίνητρα για τις γυναίκες πρόσφυγες και αιτούσες άσυλο. Τα κράτη μέλη έχουν υποχρέωση να προάγουν ένα ασφαλές και φιλόξενο περιβάλλον για όσες ζητούν διεθνή προστασία και να καταπολεμούν όλες τις μορφές διακρίσεων. Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής σε όλα τα επίπεδα πρέπει να αναφερθούν δημοσίως στη θετική οικονομική, κοινωνική και πολιτισμική συμβολή που μπορούν να προσφέρουν οι πρόσφυγες.
Συμπέρασμα
Η βασικές νομοθετικές πράξεις στις οποίες βασίζεται το ΚΕΣΑ δεν έχουν μέχρι στιγμής εξασφαλίσει μια συνεκτική και ευαισθητοποιημένη ως προς το φύλο αντιμετώπιση των γυναικών που ζητούν προστασία στην Ευρώπη. Παρά την ύπαρξη νομοθεσίας και πολιτικών που έχουν σχεδιαστεί υπό το πρίσμα της παραμέτρου του φύλου, συνεχίζουν να υπάρχουν πολύ σημαντικές αδυναμίες. Εξάλλου, ακόμη και όταν οι πολιτικές λαμβάνουν υπόψη τη διάσταση του φύλου, αυτό δεν σημαίνει πάντα ότι εφαρμόζονται με αποτελεσματικό τρόπο.
Η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης στον τομέα του ασύλου πρέπει να χαρακτηρίζεται από ευαισθησία για τα βιώματα των γυναικών σε όλα τα στάδια. Προκειμένου οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής να κατανοήσουν πλήρως τον τρόπο με τον οποίο οι καθοριζόμενοι από το φύλο συσχετισμοί ισχύος συντελούν στο φαινόμενο της αναγκαστικής εκτόπισης και προκαλούν συγκεκριμένα βιώματα και ανάγκες που σχετίζονται άμεσα με το φύλο, πρέπει να ακουστεί περισσότερο η φωνή των γυναικών προσφύγων και αιτουσών άσυλο.
Οι τεράστιες διαστάσεις της ανθρωπιστικής κρίσης που καλείται σήμερα να αντιμετωπίσει η Ευρώπη προκαλεί σοβαρότατες ανησυχίες. Οι ανισότητες στις σχέσεις των φύλων εντείνονται σε περιόδους κρίσης. Ωστόσο, αυτή η εποχή αβεβαιότητας και αναταραχής μπορεί επίσης να αποτελέσει ευκαιρία για εναρμόνιση των βέλτιστων πρακτικών όσον αφορά τη μεταχείριση των αιτουσών άσυλο και των γυναικών προσφύγων στην Ευρώπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου