Κείμενα αυτοβιογραφικής γραφής γυναικών με εμπειρίες κακοποίησης
4/11/15
"Πόσες φορές γύρισα πίσω; Και που να πάω; Μόνη μου; Χωρίς χρήματα; Δεν έφευγα λοιπόν. Κοίταζα γύρω μου και έβλεπα το περιβάλλον απειλητικό, πιο απειλητικό από το σπίτι. Όταν έγινε το σπίτι το ίδιο με το έξω, τότε έφυγα.
Σκεφτόμουν ότι έτσι όπως είχαμε μπλεχτεί με τα οικονομικά και τη δουλειά δεν μπορούσα να τα παρατήσω και να φύγω, φοβόμουν ότι κάτι κακό θα μου έκανε και στη δουλειά μου και στο σπίτι. Φοβόμουν να μιλήσω γιατί σκεπτόμουν ότι δεν είχα κάποιον δικό μου άνθρωπο δίπλα μου, και θα αναγκαστώ να γυρίσω στο σπίτι μαζί του, και όταν κλείνουν οι πόρτες και μένεις μόνη μαζί του όλα μπορούν να συμβούν.
Εμπόδιο ήταν τα συναισθήματά μου επίσης, μεγάλο εμπόδιο γιατί δεν με αφήναν να δω καθαρά, γιατί είχα ελπίδα και πίστη, και δεν έβλεπα τη θηριωδία.
Εμπόδιο ήταν η μοναξιά και η εικόνα της μοναχικής γυναίκας που τόσο άσχημα προβάλλεται παντού στην κοινωνία μας. Ο φόβος της μοναξιάς ήταν τόσο μεγάλος που ήμουν διατεθειμένη να κάνω πίσω σε βασικά, στοιχειώδη, πράγματα και να αρκεστώ σε ψίχουλα. Ευτυχώς αυτό για μένα κράτησε λίγο, αλλά με επηρέασε τόσο βαθιά που θα πάρει καιρό να περάσει.
Εμπόδιο ήταν η πλήρης μου απομόνωση, η ασφυκτική «αγκαλιά» ενός ανθρώπου που δεν μου άφηνε χώρο και χρόνο να αναπνεύσω και που, ακόμα και αν δεν ήταν εκεί εγώ τον ένιωθα σαν να είναι, και σκεφτόμουν να μην κάνω κάτι που θα τον εκνευρίσει, ακόμα και όταν δεν ήταν εκεί. Τέτοιος έλεγχος από μακριά, πώς να αποφασίσεις να φύγεις; Ακόμα και τώρα πιάνω τον εαυτό μου αφηρημένη να φτιάχνω κάτι στην κουζίνα και να είμαι στην τσίτα μήπως δεν του αρέσει, και μετά συνειδητοποιώ ότι δεν είμαστε πλέον μαζί. Φαντάσου πλύση εγκεφάλου.
Το ευτύχημα για μένα ήταν ότι είχα και άλλες σχέσεις πριν. Είχα άλλες εμπειρίες από τις οποίες μπορούσα να αντλήσω, να συγκρίνω, ώστε κάποια στιγμή να αρχίσω να λέω ότι «Ε, αυτό δεν είναι σωστό, κάτι συμβαίνει λάθος εδώ».
Το ευτύχημα ήταν ότι οι γονείς μου δεν με μεγάλωσαν με τις παραδοσιακές αντιλήψεις, μεγάλωσα ως άνθρωπος πρώτα και μετά όλα τα υπόλοιπα, ισότιμος άνθρωπος ανάμεσα σε ανθρώπους.
Και να είναι καλά η μάνα μου που, παρά τα προβλήματά της, βρήκε τη δύναμη και στάθηκε δίπλα μου σαν πραγματική τίγρης.
Και να είμαι κι εγώ καλά που έβαλα όρια και αποφάσισα να με αγαπήσω, και να ζήσω".
"Πόσες φορές γύρισα πίσω; Και που να πάω; Μόνη μου; Χωρίς χρήματα; Δεν έφευγα λοιπόν. Κοίταζα γύρω μου και έβλεπα το περιβάλλον απειλητικό, πιο απειλητικό από το σπίτι. Όταν έγινε το σπίτι το ίδιο με το έξω, τότε έφυγα.
Σκεφτόμουν ότι έτσι όπως είχαμε μπλεχτεί με τα οικονομικά και τη δουλειά δεν μπορούσα να τα παρατήσω και να φύγω, φοβόμουν ότι κάτι κακό θα μου έκανε και στη δουλειά μου και στο σπίτι. Φοβόμουν να μιλήσω γιατί σκεπτόμουν ότι δεν είχα κάποιον δικό μου άνθρωπο δίπλα μου, και θα αναγκαστώ να γυρίσω στο σπίτι μαζί του, και όταν κλείνουν οι πόρτες και μένεις μόνη μαζί του όλα μπορούν να συμβούν.
Εμπόδιο ήταν τα συναισθήματά μου επίσης, μεγάλο εμπόδιο γιατί δεν με αφήναν να δω καθαρά, γιατί είχα ελπίδα και πίστη, και δεν έβλεπα τη θηριωδία.
Εμπόδιο ήταν η μοναξιά και η εικόνα της μοναχικής γυναίκας που τόσο άσχημα προβάλλεται παντού στην κοινωνία μας. Ο φόβος της μοναξιάς ήταν τόσο μεγάλος που ήμουν διατεθειμένη να κάνω πίσω σε βασικά, στοιχειώδη, πράγματα και να αρκεστώ σε ψίχουλα. Ευτυχώς αυτό για μένα κράτησε λίγο, αλλά με επηρέασε τόσο βαθιά που θα πάρει καιρό να περάσει.
Εμπόδιο ήταν η πλήρης μου απομόνωση, η ασφυκτική «αγκαλιά» ενός ανθρώπου που δεν μου άφηνε χώρο και χρόνο να αναπνεύσω και που, ακόμα και αν δεν ήταν εκεί εγώ τον ένιωθα σαν να είναι, και σκεφτόμουν να μην κάνω κάτι που θα τον εκνευρίσει, ακόμα και όταν δεν ήταν εκεί. Τέτοιος έλεγχος από μακριά, πώς να αποφασίσεις να φύγεις; Ακόμα και τώρα πιάνω τον εαυτό μου αφηρημένη να φτιάχνω κάτι στην κουζίνα και να είμαι στην τσίτα μήπως δεν του αρέσει, και μετά συνειδητοποιώ ότι δεν είμαστε πλέον μαζί. Φαντάσου πλύση εγκεφάλου.
Το ευτύχημα για μένα ήταν ότι είχα και άλλες σχέσεις πριν. Είχα άλλες εμπειρίες από τις οποίες μπορούσα να αντλήσω, να συγκρίνω, ώστε κάποια στιγμή να αρχίσω να λέω ότι «Ε, αυτό δεν είναι σωστό, κάτι συμβαίνει λάθος εδώ».
Το ευτύχημα ήταν ότι οι γονείς μου δεν με μεγάλωσαν με τις παραδοσιακές αντιλήψεις, μεγάλωσα ως άνθρωπος πρώτα και μετά όλα τα υπόλοιπα, ισότιμος άνθρωπος ανάμεσα σε ανθρώπους.
Και να είναι καλά η μάνα μου που, παρά τα προβλήματά της, βρήκε τη δύναμη και στάθηκε δίπλα μου σαν πραγματική τίγρης.
Και να είμαι κι εγώ καλά που έβαλα όρια και αποφάσισα να με αγαπήσω, και να ζήσω".
[κείμενο αυτοβιογραφικής γραφής γυναίκας με εμπειρίες κακοποίησης που δημοσιεύθηκε στο πλαίσιο της έκθεσης "Κακοποίηση Γυναικών: Η Πορεία από το Αδιέξοδο προς την Έξοδο…" Νοέμβριος 2015]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου