Ο βασιλιάς των σπορ, το ποδόσφαιρο, είναι φτιαγμένο να προσφέρει χαρές και ατέλειωτες συγκινήσεις σε όλους τους ανθρώπους. Όμως, αυτά τα συναισθήματα, δεν έχουν το δικαίωμα, να τα νιώσουν τα κορίτσια της Ζανζιβάρης.
Το γυναικείο ποδόσφαιρο στην ισλαμική χώρα της Αφρικής, βρίσκεται κυριολεκτικά υπό διωγμό. Τα κορίτσια που θέλουν να ασχοληθούν ή ασχολούνται με το άθλημα, έχουν να αντιμετωπίσουν καθημερινά την κοινωνική κατακραυγή, την πίεση από τις οικογένειες του την έλλειψη κρατικών ή ιδιωτικών χορηγιών, αλλά και την απομόνωση από την κοινότητα.
Παρόλο το εχθρικό περιβάλλον, το 2007 η σπουδαία παίκτρια της Εθνικής Τανζανίας Nassra Juma Mohamed αφοσιώθηκε σ’ έναν στόχο που φάνταζε απίθανος έως και επικίνδυνος. Να δημιουργήσει το πρώτο πρωτάθλημα γυναίκειου ποδοσφαίρου στη χώρα της, τη Ζανζιβάρη. Μάλιστα, η υπεράνθρωπη προσπάθεια της έγινε και ντοκιμαντέρ, το οποίο προβλήθηκε σε διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ.
Πλέον, όλο ένα και περισσότερες κοπέλες βαδίζουν στα «χνάρια» της, έχοντας ιδρύσει 6 ομάδες στο πρωτάθλημα. Αλλά δεν είναι αντίπαλες… Δεν είναι αντίπαλες, γιατί στέκονται ενωμένες απέναντι στην καταδίκη έως και την βία της κοινωνίας. Πιο συγκεκριμένα, σε ματς, μεταξύ της Jumbi Woman Fighter και των Green Queens, πλήθος κόσμου, ανάμεσα σε αυτό, συγγενείς και φίλοι , προπηλάκισαν τις παίκτριες. Δεν δίστασαν για να τις εμποδίσουν να αγωνιστούν, να ρίξουν μέχρι και ζάχαρη και πέτρες στον αγωνιστικό χώρο, που μετά μάζεψαν μαζί και οι δύο ομάδες, για να ξεκινήσει το ματς. Το περιστατικό συνέβη κατά την περίοδο του Ραμαζανιού, όπου οι Μουσουλμάνοι, απαγορεύεται να γευματίσουν ή να πιουν νερό πριν την δύση του ηλίου. Τουλάχιστον νερό, είναι αδύνατο να μην είχαν πιει οι αθλήτριες πριν τον αγώνα, αν συνυπολογιστεί και η αφόρητη ζέστη που επικρατεί το καλοκαίρι στη Ζανζιβάρη. Έτσι, ο όχλος εξοργίστηκε ακόμη περισσότερο….
Οι νεαρές όχι μόνο δεν φοβήθηκαν, αλλά έγιναν και ακόμη πιο αποφασισμένες, κάνοντας την αρχή, ενός δυνατού κινήματος, που ελπίζει σε επίσημη αναγνώριση του γυναικείου ποδοσφαίρου από την κυβέρνηση αλλά και σε υποστήριξη, αντίστοιχη με αυτή που λαμβάνουν οι άνδρες ποδοσφαιριστές.
Κι ενώ η θρησκευτική προκατάληψη αυξάνεται, ειδικά από το γεγονός ότι εντός του αγωνιστικού χώρου αφαιρούν τις μαντίλες τους, έχουν να δεχτούν και άλλη μια προκατάληψη.
Αυτή τη φορά, για τη σεξουαλικότητα τους. Καθώς, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας θεωρεί πως είναι λεσβίες. Και η ομοφυλοφιλία είναι παράνομη στην Ζανζιβάρη. Αν η ενασχόληση τους με το ποδόσφαιρο, ερμηνευθεί έτσι, κινδυνεύουν και οι ίδιες αλλά και η ομάδα τους.
Γι’ αυτό το λόγο οι προπονητές τους δείχνουν ιδιαίτερη αυστηρότητα σ’ αυτό το θέμα, ακόμα κι αν υπάρχουν μόνο υπόνοιες περί τούτου. Όπως και έγινε στην περίπτωση μιας παίκτριας, που τελικά αποβλήθηκε.
Ο πόλεμος εναντίον τους, έχει κι άλλα ανοικτά μέτωπα. Αρχικά, το ίδιο το κράτος. Το οποίο δια στόματος, του γενικού γραμματέα αθλητισμού, Hassan Tawakal διατρανώνει ότι: «Το ποδόσφαιρο είναι αντρικό άθλημα». Έπειτα, το σχολείο, που τις απαγορεύει να παίζουν. Και τέλος, η έλλειψη πόρων, που τις αναγκάζει να αγωνίζονται χωρίς καμία προστασία από τραυματισμούς και να αναβάλλουν τουρνουά.
Το παράδοξο είναι πως τα κορίτσια μαθαίνουν να παίζουν ποδόσφαιρο από τα αγόρια της γειτονιάς. Ναι, τα αγόρια θέλουν να παίζουν μαζί τους. Δεν έχουν κανένα πρόβλημα με το φύλο τους. Ίσως, η επόμενη γενιά να έχει πιο ανοιχτούς ορίζοντες, αν ξεφύγει από τα επιβαλλόμενα στερεότυπα. Αν αλλάξει τρόπο σκέψης.
Το ποδόσφαιρο, για τις γυναίκες της Ζανζιβάρης, δεν είναι απλά ένα άθλημα, αλλά ένα μέσο απελευθέρωσης από την έμφυλη καταπίεση. Μην περιμένετε να σταματήσουν, ολοένα θα πληθαίνουν, μέχρι να «σηκώσουν» το πιο πολύτιμο τρόπαιο τους, τη ζωή και την ελευθερία.
http://sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου