Καθώς κάθε χρόνο οι γυναίκες (και) στη Γαλλία μετριούνται και βλέπουν πως λείπουν δεκάδες, οι οποίες έχουν δολοφονηθεί βάναυσα από συζύγους, συντρόφους, συναδέλφους, γνωστούς ή αγνώστους, κι αφού οι φωνές τους δεν ακούγονται στα αυτιά όσων θα μπορούσαν να κάνουν κάτι γι’ αυτό, γίνονται εκκωφαντικά συνθήματα στους τοίχους.
Στη Γαλλία οι τοίχοι φωνάζουν ενάντια σε μια ανοιχτή πληγή που φαίνεται πως δεν έχει γιατρειά. «Κλερ: μαχαιρώθηκε από τον σύζυγό της, ενώ τον είχε καταγγείλει 19 φορές». «Στη Ρεμς σήμερα διαπράχθηκε η 42η γυναικοκτονία της χρονιάς»... «Δεν θέλουμε να μετράμε τους θανάτους μας». Εκατοντάδες χαρτιά μόνο με γράμματα, που σχηματίζουν συνθήματα, εμφανίζονται εδώ και δυόμισι χρόνια στους δρόμους, σε τοίχους καταστημάτων ή κρατικών κτιρίων, στο μετρό, στις στάσεις λεωφορείων.
Εργα όλα τους μιας ομάδας γνωστής ως Les colleuses και πλέον με το πιο περιεκτικό από άποψη φύλου Les colleureuses (οι «κολλητές», κυριολεκτικά και μεταφορικά), που με μόνα τους όπλα σελίδες Α4 με ζωγραφισμένα γράμματα, έναν κουβά με κόλλα και μια χοντρή βούρτσα μεταφέρουν στους τοίχους ένα μήνυμα σαφές και απλό ενάντια σε κάθε μορφή έμφυλης βίας.
«Αποκαλύπτουμε τη βία πίσω από τις κλειστές πόρτες των σπιτιών, αλλά και τολμάμε να αφήσουμε τα ίχνη μας στον δημόσιο χώρο, εκεί όπου μας παρενοχλούν, μας καταδιώκουν, μας επιτίθενται», λέει ένα μέλος αυτής της συλλογικότητας που δεν έχει ηγέτιδες ούτε ιεραρχία, αλλά δομείται στη βάση αυτόνομων τοπικά ομάδων.
Γι’ αυτό και ήταν τεράστια η έκπληξη της Ντοροτέ Κινεό, διευθύντριας του εκδοτικού οίκου Denoël όταν πρότεινε στη συλλογικότητα την έκδοση ενός βιβλίου φωτογραφιών με τις τοιχογραφίες τους, και στην πρόταση ανταποκρίθηκαν κάπου 2.500 άτομα, μέλη μόνο της ομάδας του Παρισιού, γνωστής ως Collages Feminicides Paris (CFP, Κολάζ για τις Γυναικοκτονίες, Παρίσι).
Ο τόμος θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο με τίτλο «Η οργή μας στους τοίχους σας» και θα περιλαμβάνει ένα γλωσσάρι με νέους όρους που έχει υιοθετήσει το φεμινιστικό κίνημα, μαρτυρίες γυναικών που επέζησαν της έμφυλης βίας και μια αναδρομή στην ιστορία αυτού του κινήματος που γεννήθηκε τον Μάρτιο του 2019.
Ολα ξεκίνησαν τότε με τον θάνατο της Ζιλί Ντουίμπς. Ηταν 35 ετών, μητέρα δυο παιδιών, και δολοφονήθηκε από τον πρώην σύζυγό της. «Το γεγονός ότι μια γυναίκα έχει καταγγείλει πέντε φορές τον πρώην της για οικογενειακή βία και έπειτα δολοφονείται απ’ αυτόν δείχνει τα βαθιά ελλείμματα του συστήματός μας», έλεγε η Μαργκερίτ Στερν, πρώην μέλος της FEMEN που ήταν η πρώτη που κόλλησε χαρτιά με το όνομα ενός θύματος έμφυλης βίας στους δρόμους της Μασσαλίας.
Η πρωτοβουλία επαναλήφθηκε σε άλλες πόλεις με άλλα ονόματα θυμάτων και με διαφορετικά συνθήματα. Δυόμισι χρόνια αργότερα, η συλλογικότητα έχει δράση σε 200 δήμους της Γαλλίας, αλλά και σε τουλάχιστον 15 χώρες του κόσμου με στόχο να μεταφέρει την προβληματική για τη βία κατά των γυναικών στον δημόσιο χώρο και να αποκαλύψει την πραγματική διάσταση αυτής της μάστιγας που στη Γαλλία κλιμακώθηκε στη διάρκεια των δύο περιόδων καραντίνας λόγω της πανδημίας: κατά 35% στην πρώτη και κατά 60% έπειτα.
Τα μηνύματά τους προσαρμόζονται στα δράματα της επικαιρότητας, στις γυναικοκτονίες της στιγμής, στα σκάνδαλα παιδοφιλίας και αιμομιξίας, στα κρούσματα παρενόχλησης. Αλλά και στην αδιάφορη απάντηση των αρχών, καταγγέλλοντας πως «Μας ακούνε περισσότερο νεκρές παρά ζωντανές», ή ότι «Το κράτος είναι ένοχο και η δικαιοσύνη συνένοχη». Και στις στερεοτυπικές αντιδράσεις της κοινωνίας ξεκαθαρίζοντας πως «Δεν σκοτώνεις από αγάπη» ή «Η αιτία των βιασμών είναι οι βιαστές». Και προτάσσοντας πάντα την αλληλεγγύη: «Εγώ σε πιστεύω», είναι ένα από πιο προσφιλή συνθήματά τους μαζί με το «Δεν είσαι μόνη» και «Η φωνή σου είναι σημαντική».
Πολλές φορές είναι τα ίδια τα θύματα που γράφουν στους τοίχους για άλλα θύματα, μοιράζονται την εμπειρία τους και δίνουν ένα παράδειγμα δύναμης. Κι όπως δείχνει ρεπορτάζ της «Λιμπερασιόν», φαίνεται πως έχει σημαντική επιτυχία καθώς «πολλές γυναίκες επικοινωνούν μαζί τους και τους λένε πως χάρη στα μηνύματά τους που είδαν στον δρόμο “άλλαξαν πορεία” και, αντί να επιστρέψουν στα σπίτια τους, πήγαν στην αστυνομία για να καταγγείλουν βίαιους συντρόφους τους».
Οι «Κολλητές» προσέλκυσαν το ενδιαφέρον των μίντια και έφεραν το θέμα της έμφυλης βίας στην πολιτική ατζέντα της Γαλλίας, τόσο που κλήθηκαν στη Γραμματεία Ισότητας των Φύλων για διαβούλευση. Τώρα, με την έκδοση του βιβλίου τους, επιχειρούν αυτές οι φράσεις, τα ονόματα, οι αριθμοί που παρελαύνουν στις τοιχογραφίες τους να μην είναι μια εφήμερη καταγγελία, αλλά ένα σώμα μαρτυριών που θα διασώσει από τη λήθη τα θύματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου