Εξομολόγηση: Όταν έπεσα θύμα e-σεξουαλικής παρενόχλησης
Η Μαριέτα Χριστοπούλου θυμάται πως αντέδρασε όταν κάποιος την προσέγγισε μέσω Facebook για να της δείξει κάτι περισσότερο από το πρόσωπό του και σου δίνει συμβουλές για να δράσεις.
Με αυτό τον τρόπο προσπαθώ να με προστατεύσω από περίεργες προσεγγίσεις, αλλά φυσικά δεν τα καταφέρνω. Έχω κατά καιρούς, όπως και εσύ φαντάζομαι, λάβει διάφορα ενοχλητικά μηνύματα, τόσο μέσω αυτού του μέσου κοινωνικής δικτύωσης όσο και μέσα από e-mail, MSN και Skype.
Πρόσφατα με προσέγγισε ένας φυσιογνωμικά γνωστός μου στο Facebook. Η έκβαση αυτής της προσέγγισης μου ανέβασε το αίμα στο κεφάλι (ένιωσα μετωπιαίο μυ να πάλλεται) και αυτό αποτέλεσε και την αφορμή για να ψάξω περισσότερο κάποια πράγματα και να τα μοιραστώ μαζί σου καλή μου αναγνώστρια.
Με πολλούς κοινούς φίλους και ένα προφίλ που φαινόταν να υπάρχει πάνω από 3 χρόνια όταν ο Christos μου μίλησε, πίστεψα ότι απλά ήταν στο πλαίσιο του φλερτ. Συνειδητοποίησα ότι μάλλον πρόκειται για κάτι άλλο, όταν άρχισε να μιλάει περισσότερο οικεία από όσο θα περίμενε κανείς. Το προφίλ, που είχε κλέψει, άνηκε σε κάποιον που ναι μεν δε μου είχε μιλήσει ποτέ, αλλά τον έβλεπα στα μαγαζιά τα οποία σύχναζα. Μπα, κάτι δεν πήγαινε καλά.
"Χάθηκε" απότομα. Επανήρθε μια περίεργη ώρα για να μου πει ότι είναι με κάποιον guest έκπληξη.
Εδώ θα μπορούσε η ιστορία να συνεχίζει με το ότι απάντησα και είδα το μόριο κάποιου διεστραμμένου. Και ο τίτλος "όταν έπεσα θύμα e-σεξουαλικής παρενόχλησης" να αφορά και εμένα. Όμως εγώ το γλίτωσα. Μπήκα ωστόσο στη θέση των γυναικών εκείνων που το έχουν ζήσει (και εξαιτίας τους εγώ ήμουν πιο υποψιασμένη). Υπέθεσα ότι το έζησα και λειτούργησα αντίστοιχα.
Γιατί, όχι δεν είναι τόσο διασκεδαστικό να λαμβάνεις ένα τέτοιο μήνυμα.
Γιατί όχι, το γεγονός ότι είμαστε σεξουαλικά δραστήριες δε σημαίνει ότι δε νιώθουμε προσβεβλημένες το λιγότερο όταν κάποιος καταφέρνει να μας εξαπατήσει και να μας δείξει το μόριο του άξαφνα, ενώ καθόμαστε στον καναπέ.
Γιατί δεν είναι αθώο. Είναι παρενόχληση φίλη μου και το ξέρεις. Κάποτε, μια γυναίκα μου είχε πει ότι "η παγίδα είναι να συνηθίζεις το άσχημο". Για να αποφύγω λοιπόν αυτή την παγίδα, να τι έκανα.
Μίλησα με τη Δίωξη
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα να κάνω, ήταν να πάρω την Υποδιεύθυνση Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος που είναι αρμόδια για τέτοιες υποθέσεις. Τυχαίο, ειρωνία δε ξέρω αλλά και στα δύο τηλέφωνα που έκανα μου απάντησαν γυναίκες.
Αυτό που μου πρότειναν να κάνω είναι να καταγγείλω στο τοπικό αστυνομικό τμήμα το περιστατικό, έχοντας αποδεικτικά στοιχεία.
Aπό τη Δίωξη, με προειδοποίησαν βέβαια, ότι το θέμα είναι περίπλοκο και καθώς το ίντερνετ είναι παγκόσμιο μπαίνουν πολλά εμπόδια γι' αυτό το λόγο. "Αν το περιστατικό έχει γίνει σε υπηρεσία που φιλοξενείται σε server εκτός Ελλάδας, εξαρτάται ακριβως από τη νομοθεσία της χώρας όπου ανήκει, το αν θα μπορέσουμε να επέμβουμε για πιθανή άρση απορρήτου" μου είπε η γυναίκα της Δίωξης στο τηλέφωνο, για να συμπληρώσει "ναι, το Facebook είναι σε Αμερικανικό server".
Ρωτώντας τη, πως μπορεί μια γυναίκα να προστατευτεί, μου απάντησε το πολύ απλό: "να μη μιλάει σε αγνώστους". Λογικό...
Μίλησα με Δικηγόρο
Για την ακρίβεια, μετά τη Δίωξη, μίλησα με δύο δικηγόρους και πάλι γυναίκες. Και εκεί, τα πράγματα μου τα είπαν πολύ περίπλοκα. Αρχικά, ο ποινικός κώδικας δεν προβλέπει κάτι σχετικό - ξεκάθαρο. Η καταγγελία μπορεί να γίνει, το σημαντικό είναι να υπάρχουν όσο το δυνατόν περισσότερες αποδείξεις για το περιστατικό ή τα περιστατικά και ακολούθως ο εισαγγελέας θα κρίνει. Το να μαγνητοσκοπούσα την κλήση, είναι πιθανό σα στοιχείο να μη γινόταν αποδεκτό.
Από τη συζήτηση που έκανα, κατάλαβα ότι οι πιθανές ποινές στην ιδανική περίπτωση, είναι πολύ μικρότερες από αυτό που ίσως φαντάζεσαι. Για την ακρίβεια, το γεγονός ότι κάποιος μπορεί να σου πετάει χυδαίες λέξεις, να σου στέλνει φωτογραφίες και ότι άλλο, μάλλον απλά θα τον κάνει να περάσει έξω από τη φυλακή και ως εκεί.
Μίλησα με Χάκερ
Ακούγοντας όλα τα παραπάνω, αντιλαμβάνεσαι ότι μια απελπισία με έπιασε. Πες με υπερβολική, αλλά δε μου φαίνεται καθόλου φυσιολογικό τέτοια άτομα να μένουν εκεί έξω, αμέριμνα, να παρενοχλούν και να μην υπάρχει δυνατότητα πρώτον να διαπιστωθεί η ταυτότητα τους και δεύτερον να τιμωρηθούν.
Γιατί η ανησυχία μου, δεν είναι ότι αυτό μπορεί να επαναληφθεί τόσο, όσο το ότι μπορεί να πάρει άλλες προεκτάσεις. Να φτάσει στο πραγματικό δηλαδή. Να επιτεθεί σε κάποιο κορίτσι από κοντά.
"Άντε και τον βρούμε, τι θα κάνεις" με ρώτησε. Εκεί δεν είχα τι να απαντήσω. Το να τον ξέρω δε μου αρκεί, θέλω να τιμωρηθεί με τον κατάλληλο τρόπο. Να πάει σε γιατρό βασικά.
Άρα;
Εκεί που κατέληξα είναι στο αυτονόητο: πρέπει να προσέχουμε στο ίντερνετ τους αγνώστους, όπως ακριβώς στο δρόμο.
Επίσης, να το συζητάμε όταν μας συμβαίνει. Το ότι εγώ δεν άνοιξα την βιντεοκλήση , ήταν γιατί κάποια γυναίκα είχε μιλήσει μαζί μου και μου είχε πει ότι της έχει συμβεί ακριβώς κάτι αντίστοιχο.
Αν μου τύχαινε όντως να αποδεχτώ την κλήση, θα έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου για να το καταγγείλω. Θα επικοινωνούσα (όπως και έκανα) με αρμόδιες γραμμές υποστήριξης όπως το 15900 του υπ. Εσωτερικών "κατά της Βίας, υπέρ των γυναικών".
Όλα αυτά γιατί πιστεύω πως αν κάναμε όλες μια καταγγελία κάθε φορά που μας συνέβαινε, τότε το πρόβλημα θα ήταν εκεί και θα έπρεπε κάποιος νόμος να το αντιμετωπίσει στοχευμένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου