Στα 10 της έκανε απεργία πείνας για να κερδίσει το δικαίωμα στο διάβασμα. Στα 16 της αρνήθηκε να παντρευτεί με συνοικέσιο. Διεκδίκησε και κατάφερε να σπουδάσει νομικά στη Γαλλία και να επιστρέψει το 1949 στην πατρίδα της, την Τυνησία, για να ασκήσει τη δικηγορία. Επαναλάμβανε συχνά μια φράση της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, την οποία θαύμαζε, που έλεγε ότι ήθελε να πεθάνει όπως έζησε: “με τα μάτια ανοιχτά”.
Η Ζιζέλ Αλιμί έφυγε την Τρίτη, μια μέρα μετά τα 93ά γενέθλιά της. Πρωτοστατούσε επί δεκαετίες στους αγώνες για τα δικαιώματα των γυναικών. Αγώνες που συνδυάστηκαν με εκείνους κατά της γαλλικής αποικιοκρατίας, στην Αλγερία, την Τυνησία, το Μαρόκο. Βρέθηκε στο πλευρό του Σαρτρ, τον Σεπτέμβριο του 1960, με το Μανιφέστο των 121 διανοουμένων για το “δικαίωμα της ανυπακοής”, για το δικαίωμα της Αλγερίας στην ανεξαρτησία. Ανέλαβε την υπόθεση της Τζαμιλά Μπουπασά, που κατηγορήθηκε για τοποθέτηση βόμβας, βασανίστηκε και βιάστηκε από Γάλλους στρατιώτες. Η Αλιμί παρακινεί την Σιμόν ντε Μποβουάρ να γράψει άρθρο στη “Μοντ” που προκαλεί αίσθηση και ιδρύει μια επιτροπή υποστήριξης με τη συμμετοχή των Σαρτρ, Αραγκόν, κ.ά. Η Μπουπασά δικάζεται τελικά στη Γαλλία, στην πόλη Καέν, το 1961 και, παρά τη δυναμική υπεράσπιση της Αλιμί, καταδικάζεται σε θάνατο. Ωστόσο θα αμνηστευθεί και θα αφεθεί ελεύθερη το 1962, μετά από την υπογραφή των Συμφωνιών του Εβιάν που έβαλαν τέλος στον πόλεμο της Αλγερίας. Από τότε η Αλιμί καταξιώνεται ως η συνήγορος των δύσκολων υποθέσεων, μαχόμενη ενεργά για τα δικαιώματα των γυναικών.
Στις 5 Απριλίου του 1971 είναι μία από τις 343 γυναίκες που δήλωναν δημόσια στο περιοδικό “Νουβέλ Ομπσερβατέρ” ότι έκαναν έκτρωση, παραδεχόμενες ότι παραβίασαν τον οπισθοδρομικό νόμο που τις απαγόρευε και ζητώντας έτσι την κατάργησή του. Έναν χρόνο αργότερα, θα δώσει μεγάλη διάσταση στη δίκη για άμβλωση μιας μητέρας και της κόρης της - της 16χρονης τότε Μαρί Κλερ. Η Αλιμί κάνει τη δίκη αυτή εμβληματική, με στόχο τη φιλελευθεροποίηση της απαρχαιωμένης νομοθεσίας. Για τον σκοπό αυτό μάλιστα καλεί να καταθέσουν κορυφαίοι μάρτυρες, μεταξύ τους και τον καθηγητή Ιατρικής, βαθιά θρησκευόμενο καθολικό, πατέρα έξι παιδιών, Πωλ Μιλιέζ. Η Μαρί Κλερ αθωώνεται, η μητέρα της, που κατηγορείτο ότι τη βοήθησε στην άμβλωση, καταδικάζεται μεν αλλά δεν της επιβάλλεται ποινή. Η δίκη αυτή σηματοδοτεί σημαντική καμπή, την οποία θα ολοκληρώσει με νόμο η Σιμόν Βέιγ, ως υπουργός Υγείας, τον Ιανουάριο του 1975, μετά από την εκλογή στην Προεδρία της Δημοκρατίας του Βαλερί Ζισκάρ ντ' Εστέν. Σειρά στα αιτήματα των γυναικών είχε αργότερα η αναγνώριση του βιασμού ως εγκλήματος: και πάλι η Αλιμί ήταν στην πρώτη γραμμή. Τον Μάιο του 1978, αναλαμβάνει ενώπιον του Εφετείου την υπόθεση δύο Βελγίδων, τις οποίες βίασαν τον Αύγουστο του 1974 τρεις άνδρες σε ένα κάμπινγκ. Οι τρεις δηλώνουν αθώοι. Έξω από τη δικαστική αίθουσα, η Αλιμί δέχεται ύβρεις, απειλές, χειροδικίες σε βάρος της. Οι άνδρες τελικά καταδικάζονται. Για άλλη μία φορά, η υπόθεση ανοίγει τον δρόμο σε έναν νόμο που, το 1980, αναγνωρίζει επιτέλους τον βιασμό ως έγκλημα.
Το 1981 εκλέγεται βουλευτής του Σοσιαλιστικού Κόμματος, με τον Φρανσουά Μιτεράν, ενώ την περίοδο 1985-1986 αναλαμβάνει πρέσβης της Γαλλίας στην Ουνέσκο. Μετά από αυτή την... πολιτική παρένθεση, η Αλιμί επιστρέφει στη δικηγορία και τη μεγάλη της αγάπη, τη συγγραφή.
Από το 1988 ώς το 2011 θα γράψει 15 βιβλία. Το τελευταίο της έχει τίτλο “Ιστορία ενός πάθους”. Με αφορμή την παρουσίαση αυτού του βιβλίου, η 84χρονη τότε Αλιμί θα μιλήσει στην εφημερίδα “Λε Μοντ” για τα γηρατειά: “Ο μόνος φόβος, αν έχουμε καλή υγεία, είναι αυτός της πνευματικής αδυναμίας. Όμως εγώ αισθάνομαι πλήρης δυνάμεων. Μάλιστα ακόμη πιο πλούσια, με περισσότερη εμπειρία. Βέβαια, υπάρχουν ορισμένα όρια. Παλιότερα, μπορούσα να δουλεύω μια υπόθεση όλο το βράδυ, να κάνω ένα ντους, να πιω έναν καφέ και να πάω στο δικαστήριο. Σήμερα μπορώ να δουλέψω μόνο ώς τη μία το πρωί. Αλλά δεν είναι σοβαρό. Δεν είναι και τόσο άσχημο να γερνάει κανείς αν δεν κόβουμε τη ζωή σε κομμάτια, αν δεν λέμε 'τώρα τελείωσε, μπήκα στα γηρατειά'”. Μια φωνή που σίγουρα θα λείψει από πολλές και πολλούς. Chapeau, Madame!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου