Ο Δήμος Διδυμοτείχου τίμησε τη μνήμη της 21χρονης φοιτήτριας Ελένης Τοπαλούδη, που δολοφονήθηκε το 2018 και έγινε σύμβολο στον αγώνα κατά της γυναικοκτονίας και της έμφυλης βίας. Στο κέντρο της πόλης δόθηκε το όνομά της σε οδό, ενώ παράλληλα δημιουργήθηκε μνημείο προς τιμήν της.
Η μητέρα της, Κούλα Αρμουτίδου, αποτελεί πρόσωπο-σύμβολο δύναμης και αξιοπρέπειας, καθώς από την πρώτη στιγμή πάλεψε για τη δικαίωση της μνήμης της κόρης της, ζητώντας την αυστηρή τήρηση των ποινών που επιβλήθηκαν για την υπόθεση αλλά και για ανάλογα εγκλήματα στο μέλλον.
Μαζί με τον σύζυγό της, Γιάννη Τοπαλούδη, έχουν σταθεί ακούραστα απέναντι στις δυσκολίες, ακόμα και μέσα από δεκάδες δίκες με υπέρογκα δικαστικά έξοδα που δυσχέραναν τη νομική τους πορεία.
Επτά χρόνια μετά τη δολοφονία της Ελένης, το Διδυμότειχο στέλνει το δικό του ηχηρό μήνυμα: ότι η μνήμη της δεν ξεχνιέται και ότι ο αγώνας ενάντια στη βία κατά των γυναικών παραμένει ανοιχτός και αναγκαίος.
Στις 23 Ιουνίου 2000, η Vidya Prabhudesai, μια δακτυλογράφος σαράντα ενός ετών στην Κεντρική Τράπεζα της Ινδίας, περίμενε σε μια στάση λεωφορείου κοντά στον κεντρικό σταθμό της Βομβάης. Ήταν 9:40 π.μ., ακόμα ώρα αιχμής. Εκατοντάδες άνθρωποι περπατούσαν γρήγορα προς όλες τις κατευθύνσεις, είτε τρέχοντας για να προλάβουν ένα τοπικό τρένο είτε έχοντας μόλις κατέβει από ένα. Από κάθε άποψη, ήταν μια συνηθισμένη μέρα.
Αλλά για την Prabhudesai, αυτή δεν ήταν μια συνηθισμένη μέρα. Καθώς περίμενε, κάποιος ήρθε από πίσω της, την περιέλουσε με κηροζίνη και της έβαλε φωτιά. Καθώς ούρλιαζε και σπαρταρούσε από αγωνία, οι άνθρωποι παρακολουθούσαν με τρόμο και μετά συνέχισαν τον δρόμο τους. Αρχικά κανείς δεν σταμάτησε να τη βοηθήσει. Τελικά, δύο άτομα σταμάτησαν. Μετέφεραν την Prabhudesai στο κοντινό κυβερνητικό νοσοκομείο, όπου κατάφερε να καταγράψει την επιθανάτια δήλωσή της. Δεν επέζησε από τα εγκαύματα.
Ο άνδρας που διέπραξε αυτό το έγκλημα ήταν ο Ρασίκ Σολάνκι, ένας ράφτης. Παραδέχτηκε ότι της επιτέθηκε επειδή είχε απορρίψει την προσφορά του για γάμο. Ο Σολάνκι προσπάθησε να αυτοκτονήσει καταπίνοντας εντομοκτόνο, αλλά επέζησε. Και χάρη στην κατάθεση των δύο ατόμων που έσπευσαν να βοηθήσουν τον Πραμπουντεσάι, ο Σολάνκι καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη δύο χρόνια αργότερα.
Δώδεκα χρόνια αργότερα, η ιστορία ήταν διαφορετική. Μια κρύα νύχτα του Δεκεμβρίου, στη Μουνίρκα του Νέου Δελχί, μια εικοσιτριάχρονη γυναίκα και η φίλη της περίμεναν ένα λεωφορείο. Ήταν 16 Δεκεμβρίου 2012. Μόλις είχαν δει την ταινία Life of Pi σε ένα εμπορικό κέντρο στο Σακέτ. Πήδηξαν σε ένα λεωφορείο που νόμιζαν ότι θα τις πήγαινε στον προορισμό τους. Αντ' αυτού, η γυναίκα βιάστηκε άγρια από έξι άνδρες μέσα στο λεωφορείο, καθώς ο οδηγός οδηγούσε χωρίς να σταματά. Ο σύντροφός της ξυλοκοπήθηκε άγρια.
Κάποια στιγμή, και οι δύο πετάχτηκαν έξω από το κινούμενο λεωφορείο. Βρέθηκαν αδρανείς στην άκρη του δρόμου, ανίκανοι να κάνουν τίποτα. Αυτοκίνητα περνούσαν με θόρυβο. Κανείς δεν σταμάτησε ούτε τους πρόσεξε. Τελικά, ένας πεζός τους είδε, κάλεσε την αστυνομία και μετά μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο.
Η νεαρή γυναίκα πάλευε να ξεπεράσει τα πολλαπλά τραύματά της. Πέθανε στις 29 Δεκεμβρίου στη Σιγκαπούρη, όπου την είχαν μεταφέρει οι γονείς της, που ανήκαν στη μεσαία τάξη, με τη βοήθεια της κυβέρνησης, σε μια τελευταία προσπάθεια να της σώσουν τη ζωή.
Αυτά τα δύο περιστατικά, που μεσολαβούν περισσότερο από μια δεκαετία, καταδεικνύουν μια σειρά από πραγματικότητες που αντιμετωπίζουν οι Ινδές γυναίκες σήμερα. Αν το έτος 2000, μια γυναίκα μπορούσε να δεχτεί επίθεση από έναν απορριφθέντα εραστή κατά την πρωινή ώρα αιχμής σε μια πόλη όπως η Βομβάη, τι άλλαξε δώδεκα χρόνια αργότερα, όταν μια νεαρή γυναίκα βιάστηκε ομαδικά σε ένα κινούμενο λεωφορείο στην πρωτεύουσα της Ινδίας;
Στην πραγματικότητα, πολλά έχουν αλλάξει, κυρίως η φύση των μέσων ενημέρωσης και η τεχνολογία που επιτρέπει στις ειδήσεις και τα γεγονότα να ταξιδεύουν με απίστευτη ταχύτητα. Υπάρχει επίσης μια γενεαλογική μετατόπιση, όπου οι νεαρές γυναίκες δεν είναι διατεθειμένες να παραμείνουν σιωπηλές μπροστά στην αυξανόμενη βία που αντιμετωπίζουν στον δημόσιο χώρο. Το 2000, ο θάνατος της Prabhudesai δεν έφερε κανέναν στους δρόμους για να ισχυριστεί ότι οι γυναίκες έχουν το δικαίωμα να πουν «όχι». Και δεν υπήρχε σχεδόν καμία κάλυψη στις εφημερίδες. Δώδεκα χρόνια αργότερα, οι δρόμοι εξερράγησαν με θυμωμένους νέους, κυρίως γυναίκες, που απαιτούσαν από την κυβέρνηση να αναλάβει δράση για την τιμωρία των βιαστών και επίσης να αλλάξει τον νόμο. Τα μέσα ενημέρωσης κάλυψαν τις διαδηλώσεις σε βάθος.
Η διαφορά στην αντίδραση των μέσων ενημέρωσης το 2000 και το 2012 είναι αξιοσημείωτη για διάφορους λόγους. Και τα δύο περιστατικά έλαβαν χώρα σε μητροπολιτικές πόλεις με μεγάλη παρουσία στα μέσα ενημέρωσης, και οι δύο γυναίκες ανήκαν στη μεσαία τάξη και ήταν μορφωμένες, και όχι μέρος του αυξανόμενου πληθυσμού των φτωχών αστικών κέντρων.
Η τάξη τους έχει σημασία, επειδή τα μέσα ενημέρωσης τείνουν να επικεντρώνονται σε εγκλήματα που διαπράττονται εναντίον της τάξης που διαβάζει τις δημοσιεύσεις τους ή παρακολουθεί τα τηλεοπτικά τους κανάλια.
Η διαφορά στην αντίδραση των μέσων ενημέρωσης καθορίστηκε εν μέρει από τη φύση των μέσων ενημέρωσης. Το 2000 εξακολουθούσαν να είναι κυρίως έντυπα, ενώ το 2012, κυριαρχούσαν τα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια. Στην πρώτη περίπτωση, το θύμα ήταν μια αδιάφορη, μεσήλικη γυναίκα, που φρόντιζε ηλικιωμένους γονείς, σε μια αδιέξοδη δουλειά. Στη δεύτερη, ήταν μια νεαρή γυναίκα, που προσπαθούσε να γίνει κάτι που κανείς στην οικογένειά της δεν είχε καταφέρει. Το τελευταίο έκανε την ιστορία πιο συναρπαστική.
Ο βάναυσος ομαδικός βιασμός και ο τελικός θάνατος της νεαρής γυναίκας στο Δελχί αποτελεί μια σημαντική στιγμή στο ταξίδι των Ινδών γυναικών που διαμαρτύρονται κατά της βίας και της σεξουαλικής επίθεσης. Μετά από δεκαετίες, νέες γυναίκες και άνδρες, που δεν είχαν συμμετάσχει ποτέ πριν σε διαδηλώσεις, βγήκαν στους δρόμους επειδή μπορούσαν να ταυτιστούν με αυτό που συνέβη στη γυναίκα. Για τις γυναίκες, νέες και ηλικιωμένες, ο φόβος της σεξουαλικής επίθεσης είναι μια καθημερινή πραγματικότητα. Έχουν συνηθίσει να αποφεύγουν τα σκοτεινά και μοναχικά μέρη και να υποθέτουν ότι ο κίνδυνος παραμονεύει στους δημόσιους χώρους. Έχουν πλήρη επίγνωση του πώς αυτό οδηγεί σε απώλεια κινητικότητας.
Η κυβέρνηση θα μπορούσε να είχε διαχειριστεί την δημόσια οργή και τις διαδηλώσεις με μεγαλύτερη ευαισθησία. Αντίθετα, η ακλόνητη στάση της τις κλιμάκωσε, υποκινούμενη από την εμμονική κάλυψη των μέσων ενημέρωσης σε 24ωρα τηλεοπτικά κανάλια ειδήσεων. Αντί να ακούσουν τι απαιτούσαν αυτοί οι νέοι, οι αρχές προσπάθησαν να σταματήσουν τις διαδηλώσεις, χρησιμοποιώντας ακόμη και κανόνια νερού μέσα στο κρύο του χειμώνα του Δελχί. Τελικά, όταν τίποτα από αυτά δεν μπορούσε να καταπραΰνει την οργή, στις 22 Δεκεμβρίου 2012, η κυβέρνηση υποχώρησε συστήνοντας μια επιτροπή με επικεφαλής έναν συνταξιούχο δικαστή του Ανωτάτου Δικαστηρίου, τον αείμνηστο δικαστή JS Verma, για να εξετάσει τους νόμους περί βιασμού.
Η επιτροπή Δικαιοσύνης Verma, σε αντίθεση με άλλες παρόμοιες, κατάφερε να συντάξει μια αξιοσημείωτη έκθεση μέσα σε ένα μήνα. Περιείχε λεπτομερείς συστάσεις σχετικά με αλλαγές στη νομοθεσία που αφορούν τον βιασμό και τη σεξουαλική επίθεση. Το πιο σημαντικό είναι ότι η έκθεση προχώρησε πέρα από τις αλλαγές στη νομοθεσία. Εξέτασε πολλές άλλες πτυχές που συμβάλλουν σε ένα περιβάλλον όπου οι δημόσιοι χώροι καθίστανται μη ασφαλείς για τις γυναίκες. Για παράδειγμα, συνέστησε η παρενόχληση να θεωρείται έγκλημα. Ταυτόχρονα, αναγνώρισε επίσης ότι η πλειονότητα των εγκλημάτων διαπράττονται μέσα σε σπίτια και προέτρεψε να επανεξεταστεί το ζήτημα του βιασμού στο πλαίσιο του γάμου ως έγκλημα.
Δυστυχώς, όπως συμβαίνει σε όλες τις κυβερνήσεις, οι συστάσεις της Επιτροπής Verma έγιναν δεκτές μόνο εν μέρει. Παρ' όλα αυτά, έγιναν κάποιες αρκετά σημαντικές αλλαγές στους νόμους περί βιασμού μέσω του Νόμου περί Ποινικού Δικαίου (Τροποποίησης) του 2013. Η πρόταση για την παρενόχληση, για παράδειγμα, έγινε δεκτή.
Μια αμφισβητήσιμη προσθήκη που εισήγαγε η κυβέρνηση στον τροποποιημένο νόμο ήταν η εισαγωγή της θανατικής ποινής για ιδιαίτερα βάναυσους βιασμούς. Αυτή ήταν μια σύσταση που δεν έκανε η Επιτροπή Βέρμα. Για να παραθέσω από την έκθεση:
Κατά την εξεταζόμενη άποψή μας, λαμβάνοντας υπόψη τις απόψεις που εξέφρασε επί του θέματος η συντριπτική πλειοψηφία των ακαδημαϊκών, των ηγετών των γυναικείων οργανώσεων και άλλων ενδιαφερόμενων μερών, υπάρχει μια ισχυρή άποψη ότι η επιδίωξη της θανατικής ποινής θα αποτελούσε ένα οπισθοδρομικό βήμα στον τομέα της επιβολής ποινών και της αναμόρφωσης.
Αντ' αυτού, η επιτροπή συνέστησε ότι σε περιπτώσεις επιβαρυντικής σεξουαλικής επίθεσης, ο καταδικασθείς θα πρέπει να καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη. Η έκθεση ανέφερε ότι αυτό θα ήταν «προς το ευρύτερο συμφέρον της κοινωνίας και, λαμβάνοντας υπόψη την τρέχουσα σκέψη υπέρ της κατάργησης της θανατικής ποινής, καθώς και για να αποφευχθεί το επιχείρημα περί οποιασδήποτε αυθαιρεσίας στην επιβολή ποινών, δεν τείνουμε να προτείνουμε τη θανατική ποινή».
Η κυβέρνηση δεν έλαβε υπόψη το κεντρικό μήνυμα της Επιτροπής Βέρμα ότι η θανατική ποινή δεν λειτουργεί απαραίτητα ως αποτρεπτικό μέσο κατά των εγκλημάτων, αλλά θα μπορούσε να οδηγήσει σε αυθαιρεσία στην επιβολή ποινών. Αντ' αυτού, επέλεξε μια λαϊκιστική απάντηση στις κραυγές «θάνατος στους βιαστές» που αντηχούσαν κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων στους δρόμους μετά τον ομαδικό βιασμό στο Δελχί. Για άλλη μια φορά, μια σημαντική ευκαιρία να συζητηθούν τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της θανατικής ποινής για βιασμό και άλλα εγκλήματα, παραμερίστηκε.
Όταν οι κυβερνήσεις συμφωνούν με τέτοιες αιμοδιψείς κραυγές που δεν είναι μόνο μεσαιωνικές αλλά και στερούνται λογικής, διαιωνίζουν μια κουλτούρα βίας και εκδίκησης... Αυτό συμβαίνει επειδή η φιλοσοφία που δικαιολογεί τον θάνατο στους βιαστές μπορεί να ανατραπεί και να δικαιολογήσει τη βίαιη τιμωρία για τις γυναίκες που θεωρούνται ότι παραβαίνουν το αξίωμά τους.
Η αντίδραση της κυβέρνησης και των μέσων ενημέρωσης στον ομαδικό βιασμό στο Δελχί το 2012 κατέδειξε επίσης την προκατάληψη που υπάρχει στη λαϊκή αντίληψη σχετικά με τη βία κατά των γυναικών. Οι έξι άνδρες που τελικά συνελήφθησαν (μεταξύ αυτών και ένας ανήλικος) και καταδικάστηκαν σε δικαστήριο ταχείας διαδικασίας, ήταν φτωχοί, ως επί το πλείστον άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι νέοι άνδρες που ζούσαν σε αστικούς φτωχογειτονιές. Ήταν βολικό τότε να συμπεράνουμε ότι οι γυναίκες της μεσαίας τάξης απειλούνται από την παρουσία τέτοιων ανδρών στον δημόσιο χώρο, ενώ παράλληλα συσκοτίζουν τη μεγαλύτερη πραγματικότητα ότι η πλειονότητα των περιστατικών σεξουαλικής επίθεσης και βιασμού συμβαίνουν είτε μέσα σε σπίτια είτε από άνδρες που γνωρίζουν οι γυναίκες που επέζησαν. Αλλά το πρώτο ήταν μια πιο άνετη αφήγηση για να διαιωνιστεί, κάτι που τα μέσα ενημέρωσης, ειδικά η τηλεόραση, πρότειναν.
Η κυβέρνηση επέλεξε επίσης τον εύκολο δρόμο της πραγματοποίησης ορισμένων αλλαγών στο νόμο, συμπεριλαμβανομένης της εισαγωγής της θανατικής ποινής, αγνοώντας παράλληλα τις ουσιαστικές συστάσεις της Επιτροπής Βέρμα που ασχολούνταν με όλες τις πτυχές της βίας κατά των γυναικών.
Επίσης, δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει τη διαδικασία απονομής δικαιοσύνης, όπου οι περισσότερες υποθέσεις αποτυγχάνουν. Στην υπόθεση του Δελχί, λόγω της δημόσιας πίεσης, ένα δικαστήριο ταχείας διαδικασίας εξέδωσε ετυμηγορία σε χρόνο ρεκόρ. Μέχρι τις 13 Μαρτίου 2013, λιγότερο από τρεις μήνες μετά τον βιασμό και από τη στιγμή που οι άνδρες συνελήφθησαν, ένα κατώτερο δικαστήριο είχε επιβάλει τη θανατική ποινή σε τέσσερις άνδρες (ο πέμπτος, ο οδηγός, φέρεται να είχε αυτοκτονήσει στη φυλακή, ενώ ο ανήλικος καταδικάστηκε σε τρία χρόνια φυλάκισης). Αλλά όπως γνωρίζουν οι φτωχές γυναίκες που βρίσκουν το θάρρος να υποβάλουν τέτοιες υποθέσεις, το δικαστικό σύστημα τις εξαντλεί σε σημείο που τελικά τα παρατάνε εντελώς.
Από πολλές απόψεις, αυτές οι δύο ιστορίες, που χωρίζονται από δώδεκα χρόνια, αντιπροσωπεύουν τη συνέχεια της βίας που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στην Ινδία σε πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά σχεδόν καθημερινά. Οι γυναίκες βιάζονται, ξυλοκοπούνται, δολοφονούνται, παραμορφώνονται μέσω επιθέσεων με οξύ, καίγονται ζωντανές και διώχνονται από τα σπίτια τους. Τα κίνητρα για αυτά τα εγκλήματα ποικίλλουν. Αλλά τα περισσότερα από αυτά έχουν τις ρίζες τους σε έννοιες των ανδρικών προνομίων και δικαιωμάτων και στην άκαμπτα πατριαρχική οικογενειακή μας δομή. Και εξουσίας. Ακόμα και οι άνδρες που είναι κατά τα άλλα ανίσχυροι γνωρίζουν ότι μπορούν να ασκήσουν εξουσία πάνω στις γυναίκες με αυτόν τον τρόπο. Με τη σειρά τους, οι γυναίκες εσωτερικεύουν έννοιες αγνότητας και ντροπής. Είναι επίσης αυτή η ντροπή και η αυτοκατηγορία που τις εμποδίζουν να αναφέρουν τέτοια εγκλήματα και να αντισταθούν...
Σύμφωνα με την έκθεση της NCRB του 2016 για την εγκληματικότητα στην Ινδία, το 94,6% των αναφερόμενων βιασμών γίνονται από άτομα που γνωρίζουν τα θύματα. Αυτό καθιστά την αναφορά τέτοιων εγκλημάτων ακόμη πιο δύσκολη, έως και αδύνατη. Σε κάθε περίπτωση, αυτά τα στοιχεία αφορούν μόνο τους βιασμούς που αναφέρονται. Η πλειοψηφία δεν θα έφτανε ποτέ σε αστυνομικό τμήμα, πόσο μάλλον σε δικαστήριο.
Διημερίδα WIFT GR: Female Gaze - Το γυναικείο βλέμμα στον κινηματογράφο
Το WIFT GR | Γυναίκες στον Κινηματογράφο και την Τηλεόραση με ιδιαίτερη χαρά ανακοινώνει τη διοργάνωση της διημερίδας «Το γυναικείο βλέμμα στον κινηματογράφο», που θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα, στις 17 και 18 Οκτωβρίου 2025, στον κινηματογράφο CINOBO ΟΠΕΡΑ 2.
Η εκδήλωση υλοποιείται σε συνδιοργάνωση με το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, Οπτικοακουστικών Μέσων & Δημιουργίας - ΕΚΚΟΜΕΔ και φιλοδοξεί να αναδείξει τη φεμινιστική οπτική στο σινεμά: την αναπαράσταση των γυναικών στην οθόνη, τη συχνά παραγνωρισμένη συμβολή των γυναικών δημιουργών και τις ξεχωριστές τους προσεγγίσεις στην κινηματογραφική ιστορία και πρακτική.
Η διημερίδα θα περιλαμβάνει ειδικές προβολές ταινιών, καθώς και πάνελ, συζητήσεις, παρουσιάσεις και εργαστήρια με μέλη του WIFT GR και γυναίκες που δραστηριοποιούνται στον χώρο του κινηματογράφου - θεωρητικούς και επαγγελματίες. Στο πλαίσιο του προγράμματος, το WIFT GR θα έχει επίσης την τιμή να υποδεχθεί μια ξεχωριστή διεθνή προσκεκλημένη, πρωτοπόρο σκηνοθέτρια, πριν από την παρουσίαση ενός από τα πιο εμβληματικά έργα της.
Περισσότερες λεπτομέρειες και το πλήρες πρόγραμμα θα ανακοινωθούν σύντομα.
Η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό.
Πληροφορίες: Ημερομηνίες: 17 και 18 Οκτωβρίου 2025 Διοργάνωση: WIFT GR Συν-Διοργάνωση: Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, Οπτικοακουστικών Μέσων & Δημιουργίας Χώρος διεξαγωγής: CINOBO ΟΠΕΡΑ 2, Αθήνα
Με την υποστήριξη: Cinobo Όπερα - Νεανικό Πλάνο
Λίγα λόγια για το δίκτυο WIFT GR | Women in Film and Television Greece: Το WIFT GR είναι μια δικτύωση γυναικών και εν γένει θηλυκοτήτων που εργάζονται σε όλους τους τομείς των οπτικοακουστικών μέσων στην Ελλάδα και αποτελεί μέρος ενός διεθνούς συντονισμού με περισσότερα από 50 παραρτήματα σε έξι ηπείρους, που εκπροσωπούν περισσότερα από 15.000 μέλη και επιδιώκουν τον ίδιο σκοπό: την έμφυλη ισότητα, την εξάλειψη των στερεοτύπων και των διακρίσεων στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Το WIFT GR αναδεικνύει το έργο των γυναικών στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, ενδυναμώνει τις γυναίκες φωτίζοντας τα επιτεύγματά τους, προσφέρει υπηρεσίες επιμόρφωσης και πρόσβαση σε μια υποστηρικτική κοινότητα ομοίων που δρα υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών.
Ο Δήμος Λαμιέων ανακοίνωσε νέα προκήρυξη για την ενίσχυση του Ξενώνα Φιλοξενίας Κακοποιημένων Γυναικών, στο πλαίσιο του προγράμματος «Στερεά Ελλάδα 2021-2027».
Η πρόσληψη αφορά ΠΕ Ψυχολόγους, με σύμβαση ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου διάρκειας έως 12 μήνες (και όχι πέραν της 30/11/2025), με δυνατότητα ανανέωσης σε περίπτωση συνέχισης του έργου.
Ειδικότητα
ΠΕ Ψυχολόγων, με έδρα τη Λαμία (Δήμος Λαμιέων).
Απαραίτητα προσόντα
Οι υποψήφιοι πρέπει να διαθέτουν:
Πτυχίο Ψυχολογίας ή Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας με ειδίκευση στην Ψυχολογία (ΑΕΙ ή ισότιμο τίτλο εξωτερικού).
Άδεια άσκησης επαγγέλματος Ψυχολόγου.
Εξειδικευμένη εμπειρία τουλάχιστον 1 έτους σε ψυχοκοινωνική στήριξη ή συμβουλευτική γυναικών-θυμάτων βίας.
Με φόντο τη φτώχεια και τη λιτότητα, και απέναντι στην άνοδο της μισογυνιστικής ρητορικής από την ακροδεξιά αργεντίνικη κυβέρνηση, που ενθαρρύνει και κανονικοποιεί την έμφυλη βία ενώ συγχρόνως ποινικοποιεί τους φεμινιστικούς αγώνες, από την αρχή του χρόνου έχουν καταγραφεί στην Αργεντινή 164 γυναικοκτονίες. Φεμινιστικές οργανώσεις αναφέρουν ότι «αυτοί οι αριθμοί δείχνουν μια πραγματικότητα που η κυβέρνηση Μιλέι αρνείται να αναγνωρίσει. Η έλλειψη δημόσιων πολιτικών, η υποχρηματοδότηση προγραμμάτων για την ισότητα των φύλων και την ποικιλομορφία και οι εκτεταμένες περικοπές θέτουν τις ζωές μας σε κίνδυνο καθημερινά. Απαιτούμε την άμεση κήρυξη εθνικής έκτακτης ανάγκης για την έμφυλη βία». Η Ρακέλ Βιβάνκο, ιδρύτρια και διευθύντρια του «Ahora Que Si Nos Ven»[1] του Παρατηρητηρίου για τη Βία και τις Ανισότητες λόγω Φύλου στην Αργεντινή μιλάει στην «Εποχή» για τις γυναικοκτονίες στην Αργεντινή, για τις δομικές ανισότητες που συντηρούν την πατριαρχία και για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει σήμερα το φεμινιστικό κίνημα.
Ποια είναι η κατάσταση όσον αφορά την έμφυλη βία στην Αργεντινή; Ο αριθμός των γυναικοκτονιών είναι τραγικός.
Από τις 3 Ιουνίου του 2015, όταν ξεκινήσαμε την έρευνα για τις γυναικοκτονίες στην Αργεντινή, έχουμε καταγράψει τουλάχιστον 2.991 γυναικοκτονίες και τρανσκτονίες. Πιο συγκεκριμένα: α) κάθε 31 ώρες γίνεται μία γυναικοκτονία, β) στο 85% των περιπτώσεων ο δράστης ήταν μέλος του στενού κύκλου του θύματος ή κάποιος γνωστός του, γ) το 64% των γυναικοκτονιών έγινε στο σπίτι του θύματος, δ) το 17% των θυμάτων είχε κάνει τουλάχιστον μία προηγούμενη καταγγελία και για το 10% υπήρχε δικαστική εντολή προστασίας, ε) τουλάχιστον 2.707 παιδιά έμειναν ορφανά, στ) το 23% των νεαρών γυναικών που δολοφονήθηκαν είχαν εξαφανιστεί στο παρελθόν και το 21% είχε υποστεί σεξουαλικές επιθέσεις. Από την αρχή του 2025, και μέχρι σήμερα, έχουν καταγραφεί 164 γυναικοκτονίες στη χώρα. Αυτά τα στοιχεία αντικατοπτρίζουν μια βάναυση και επίμονη πραγματικότητα, που επιδεινώνεται από το τρέχον πολιτικό πλαίσιο. Η κυβέρνηση του Χαβιέρ Μιλέι προωθεί μια οπισθοδρομική ατζέντα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, με τη διακοπή της χρηματοδότησης βασικών πολιτικών για την πρόληψη και την αντιμετώπιση της έμφυλης βίας. Σε αυτό προστίθεται η ρητορική της άρνησης που κανονικοποιεί και υποβαθμίζει αυτά τα εγκλήματα βίας, αυξάνοντας περαιτέρω τους κινδύνους για τη ζωή μας. Σήμερα η κατάσταση των γυναικών στην Αργεντινή είναι εξαιρετικά σοβαρή, όχι μόνο λόγω της κλίμακας των γυναικοκτονιών, μία κάθε 35 ώρες μέχρι στιγμής το 2025, αλλά και επειδή το κράτος έχει αποσυρθεί από την υποχρέωσή του να εφαρμόζει τους εθνικούς νόμους και τις διεθνείς συνθήκες προστασίας συνθήκες που στοχεύουν στην πρόληψη, την τιμωρία και την εξάλειψη της έμφυλης βίας. Η σκληρή οικονομική προσαρμογή και το πρόγραμμα λιτότητας βαθαίνουν την ανισότητα και επηρεάζουν δυσανάλογα τις γυναίκες, που βρίσκονται στην κορυφή των στατιστικών στοιχείων για την ανεργία και τη φτώχεια, αφήνοντάς τις ακόμη πιο εκτεθειμένες και ευάλωτες στη δομική βία.
Ένα οργισμένο «γιατί» μας έρχεται στα χείλη μπροστά σε αυτόν το τεράστιο αριθμό γυναικοκτονιών που γίνονται στη Αργεντινή. Ποια είναι η ερμηνεία σου για αυτή τη φρίκη;
Οι γυναικοκτονίες στην Αργεντινή αποτελούν την πιο ακραία έκφραση ενός ολόκληρου πλέγματος βίας που εξακολουθεί να είναι ανεκτό και κοινωνικά κανονικοποιημένο. Είναι η κορυφή του παγόβουνου. Αυτή η κατάσταση επιδεινώνεται σε ένα πλαίσιο όπου η ίδια η κυβέρνηση αρνείται τη βία και τις ανισότητες λόγω φύλου και προωθεί τη ρητορική μίσους που νομιμοποιεί τη βία. Οι δομικές ανισότητες που συντηρούν την πατριαρχία δεν έχουν εξαλειφθεί στην Αργεντινή. Παρά τις σημαντικές νομοθετικές προόδους, οι γυναίκες εξακολουθούν να είναι οι φτωχότερες, οι πιο άνεργες, και οι περισσότερο επισφαλώς απασχολούμενες. Η έλλειψη οικονομικής αυτονομίας είναι ένας καθοριστικός παράγοντας: χωρίς υλική ανεξαρτησία, πολλές γυναίκες δεν μπορούν να ξεφύγουν από τις βίαιες σχέσεις και, στο σημερινό πλαίσιο, αναγκάζονται να παραμείνουν με τους κακοποιητές τους.
Ποιες είναι οι ευθύνες της αργεντίνικης κυβέρνησης για αυτήν την κατάσταση; Κατά πόσο πιστεύεις ότι η αύξηση της έμφυλης βίας συνδέεται με τις πατριαρχικές και συντηρητικές πολιτικές του Μιλέι;
Ο μισογυνιστικός λόγος του Μιλέι και του υπουργικού του συμβουλίου, όπως και η άρνησή τους για βασικές έννοιες που είναι αδιαμφισβήτητες, ενθαρρύνει και νομιμοποιεί κάθε μορφή βίας. Η κλιμάκωση της βίας κατά των γυναικών και των ατόμων με ποικιλομορφία φύλου συνδέεται άμεσα με αυτήν τη ρητορική. Σε αυτό προστίθενται οι μεγαλύτερες περικοπές που έγιναν στον προϋπολογισμό από την κυβέρνηση Μιλέι, οι οποίες αφορούσαν ακριβώς τις πολιτικές για την πρόληψη και την εξάλειψη της έμφυλης βίας. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι γυναίκες έχουν μείνει χωρίς κρατική υποστήριξη όταν ζητούν ολοκληρωμένη βοήθεια, και βρίσκονται σε μια κατάσταση τεράστιας έλλειψης προστασίας τους από την σεξιστική βία, απέναντι στην οποία είναι ευάλωτες.
Πώς θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί η έμφυλη βία στην Αργεντινή;
Η έμφυλη βία είναι ένα πολιτικό, κοινωνικό και πολιτισμικό πρόβλημα με πολλαπλές αιτίες, και απαιτεί μια ολοκληρωμένη και διαρκή απάντηση από τους τρεις κλάδους διακυβέρνησης του κράτους, τη δικαστική εξουσία, την εκτελεστική εξουσία και την νομοθετική εξουσία. Οι δημόσιες πολιτικές πρέπει να δώσουν προτεραιότητα στην οικονομική αυτονομία των γυναικών και των ατόμων με ποικιλομορφία φύλου, σε συνδυασμό με μια σταθερή πολιτική δέσμευση για την πρόληψη και την εξάλειψη της βίας. Ταυτόχρονα, είναι απαραίτητο να εμβαθυνθεί η κοινωνική ευαισθητοποίηση. Παρόλο που έχει σημειωθεί σημαντική πρόοδος, εξακολουθεί να είναι επείγουσα η εξάλειψη της κανονικοποίησης των βίαιων και σεξιστικών σχέσεων, γιατί αποτελούν το έδαφος αναπαραγωγής των γυναικοκτονιών. Η άρνηση των έμφυλων ανισοτήτων όχι μόνο τις διαιωνίζει, αλλά και τις επιδεινώνει.
Ποιες είναι οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει σήμερα το φεμινιστικό κίνημα στην Αργεντινή; Ποια είναι τα κύρια ζητήματα που αναδεικνύετε και πώς απαντάτε στις επιθέσεις του Μιλέι;
Το φεμινιστικό κίνημα είναι σήμερα ένας βασικός πολιτικός και κοινωνικός παράγοντας στην αντιμετώπιση της Ακροδεξιάς στην Αργεντινή. Μεταξύ των κύριων προκλήσεων είναι η ανάγκη οικοδόμησης συμμαχιών με άλλους τομείς που πλήττονται από τις σκληρές πολιτικές της κυβέρνησης Μιλέι, και η αντίσταση στις προσπάθειες κατάργησης δικαιωμάτων που έχουν κερδηθεί με κόπο. Η υπεράσπιση των σημαιών της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης είναι απαραίτητη σε ένα πλαίσιο όπου αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία επιδιώκουν να απονομιμοποιήσουν τους αγώνες μας. Ωστόσο, αυτοί οι αγώνες είναι που επέτρεψαν να κατακτήσουμε το κάθε δικαίωμα που έχουμε, και υπερασπιζόμαστε, σήμερα.
Σημείωση:
1. Τo «Ahora Que Si Nos Ven» δημιουργήθηκε στις 3 Ιουνίου του 2015, την ημέρα που οι πλατείες και οι δρόμοι 80 πόλεων της Αργεντινής δονούνταν από το σύνθημα «Ni Una Menos» (Ούτε μία λιγότερη), μια συλλογική κραυγή οργής ενάντια στις γυναικοκτονίες. Ασχολείται με την έρευνα, την ανάλυση και την ευαισθητοποίηση σχετικά με τη βία και τις ανισότητες λόγω φύλου σε διάφορους τομείς της κοινωνίας, και υπερασπίζεται την πλήρη αυτονομία και τα δικαιώματα των γυναικών, των τρανς, των λεσβιών και των μη δυαδικών ατόμων.
"Σεξουαλική παρενόχληση : όταν λαμβάνει χώρα οποιαδήποτε μορφή ανεπιθύμητης λεκτικής, μη λεκτικής ή σωματικής συμπεριφοράς σεξουαλικής φύσης, με σκοπό ή αποτέλεσμα την προσβολή της αξιοπρέπειας ενός ατόμου, ιδίως όταν δημιουργείται ένα εκφοβιστικό, εχθρικό, εξευτελιστικό, ταπεινωτικό ή προσβλητικό περιβάλλον."
Οδηγία 2002/73/ΕΚ της ΕΕ
Σχεδόν 1 στις 3 γυναίκες έχουν υποστεί σεξουαλική παρενόχληση στην εργασία τους κατά τη διάρκεια της ζωής τους, με το 18% να την έχει αντιμετωπίσει πολλές φορές.
Ωστόσο, το 75% των γυναικών πιστεύει ότι η σεξουαλική παρενόχληση στον χώρο εργασίας δεν είναι συχνή.
Η σεξουαλική παρενόχληση στην εργασία αποτελεί ζήτημα ισότητας των φύλων
Η σεξουαλική παρενόχληση στην εργασία επηρεάζει κυρίως τις γυναίκες. Παρόλο που αποτελεί πρόβλημα στον χώρο εργασίας, η σεξουαλική παρενόχληση είναι κυρίως ζήτημα φύλου που προκαλείται από τους άνδρες που αισθάνονται ότι έχουν το δικαίωμα να εκπροσωπούν τις γυναίκες ως άτομα με σεξουαλικά κίνητρα, μέσω αγγίγματος, ακατάλληλων προτάσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, email ή μηνύματα, σεξουαλικών αστείων ή έκθεσης σε εικόνες σεξουαλικού περιεχομένου. Αυτές οι ανεπιθύμητες συμπεριφορές βλάπτουν την αξιοπρέπεια των θυμάτων και δημιουργούν ένα τοξικό εργασιακό περιβάλλον.
Οι γυναίκες υφίστανται σεξουαλική παρενόχληση κυρίως από άνδρες, με τους συναδέλφους τους να είναι οι συνήθεις παραβάτες.
Οι άνδρες βιώνουν επίσης σεξουαλική παρενόχληση στην εργασία (ΣΠΕ). Σε όλα τα 11 κράτη μέλη για τα οποία η Έρευνα της ΕΕ για τη Βία κατά της Φύλου συνέλεξε δεδομένα και σχετικά με τη βία κατά των ανδρών, τα αποτελέσματα δείχνουν χαμηλότερη συχνότητα εμφάνισης ΣΠΕ σε σύγκριση με τις γυναίκες.
