Η πρώτη γυναίκα υποψήφια Πρόεδρος των ΗΠΑ

                                 

Του Lawrence W. Reed

Να μια ερώτηση γνώσεων για την προεδρική εκστρατεία: Ποιος ήταν συνυποψήφιος του Frederick Douglass στις εκλογές του 1872;

Ναι, μιλώ για τον Φρέντερικ Ντάγκλας, τον διάσημο πρώην σκλάβο και υπέρμαχο της κατάργησης της δουλείας, του οποίου η ρητορική δεινότητα συγκίνησε τη συνείδηση των Αμερικανών. Εμφανίστηκε στο ψηφοδέλτιο των γενικών εκλογών του 1872 ως υποψήφιος αντιπρόεδρος του Κόμματος Ίσων Δικαιωμάτων. Ποιος ήταν επικεφαλής του ψηφοδελτίου;

Ο χρόνος σας πέρασε. Συνυποψήφια του Ντάγκλας ήταν η Victoria Woodhull, η πρώτη γυναίκα υποψήφια Πρόεδρος των ΗΠΑ. Μην αισθάνεστε άσχημα αν το όνομά της δεν σας ήρθε στο μυαλό. Αξίζει περισσότερη αναγνώριση απ’ όση έχει σήμερα, τόσο για καλούς, όσο και για κακούς λόγους. Για να κλείσω αυτό το άρθρο θετικά, θα αναφέρω πρώτα τους κακούς.

Τα αρνητικά της Γούντχαλ

Πριν εγκρίνει την πρόταση να είναι ο Ντάγκλας συνυποψήφιός της, η Γούντχαλ δεν μπήκε στον κόπο να τον ρωτήσει. Ο Ντάγκλας δεν ήταν μεταξύ των 668 αντιπροσώπων στο συνέδριο του Equal Rights Party, δεν συναίνεσε στον ορισμό του ως υποψηφίου και έκανε εκστρατεία όχι υπέρ του ψηφοδελτίου Γούντχαλ/Ντάγκλας αλλά υπέρ του Ρεπουμπλικανού αντιπάλου της Γούντχαλ και υπηρετούντα προέδρου Ulysses S. Grant. Ουπς!

Σύμφωνα με τις προβλέψεις του Συντάγματος των ΗΠΑ, που ορίζει την ελάχιστη ηλικία για να είναι κανείς Πρόεδρος τα 35 έτη, η Γούντχαλ δεν θα αναλάμβανε το αξίωμα αν νικούσε στις εκλογές. Έγινε 35 δέκα μήνες μετά τις εκλογές. Όντας υποψήφια μισό αιώνα πριν καν αναγνωριστεί δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες, συγκέντρωσε ελάχιστη υποστήριξη στην κάλπη.

Ο Γκραντ φυσικά εξελέγη πανηγυρικά

Η Γούντχαλ και η αδερφή της Τέννυ (υποκοριστικό του “Τενεσί”) ασχολούνταν έντονα με τον αποκρυφισμό, κερδίζοντας για ένα διάστημα τα προς το ζην εργαζόμενες ως μέντιουμ πριν γίνουν χρηματομεσίτριες και εκδότριες εφημερίδας. Στην εποχή τους, αυτό σήμαινε πως πίστευαν ότι μπορούσαν να επικοινωνήσουν με τους νεκρούς.

Η Βικτόρια και η Τέννι έκαναν σεάνς, διάβαζαν παλάμες και ισχυρίζονταν ότι είναι μέντιουμ μέσω των οποίων μιλούσαν οι νεκροί. Χρησιμοποιώντας τόσο τις υποτιθέμενες παραφυσικές τους ικανότητες, όσο και την πολύ πραγματική σεξουαλική τους σαγήνη, κατάφεραν μέχρι και να αποσπάσουν ένα σημαντικό ποσό χρημάτων από έναν από τους πλουσιότερους άνδρες στην Αμερική, τον μεγιστάνα των ατμοπλοίων και του σιδηροδρόμου Cornelius Vanderbilt.

Περίεργο; Σίγουρα. Αλλά μην ξεχνάτε ότι σήμερα έχουμε προεδρικούς υποψηφίους που υποστηρίζουν ένα είδος οικονομικού πνευματισμού ονόματι “σοσιαλισμός” - την πεποίθηση ότι οι ελίτ μπορούν να μετατρέψουν χαζές και καταστροφικές ιδέες νεκρών γραφιάδων σε επιτυχημένη φόρμουλα για τον έλεγχο της ζωής των άλλων ανθρώπων.

Ο “χριστιανικός κομμουνισμός”

Η Γούντχαλ ήξερε ελάχιστα πράγματα για τα οικονομικά, γεγονός που μπορεί να εξηγεί το γιατί υιοθέτησε την οξύμωρη μπούρδα που ονόμασε “χριστιανικός κομμουνισμος”. Τον θεωρούσε ως μια “εξιδανικευμένη πολιτική έκφραση του πνευματισμού” σύμφωνα με τη βιογράφο Lois
Beachy Underhill και “δεν κατέβαλε καμία προσπάθεια να δικαιολογήσει την καπιταλιστική της επιχείρηση ως χρηματομεσίτριας με τα νέα δόγματα που προάβαλλε με τόσο ενθουσιασμό”.

Ισχυριζόταν ότι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός ήταν κομμουνιστής, μια αισχρή πλάνη που παραβλέπει τα δεδομένα.

Η Γούντχαλ χρηματοδότησε προσωπικά το συνέδριο του Equal Rights Party το 1872, συνεπώς δεν θα πρέπει να εκπλήσσει το γεγονός ότι η κομματική του πλατφόρμα καλούσε για αναδιανομή του πλούτου, κρατικοποίηση των κλάδων παραγωγής, κλιμακούμενο φόρο εισοδήματος, κοινοτική ιδιοκτησία της γης, την κατάργηση της πληρωμής τόκων, εγγυημένες θέσεις εργασίας για όλους και παγκόσμια διακυβέρνηση. Αυτές οι αμφιλεγόμενες προτάσεις επισκίασαν την αξιέπαινη υιοθέτηση του δικαιώματος ψήφου από γυναίκες και της ισότητας των δικαιωμάτων μεταξύ των φύλων από το κόμμα.

Πραγματικά και μη σκάνδαλα ακολουθούσαν τη Γούντχαλ όπου κι αν πήγαινε, τα οποία σε μεγάλο βαθμό αφορούν τη δημόσια υποστηρίξη από πλευράς της του “σεξουαλικού πειραματισμού”. Ήταν ηγέτιδα του νέου τότε “κινήματος του ελεύθερου έρωτα”, το οποίο στην πιο ευνοϊκή του μορφή είναι η πεποίθηση ότι το κράτος δεν πρέπει να παρεμβαίνει στις ιδιωτικές, συναινετικές δραστηριότητες των ενηλίκων. Για πολλούς Αμερικανούς της βικτωριανής εποχής ο “ελεύθερος έρωτας” ακουγόταν σαν μια δικαιολόγηση της ελευθεριότητας και της ασωτίας.

Το δικαίωμα ψήφου των γυναικών

Η Βικτόρια Γούντχαλ δεν ήταν αγία, αλλά ούτε και εντελώς αμαρτωλή. Ήταν πολύ μπροστά από την εποχή της σε ότι αφορά την ψήφο και την ισότητα των γυναικών. Είχε κάποιες περίεργες ιδέες, αλλά και το θάρρος να τις εκφράζει. Δεν αναλογιζόταν απλώς - έβγαινε στο προσκήνιο, έκανε εκατοντάδες ομιλίες, σχημάτισε ένα πολιτικό κόμμα, κατέβηκε υποψήφια για Πρόεδρος, και διοίκησε μια χρηματομεσιτική εταιρία καθώς και μια εφημερίδα. Μολονότι οι γυναίκες δεν είχαν το νομικό δικαίωμα της ψήφου, εμφανίστηκε σε ένα εκλογικό κέντρο
απαιτώντας ένα ψηφοδέλτιο. Όταν αυτό της αρνήθηκε, δεν έφυγε πριν βγάλει έναν ένθερμο λόγο γι’ αυτή την αδικία.

Ακόμη, δεν φοβόταν να ξεμπροστάσει κάποιον επικριτή όταν τον έβρισκε μπροστά της (μολονότι ποτέ δεν κατάλαβε ότι κατά κάποιο τρόπο ήταν και η ίδια υποκρίτρια όταν ως καπιταλίστρια κατήγγελλε τον καπιταλισμό). Το Σάββατο πριν τις προεδρικές εκλογές του 1872 ξεμπρόστιασε τον ευσεβή αιδεσιμότατο Henry Ward Beecher ως κατά συρροή γυναικά.

Μολονότι είχε δίκιο γι’ αυτόν (και στη συνέχεια απαλλάχθηκε από την κατηγορία της προσβολής της δημοσίας αιδούς), πέρασε την ημέρα των εκλογών στο κρατητήριο.

Δυστυχώς, πολλοί από τους φίλους της Γούντχαλ την εγκατέλειψαν μετά τις εκλογές. Ακόμη και φίλες της σουφραζέτες την αποκήρυξαν λόγω του ριζοσπαστισμού και της εκκεντρικότητάς της. Στα 39 της χρόνια, πήρε διαζύγιο από τον σύζυγό της και ταξίδεψε με τα παιδιά της και την αδερφή της την Τέννι στην Αγγλία, όπου πέρασε την υπόλοιπη ζωή της.

Οι γυναίκες κατέκτησαν το δικαίωμα ψήφου στις ΗΠΑ όταν εγκρίθηκε η 19η τροπολογία του Συντάγματος στις 18 Αυγούστου του 1920. Επτά χρόνια μετά, σε ηλικία 89 ετών, η ξεχασμένη Βικτόρια Γούντχαλ πέθανε, αλλά πιθανότατα με ένα χαμόγελο στα χείλη της.

--
Ο Lawrence W. Reed είναι πρόεδρος του Foundation for Economic Education και συγγραφέας των βιβλίων Real Heroes: Inspiring True Stories of Courage, Character and Conviction και Excuse Me, Professor: Challenging the Myths of Progressivism.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα αγγλικά στις 19 Φεβρουαρίου 2020 και παρουσιάζεται στα ελληνικά με την άδεια του Foundation for Economic Education (FEE) και τη συνεργασία του ΚΕΦίΜ - Μάρκος Δραγούμης.

https://www.liberal.gr/