Γράφει: Χαράλαμπος Μερακλής
Εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον πλανήτη από την Αργεντινή – Τουρκία – Ισπανία – Ινδία και αλλού φωνάζουν πλέον δυνατά σε μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στις γυναικοκτονίες που τις πλείστες φορές χαρακτηρίζονται ως «εγκλήματα πάθους, οικογενειακές τραγωδίες, κακές στιγμές ζήλιας που όπλισε το χέρι του δράστη ή το ερωτικό αμόκ που θόλωσε το μυαλό».
Τις πλείστες φορές τα θύματα περιορίζονται με χυδαίους ρατσιστικούς και σεξιστικούς χαρακτηρισμούς σε μια προσπάθεια να σχετικοποιηθεί το ειδεχθές έγκλημα και να δικαιολογήσει εμμέσως τους δράστες.
Ο σεξισμός μαζί με τον ρατσισμό πάει χέρι-χέρι στις πλείστες των περιπτώσεων και τροφοδότης της κοινής γνώμης όπως έγραψε ο δημοσιογράφος Καρλ Μαρξ στην εφημερίδα του Ρήνου που τόνιζε πως τα ΜΜΕ δεν αντανακλούν απλώς, αλλά συμμετέχουν στη κατασκευή και στον ορισμό της πραγματικότητας, επιλέγοντας παρουσιάζοντας και δομώντας πραγματικότητες.
Ο ΟΗΕ ορίζει τη «γυναικοκτονία των γυναικών ως εξής:- Eπειδή ακριβώς είναι γυναίκες, είτε αυτή διαπράττεται εντός της οικογένειας ή της οικιακής σχέσης ή οποιασδήποτε άλλης διαπροσωπικής σχέσης ή από οποιαδήποτε στην κοινωνία, είτε διαπράττεται ή γίνεται ανεκτή από το κράτος ή τους αντιπροσώπους του».
Σύμφωνα με έρευνα της Μεξικανής ανθρωπολόγου Μαρσέλα Λαγκαρντε που αναφαίρεται στο βιβλίο της «Femicide: he politics of woman killing» όπου περιγράφει τις κοινωνικές, πολιτισμικές προϋποθέσεις αυτής της εγκληματικής συμπεριφοράς, πως το θύμα «αθέτησε» τον γυναικείο ρόλο της, όπου οι δολοφονίες τους γίνονται από τους άντρες με κίνητρο το μίσος, την περιφρόνηση ή την άντληση ευχαρίστησης ή την αίσθηση ιδιοκτησίας πάνω στις γυναίκες και έχουν τις ρίζες τους στις ιστορικές σχέσεις ανισότητας μεταξύ των αντρών και γυναικών.
Τα στοιχεία του ΟΗΕ αποκαλύπτουν πως 87,000 γυναίκες σε όλο τον κόσμο δολοφονήθηκαν το 2017 από πρόθεση και πως μια στις δυο από τον ερωτικό σύντροφο ή συγγενή του σε Αφρική και Λ. Αμερική όπου οι συχνότερες αιτίες είναι η ζήλια, το ποτό και ο φόβος εγκατάλειψης. Οι γυναίκες που σκοτώνουν τους συντρόφους τους οφείλεται στη σωματική βία και κακοποίηση.
Η Δρ. Δέσποινα Χρονάκη περιγράφει την αντίληψη που υπάρχει στην δυτική κουλτούρα για τις γυναίκες τόσο ως θύματα σεξουαλικής βίας όσο και ως σεξουαλικά όντα εν γένει από τις αφηγήσεις που γίνονται και που οφείλονται στις κοινωνικές πολιτικές και ιστορικές συγκυρίες.
Η πολιτισμική κατασκευή της γυναίκας εκτός από τις αφηγήσεις οφείλεται και στην ένταξη της στο κοινωνικοποιημένο και κοινωνικά αποδεκτό πλαίσιο που αρχίζει από τον 18ο αιώνα όπου η γυναίκα βρίσκεται στο σπίτι και εντός της οικίας που είναι αφοσιωμένη στην διατήρηση μιας δεμένης και υγειούς οικογένειας, που θα κυοφορήσει τους μελλοντικούς πολίτες και να μεγαλώσει σωστά τα παιδιά της σύμφωνα με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις.
Ο Βαγγέλης Κοσμάτος:- Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπευτής τονίζει πως η έμφυτη βία εμφανίζει κατακόρυφη αύξηση από πατεράδες, συζύγους, γιους, συγγενείς, ένστολους και διακινητές που σκοτώνουν συζύγους, κόρες, πεθερές, συντρόφισσες, φίλες, προσφυγίνες όπου οι αναφερόμενες δολοφονίες έχουν έμφυτο πρόσημο και κοινωνικό υπόστρωμα και μας βαραίνει όλους επειδή γίνεται προσπάθεια να κουκουλωθούν οι υποθέσεις και να μετατεθούν ευθύνες.
Επίσης, η Ειρήνη Αγαθοπούλου, πρόεδρος του Δ.Σ. Κέντρου Ερευνών για θέματα Ισότητας, τονίζει πως, συντηρητικοποίηση της κοινωνίας σε όλη την Ευρώπη είναι αποτέλεσμα της κοινωνικοποίησης του κοινωνικού ρατσισμού που μαζί με τον σεξισμό αποτελούν προκαταληψεις αιώνων που τείνουν να γίνουν ταυτοτικά χαρακτηριστικά πληθυσμιακών ομάδων τα οποία επηρεάζουν την ζωή μας και σ’ αυτά συμβάλλουν τα ΜΜΕ και μερίδα του πολιτικού κόσμου που τοποθετείται δημόσια με τέτοιο τρόπο.
Ο σεξιστικός λόγος είναι αυτός που εύκολα δικαιολογεί αλλά και που οδηγεί πολλές φορές στην βία κατά των γυναικών στους ξυλοδαρμούς και στις γυναικοκτονίες.
http://www.ekypros-news.com.cy
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου