Δεν με ήξερες Μαργαρίτα, και δεν σε ήξερα, μα ο θάνατος σου με άφησε με μια ταραχή.  Όπως άλλωστε και όλο τον κόσμο στην Κύπρο.  Ποια γυναίκα μπορεί ποτέ να φανταστεί ότι θα πεθάνει από δυο σφαίρες από τα χέρια του ανθρώπου που αγάπησε και που ένωσε μαζί του τη ζωή της; Ποιου υγιούς ανθρώπου μπορεί να το χωρέσει ο νους, ότι ένας πατέρας μπορεί ποτέ να θελήσει να σκοτώσει τα ίδια τα παιδιά του;  Πιο ανησυχητικό είναι το ότι αυτός ο άνθρωπος χαρακτηρίστηκε – τουλάχιστον στις πρώτες δηλώσεις ατόμων του περιβάλλοντος του - σαν «φιλήσυχος»!  Τι είναι εκείνο που μπορεί αλήθεια να θολώσει το μυαλό κάποιου τόσο πολύ για να φτάσει μέχρι αυτή την ακατανόητη πράξη;
Αρκετά άτομα την είδηση του θανάτου σου την κατάταξαν εύκολα και γρήγορα στο μυαλό τους σαν «αυτός ήταν ψυχοπαθής, δεν εξηγείται διαφορετικά!».  Δηλαδή, μια περίπτωση που αποτελεί μεγάλη εξαίρεση στην κοινωνία που ζούμε, κάποιος που δεν αξίζει να ασχολούμαστε μαζί του.  Και όμως. Μήπως τέτοιες τερατώδεις συμπεριφορές βρίσκονται καλά κρυμμένες και πίσω από άλλους «φιλήσυχους» ανθρώπους που κυκλοφορούν ανάμεσα μας; Ξέρω Μαργαρίτα γιατί δεν αντέδρασες ενωρίτερα στη βία που εξασκούσε ο άντρας σου σε σένα και στα παιδιά σου.  Ξέρω ότι όταν αγαπάς συγχωρείς.  Έδειξες κατανόηση στα πρώτα σημάδια, όταν ξέσπασε τις πρώτες φορές με ανεξήγητους θυμούς στο σπίτι και είπες «είναι κουρασμένος ο άντρας μου».  Είναι κι εκείνο το τραγούδι που λέει πως είναι άντρας και το κέφι του θα κάνει, και θα πει και μια κουβέντα παραπάνω και λες «άσ’ το, θα περάσει».  Και μετά γίνεται σχεδόν ρουτίνα η μια κουβέντα παραπάνω και μετά οι δυο κουβέντες και οι τρεις.  Και ύστερα αρχίζει να σε προσβάλλει όταν είσαστε μόνοι, αλλά και μπροστά σε άλλους.  Και πάλι λες «δεν πειράζει, εγώ είμαι δυνατή».  Υπάρχει κι εκείνη η κυπριακή παροιμία που λέει «Αν δεις δυο και περνούν καλά, να ξέρεις ότι είναι από τον ένα» και γίνεσαι περήφανη που εσύ είσαι ο ένας, ο δυνατός, ο ανθεκτικός, που κρατά την οικογένεια ενωμένη, γιατί υποχωρεί.  Ο άλλος όμως κάπου εκτραχύνεται.  Δεν εκτονώνεται πλέον με τα λόγια και σιγά-σιγά αρχίζει να σπάζει πράγματα στο σπίτι όταν θυμώσει.  Και τότε πάλι δεν αντιδράς Μαργαρίτα, γιατί ντρέπεσαι, γιατί δεν το πιστεύεις ότι γκρεμίζονται τα όνειρα σου, γιατί φοβάσαι.  Και για ένα σωρό άλλους λόγους: γιατί είσαι οικονομικά εξαρτώμενη, γιατί δεν θέλεις να απογοητεύσεις τους γονείς σας, γιατί νομίζεις πως έτσι προστατεύεις τα παιδιά σου, ή γιατί θεωρείς ότι προστατεύεις την εικόνα της οικογένειας σου σαν ενωμένη και αγαπημένη.  Όμως αλίμονο.  Όσο εσύ αντέχεις και υπομένεις, τόσο εκείνος εθίζεται στις συμπεριφορές εκείνες που σε μειώνουν, που καταρρακώνουν την αξιοπρέπεια σου, ακόμα και την ίδια την αυτοεκτίμηση σου.  Κάποια στιγμή έρχεται και η φυσική βία.  Σε κτυπά, εσένα και τα παιδιά σου και διαλύεσαι.  Δεν ξέρεις πού να στραφείς.  Τώρα και φοβάσαι και δεν έχεις πια δυνάμεις.  Σου τις έχει απομυζήσει.  Σε παρηγορεί μερικές φορές με σταγόνες ανακούφισης και ελπίδας, γιατί έρχεται πίσω μετανιωμένος.  Καμιά φορά κλαίει ζητώντας συγνώμη και προσφέροντας υποσχέσεις πως δεν θα επαναληφθεί αυτό που έγινε.  Κι εσύ μένεις εκεί σαν ηρωίδα μέχρι το επόμενο ξέσπασμα.
Ξέρουν, Μαργαρίτα, τόσες και τόσες γυναίκες όλους αυτούς τους λόγους γιατί τους ζουν καθημερινά. Εσύ, φτάνοντας το όριο της αντοχής σου, προσπάθησες να φύγεις από αυτή την κατάσταση και να απελευθερωθείς.  Αποτάθηκες εκεί που πρέπει: στην αστυνομία, στο γραφείο ευημερίας, στο δικαστήριο.  Πόσο σε προστάτευσαν αυτοί οι θεσμοί της κοινωνίας μας;  Την απάντηση την είδαμε στις τηλεοράσεις μας στις 18 του Ιούνη, όταν ξέσπασε η τραγική είδηση του εγκλήματος.  Ποιο μήνυμα θα πάρουν άραγε όλες οι άλλες γυναίκες που ζουν παρόμοιες συνθήκες;  Αυτές που σχεδόν τις έκαμαν να πιστέψουν πως δεν αξίζουν; Μήπως το μήνυμα ότι στη χώρα που ζούμε δεν υπάρχει ελπίδα διαφυγής από την οικογενειακή βία;
Όχι Μαργαρίτα, δεν θα είναι έτσι.  Ο άδικος χαμός σου θα είναι η θυσία, για να πάρουν όλες οι γυναίκες μαθήματα.  Θα θυμηθούν όλες τι αξίζουν και δεν θα αφήσουν κανέναν πια να τους πει ότι είναι καλό να υποφέρουν.  Θα θυμηθούν ότι κανένας δεν τις θέλει να γίνονται θύματα, ούτε και ο ίδιος ο Θεός.  Και θα σταματήσουν να πιστεύουν ότι κάνουν καλό στα παιδιά τους με το να υπομένουν.  Τι παράδειγμα αλήθεια παίρνει μια κόρη που βλέπει τη μάνα της να ανέχεται προσβολές, ύβρεις και βία;  Τι μάθημα παίρνει για τη δική της αυτοεκτίμηση και για τα όρια που θα θέσει στη δική της οικογένεια;  Και τι βιώματα δημιουργούνται στο γιο που βλέπει τον πατέρα του να γίνεται βίαιος προς τη μάνα του;  Πώς θα συμπεριφερθεί αργότερα εκείνος στη δική του γυναίκα;
Οι σχέσεις πρώτα και πάνω από όλα θέλουν σεβασμό.  Οτιδήποτε άλλο πρέπει να είναι κόκκινη γραμμή.  Αν αυτός που είναι ο ισχυρότερος στη σχέση ξεφύγει, αν αρχίσουν τα σημάδια ανεπίτρεπτων συμπεριφορών, τότε πρέπει να ζητείται βοήθεια.  Από την αρχή, με τόλμη και χωρίς ντροπή.  Το κυπριακό «κρύψε να περάσουμε» δεν μας έφερε καλά αποτελέσματα σε κανένα τομέα.  Κι εμείς οι μεγάλοι θεατές, Μαργαρίτα, πρέπει να απολογηθούμε που πολλές φορές βλέπουμε και σφυρίζουμε αδιάφορα, πάλι κατά τη λαϊκή ρήση του «να κοιτάς τη δουλειά σου».  Σε άλλες χώρες είναι παράνομο το να ξέρεις ότι ασκείται βία σε παιδιά και να μην το αναφέρεις.  Σε καθιστά συνυπεύθυνο.  Εμείς τι κάνουμε;  Θεωρούμε ότι δεν είναι δική μας δουλειά;  «Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο» είναι μόνο μια ταινία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.  Μόνο αυτό και τίποτε άλλο.
Συγνώμη λοιπόν Μαργαρίτα που σε αφήσαμε αβοήθητη.  Υποσχόμαστε, ο καθένας από τη θέση του να πάρει μέτρα, ώστε η βία να εξαλειφθεί από τις κυπριακές οικογένειες.  Ώστε η θυσία σου να βοηθήσει άλλες ταλαιπωρημένες γυναίκες να ζήσουν ήρεμες και χαρούμενες ζωές.  Κοιμήσου ήσυχη Μαργαρίτα.