Συνήθως η ενδοοικογενειακή βία είναι αόρατη, για ένα χρονικό διάστημα. Με την πάροδο του χρόνου, τα σημάδια της βίας γίνονται πιο έντονα και δεν περνάνε πια απαρατήρητα.
Ο/Η θύτης γίνεται πιο βίαιος/βίαιη, επειδή διαχρονικός χρειάζεται περισσότερη ευχαρίστηση, όπως βλέπουμε π.χ. σε διάφορες εξαρτήσεις. Αυτός/αυτή που εκφοβίζει ή εξασκεί βία, νιώθει μια υπερίσχυση, όταν υποτάσσεται ή υποχωρεί ο άλλος/η άλλη. Ο εκφοβισμός αυξάνεται επίσης, μόλις γίνεται αντιληφτεί, ότι το θύμα αρχίζει να σηκώνεται το κεφάλι ή αλλάζει συμπεριφορά.
Η ευρύτερη κοινωνία, στις περισσότερες των περιπτώσεων, κλείνει τα μάτια και τα αυτιά της, γιατί είναι πολύ άσχημα αυτό που συμβαίνει. Κανείς δεν θέλει να εμπλέκεται συναισθηματικά. Στις λίγες περιπτώσεις που αναφέρουμε, πως κάτι δεν πάει καλά, εύκολα πιστεύουμε τις δικαιολογίες του θύματος. Το θύμα έχει πιστέψει, πως ο ίδιος ή η ίδια προκαλεί την βία που υποστεί. Φοβάται να αποκαλύψει την αλήθεια. Ίσως, προτιμά να υποστεί την βία, για να προστατέψει τα αδέλφια του ή τα παιδιά της.
Στην ιστοσελίδα της αστυνομίας (www.astynomia.gr , στο: Υλικό Αρχείου, Ενδοοικογενειακή βία) γράφει το εξής:
«Η Ενδοοικογενειακή βία είναι ένα έγκλημα που τιμωρείται από τις διατάξεις του Ν. 3500/2006. Η άσκηση κάθε είδους βίας ή κακοποίησης (ψυχολογικής, σωματικής, σεξουαλικής και συναισθηματικής), διώκεται από το Νόμο.
Αν γνωρίζετε κάποιον που είναι θύμα εκφοβισμού, μην φοβηθείτε να το πείτε σε ένα γονέα, φροντιστή, φίλο, δάσκαλο, αστυνομικό ή κάποιον άλλο που εμπιστεύεστε.»
Ο/Η θύτης γίνεται πιο βίαιος/βίαιη, επειδή διαχρονικός χρειάζεται περισσότερη ευχαρίστηση, όπως βλέπουμε π.χ. σε διάφορες εξαρτήσεις. Αυτός/αυτή που εκφοβίζει ή εξασκεί βία, νιώθει μια υπερίσχυση, όταν υποτάσσεται ή υποχωρεί ο άλλος/η άλλη. Ο εκφοβισμός αυξάνεται επίσης, μόλις γίνεται αντιληφτεί, ότι το θύμα αρχίζει να σηκώνεται το κεφάλι ή αλλάζει συμπεριφορά.
Η ευρύτερη κοινωνία, στις περισσότερες των περιπτώσεων, κλείνει τα μάτια και τα αυτιά της, γιατί είναι πολύ άσχημα αυτό που συμβαίνει. Κανείς δεν θέλει να εμπλέκεται συναισθηματικά. Στις λίγες περιπτώσεις που αναφέρουμε, πως κάτι δεν πάει καλά, εύκολα πιστεύουμε τις δικαιολογίες του θύματος. Το θύμα έχει πιστέψει, πως ο ίδιος ή η ίδια προκαλεί την βία που υποστεί. Φοβάται να αποκαλύψει την αλήθεια. Ίσως, προτιμά να υποστεί την βία, για να προστατέψει τα αδέλφια του ή τα παιδιά της.
Στην ιστοσελίδα της αστυνομίας (www.astynomia.gr , στο: Υλικό Αρχείου, Ενδοοικογενειακή βία) γράφει το εξής:
«Η Ενδοοικογενειακή βία είναι ένα έγκλημα που τιμωρείται από τις διατάξεις του Ν. 3500/2006. Η άσκηση κάθε είδους βίας ή κακοποίησης (ψυχολογικής, σωματικής, σεξουαλικής και συναισθηματικής), διώκεται από το Νόμο.
Αν γνωρίζετε κάποιον που είναι θύμα εκφοβισμού, μην φοβηθείτε να το πείτε σε ένα γονέα, φροντιστή, φίλο, δάσκαλο, αστυνομικό ή κάποιον άλλο που εμπιστεύεστε.»
«Περίεργη ιστορία … αυτά συμβαίνουν;» άκουσα να λέει δικηγόρος, όταν πρόσφατα παραβρέθηκα στα Δικαστήρια. Κάποιες ιστορίες φαίνονται περίεργες, όμως συμβαίνουν συχνά. Σπανίως όμως, αυτές τις ιστορίες να φτάσουν στα Δικαστήρια.
Αυτή τη φορά όμως, δυο κορίτσια μίλησαν. Αφενός για να λυτρωθούν από το μεγάλο βάρος, το οποίο κουβάλησαν. Αφετέρου για να προστατέψουν άλλα κορίτσια. Να μην ξανασυμβεί σε άλλο κορίτσι αυτό που πέρασαν αυτές. Για αρκετές μήνες, πέρασαν από «προγαμιαίες» δοκιμασίες, πριν φτάσουν στο σημείο να ακυρώνονται οι γάμοι τους.
Από τη μεριά του, ο «θύτης» ήθελε (και το πιστεύει ακόμα) να βοηθήσει την κοπέλα. Να την βοηθήσει να γίνει καλή σύζυγο. Η κοπέλα συμφώνησε αρχικά, πως υπήρχαν δουλειές του σπιτιού που δεν ήξερε. Δέχτηκε τις συμβουλές του. Κάθε φορά που έκανε κάτι, το οποίο δεν το έκανε κατά γράμμα, πήρε αρνητικό σχόλιο.
Η ίδια έκρινε στην αρχή, πως όντος δεν τα έκανε ακριβώς, όπως της το είχε δείξει. Το μυαλό της είδε τη διαφορά και το δέχτηκε ως αλήθεια. Δεν είχε αφομοιώσει όμως μια σημαντική πεποίθηση. Την πεποίθηση, πως έχει δικαίωμα να το κάνει όπως θέλει. Όταν θέλει να μάθει περισσότερο θα το μάθει. Θα το μάθει επειδή της είναι χρήσιμο ή αρεστό στην ίδια, όχι για να γίνει αντίγραφο κάποια/κάποιου.
Επειδή ακόμα πίστευε, πως έκανε σοβαρό λάθος, αποφάσιζε «την επόμενη φορά θα τα καταφέρω καλύτερα».
Η ίδια φαίνεται ευχαριστημένη, όταν δεν παίρνει πια αρνητικό σχόλιο για την συγκεκριμένη δουλειά. Σε άλλες τομείς όμως, συνεχίζονται τα αρνητικά σχόλια. Όλο και πιο πολύ φθείρει η αυτοπεποίθηση και η αυτοεκτίμηση της. Χάνει την ενέργεια της. Ασχολείται συνέχεια με τις δουλειές που της αναθέσουνε, δεν προλαβαίνει να ασχολείται με την ουσία, με αυτό που θεωρεί η ίδια σημαντικό. Το σύνολο των εξελίξεων το θεωρεί η ίδια πρόοδο! Ήθελε να ξεπεράσει τον εαυτό της. Αυτό θέλει γενικώς ο εαυτός μας. Να γίνει όλο και πιο εξειδικευμένος. Ο εαυτός μας θέλει να μάθει καινούργια πράγματα προς όφελος και για την επιβίωση του.
Δυστυχώς υπάρχουν άνθρωποι δίπλα μας, οι οποίοι αρχικά φαίνονται σωστοί, ευχάριστοι και δοτικοί. Ύστερα από ένα χρονικό διάστημα αρχίζουν να μας μειώνουν, σχετικά με το σώμα, το ντύσιμο, την έκφραση, τις δραστηριότητες, την οικογένεια μας, το λεξιλόγιο, τη σκέψη, τη δουλεία, την συμπεριφορά μας. Ταυτόχρονα μας δείχνουν, πως γίνεται να βελτιωθούμε και δείχνουν επίσης πως μπορούμε να κερδίσουμε την αποδοχή τους. Λίγες φορές μας δίνουν την εντύπωση, πως τα καταφέρουμε κάπως…
Έτσι πέσουμε σιγά σιγά σε μια παγίδα. Η βελτίωση αυτή (αυτό που θεωρούσε η κοπέλα ως πρόοδο), δεν είναι προς όφελος του εαυτού μας. Αντιθέτως, βοηθά τον άλλον, που μας μειώνει και επαινεί. Βοηθάει τον άλλο, για να πετυχαίνει τους δικούς του στόχους.
Στην περίπτωση αυτή, δεν αναγνωρίζουμε αμέσως και συνειδητά, πως έχουμε πέσει σε παγίδα. Μάθαμε να μπερδέψουμε την ευχαρίστηση και την χαρά του άλλου, με την δική μας χαρά. Το θυμό και την δυσαρέσκεια του, την μπερδέψαμε με τον φόβο μας. Μένουμε με την εντύπωση, πως έχουμε κάνει πραγματικά και σοβαρά λάθη. Επίσης φτάνουμε στο σημείο, να λέμε το εξής παραμύθι στον εαυτό μας: «εγώ θέλω να χάσω κιλά, εγώ θέλω να το ψήνω ή να ντυθώ έτσι…»
Μιλάμε για αόρατες αλυσίδες, που μας κρατούν σε μια κατάσταση από την οποία δεν γίνεται να αποδράσουμε. Βρισκόμαστε σε αδιέξοδο. Σταδιακά εμφανίζονται προβλήματα, όπως θλίψη, κατάθλιψη, απάθεια, επιθετικότητα, αϋπνίες, αίσθηση πως πνιγόμαστε και άλλες σωματικές ενοχλήσεις.
Στην αναφερόμενη περίπτωση, οι κοπέλες φτάσανε στο σημείο να ζυγίζονται καθημερινά, για να μην περνιούνται κάποια κιλά, να ντύνονται και κουρεύονται με ειδικό τρόπο, να καθαρίζουν με συγκεκριμένο τρόπο και υλικά επί ώρες, να τρώνε ό,τι τους αναλογήσαν, να κλειδώνονται, να ελαχιστοποιείται η επικοινωνία με τους δικούς τους, να περπατάνε όπως τους υπαγορευόταν, να κοιτάζουν με χαμόγελο ή άλλο τρόπο, να μην μιλήσουν γι’ αυτό που γίνεται στο σπίτι και πολλά άλλα περίεργα …
Περίεργα; Ναι, περίεργα… Δυστυχώς όμως, γίνονται συστηματικά. Πιθανών στη διπλανή μας πόρτα ή ίσως και στο ίδιο μας το σπίτι; Αρκετές φορές καλυμμένα από μια ωραία πρόσοψη, που καλύπτει αυτά, που θεωρούμε πως ανήκουν στο μεσαίωνα.
Ποιος φταίει; Που τα έμαθε τόσο αναλυτικότατα όλα αυτά ο μελλοντικός σύζυγος; Προς ευχαρίστησης της μητέρας του; Δεν έπρεπε και αυτή να τον σταματήσει; Να τον διορθώνει και να του πει πως είναι παράλογα αυτά που επιβάλλει. Να του επιθυμήσει πως η αρραβωνιαστικιά έχει δικαίωμα να φτιάχνει το σπίτι όπως το θέλει. Να περπατήσει και να ψήνει με δίκια της θέληση και τρόπο.
Πιθανόν η μητέρα να έχει εκπαιδευτεί με τον ίδιο τρόπο από τον σύζυγο της. Δεν της άρεσε στην αρχή. Στη πορεία όμως «ανακάλυπτε και πίστευε» πως έτσι είναι το σωστό. Το είχε πιστέψει κι αυτή. Εκείνη το μετέφερε στο γιο και αυτός μετέφερε το πρωτότυπο στην επόμενη νύφη.
Τα κορίτσια, στην «περίεργη» μας ιστορία, κατάφεραν να ξεφύγουν. Στο παραπέντε σπάσανε τις αόρατες αλυσίδες και φύγανε. Φύγανε στην ώρα τους! Δώσανε τέλος σε μια κατάσταση, στην οποία και οι ίδιες, εάν είχαν μείνει εκεί πιθανόν να είχαν γίνει κι αυτές θήτες του μέλλοντα.
Τα κορίτσια είχαν δίπλα τους τις οικογένειές τους. Οικογένειες, οι οποίες υπόφεραν την κατάσταση. Οικογένειες, που άκουγαν τις κόρες τους. Ήταν διπλά στα κορίτσια και μαζί τους στα Δικαστήρια.
Αυτή είναι μια πραγματική παραδοσιακή οικογένεια. Μια οικογένεια, η οποία μιλάει με τα παιδιά τους. Μια οικογένεια που συμβουλεύει τα παιδιά τους. «Δες πρώτα αν ταιριάζετε, και μετά προχώρα!»
Ο θύτης κράτησε τις κοπέλες μακριά από τις οικογένειές τους. Οι οικογένειες είδαν τη παγίδα, περίμεναν τα κορίτσια να κάνουν το βήμα για να βγουν από αυτή την σχέση. Δυστυχώς, στις περισσότερες περιπτώσεις δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο παρά να περιμένουμε να έρθει η ώρα, για να είναι έτοιμη/έτοιμος ή ίδια ή ο ίδιος να βγει από μια κατάσταση που τέλος καλό δεν έχει.
Έσπασαν τις αόρατες αλυσίδες, γύρισαν στις οικογένειές τους. Χρειάζεται χρόνο ακόμα, μέχρι να διορθωθεί η ζημία που έγινε στο νου. Πιθανόν, ο νους έχει μάθει να μην εμπιστεύεται τον εαυτό της. Ο νους συνεχίζει να κριτικάρει κάθε της πράξη. Χρειάζεται χρόνο, επειδή τα περίεργα μηνύματα έχουν εγκατασταθεί βαθιά στο μυαλό. Χρειάζεται να συνειδητοποιεί κανείς ποια είναι αυτά τα μηνύματα, να τα επεξεργάζεται, να απαλλάσσεται από αυτά, και να εμπεδώνονται υγιές μηνύματα, βασισμένα στη δική του/της ερμηνεία.
Μιλώντας, θα δώσουμε τέλος στην συνένοχη μας. Ας μην μας πιστέψουν. Πρέπει να μιλήσουμε. Να λέμε το κακό κακό και το καλό καλό. Αλλιώς, τα παΐδια μας, μαθαίνουν μια διαστρεβλωμένη αλήθεια και φταίμε εμείς, επειδή δεν μιλήσαμε. Έχουν ανάγκη τα παιδιά, να τους δείξουμε ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος. Μερικές φόρες δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα γεγονότα, να μιλήσουμε όμως μπορούμε. Να λέμε πως δεν είμαστε σύμφωνη με αυτό που συμβαίνει. Και όταν βλέπουμε κάτι όμορφο, να τους το δείξουμε και αυτό…
ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ… ΤΟΛΜΗΣΑΝ ΚΑΙ ΜΙΛΗΣΑΝ… ΑΚΟΥΣΤΗΚΑΝ ΚΑΙ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΤΗΚΑΝ
Καλέστε το 15900: Γραμμή SOS για γυναίκες θύματα βίας, 24ωρης λειτουργίας, 365 μέρες το χρόνο.
Καλέστε το 100 σε περίπτωση άμεσης ανάγκης.
E-mail: sos15900@isotita.gr
Συμβουλευτικό Κέντρο Αθήνας, τηλ: 210 – 3317305, 210 – 3317306
Ιστοσελίδα: http://www.isotita.gr/index.php/docs/c41
Καλέστε το 100 σε περίπτωση άμεσης ανάγκης.
E-mail: sos15900@isotita.gr
Συμβουλευτικό Κέντρο Αθήνας, τηλ: 210 – 3317305, 210 – 3317306
Ιστοσελίδα: http://www.isotita.gr/index.php/docs/c41
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου