Οι γυναίκες στις κουρδικές περιοχές είναι μαχητές. Κάνουν τα ίδια με τους άνδρες. Ο διαχωρισμός που επικρατεί στις αραβικές χώρες, εκεί δεν απασχολεί ούτε τη σκέψη τους. Εκεί περιθάλπουν και μεταφέρουν τραυματίες, ετοιμάζουν το συσσίτιο και τη στιγμή που θα χρειασθεί, πολεμάνε.
Στο δημαρχείο της μικρής τουρκικής πόλης Σουρούτς, που απέχει περίπου 10 λεπτά από το Κομπάνι, συναντήσαμε την Κούρδισσα δήμαρχο Σούπι Νεζάτ. Μας είπε ότι από σεβασμό στο γυναικείο φύλο οι Κούρδοι επέβαλαν σε όλες τις περιοχές που κατοικούν την ύπαρξη ενός άνδρα και μίας γυναίκας δημάρχου, που διοικούν εκ παραλλήλου.
Αμαζόνα θυμίζει η 35χρονη δήμαρχος του Σουρούτς. Με μακριά μαλλιά και εφαρμοστό παντελόνι, προσφέρει τσιγάρο και τσάι λέγοντας ότι «όσο διαρκεί ο πόλεμος καπνίζω τρία πακέτα την ημέρα». Θυμίζει ότι «μία ελληνική κυβέρνηση φέρει την ευθύνη για την παράδοση του Αμπντουλάχ Οτσαλάν», για να προσθέσει πως στη μικρή πόλη επιβιώνουν 92.000 πρόσφυγες από τη Συρία. «Κι όλες οι γυναίκες που έφθασαν περπατώντας με τα πόδια από το Κομπάνι, μαζί με τα παιδιά τους, έχουν χάσει στις μάχες τουλάχιστον έναν δικό τους άνθρωπο. Τον άνδρα, τον πατέρα ή τον αδελφό».
Μιλάει για τις μάχες. Λέει για τις Κούρδισσες που πολεμούν, τονίζοντας ότι «εδώ είναι κουρδικά εδάφη, αυτή είναι η πατρίδα μας». Με κάθε ευκαιρία, προσθέτει ότι οι τουρκικές αρχές υπέθαλψαν τους τζιχαντιστές, τους επέτρεψαν να περάσουν από το έδαφός τους, με στόχο να «καθαρίσουν» τους Κούρδους από την ευρύτερη περιοχή. Για το λόγο αυτό, οι Κούρδοι δεν εμπιστεύονται και αρνούνται να συνεργασθούν με το τουρκικό κράτος, το οποίο κρατάει κλειστά τα σύνορα στους Κούρδους πρόσφυγες, από το Κομπάνι.
Στο Σουρούτς μετέφεραν καθημερινά τους βαριά τραυματίες από τις μάχες. Οι περισσότεροι από τους νεαρούς μαχητές χάνουν τη μάχη, από αιμορραγία, σχεδόν αμέσως. Στο νοσοκομείο διαπίστωναν το θάνατό τους και ακολούθως τούς μετέφεραν στο κοντινό νεκροταφείο. Τρεις έως δέκα νεαρούς μαχητές έθαβαν κάθε μέρα, στο Σουρούτς.
Οι μουσουλμάνοι θάβουν τους νεκρούς στο χώμα. Αφαιρούν το φέρετρο στην ταφή και αφήνουν μόνο τα άψυχα σώματα. Ομως, στο νεκροταφείο του Σουρούτς έθαβαν τους μαχητές μέσα στο φέρετρο. «Για να μπορούμε να τους μεταφέρουμε στο Κομπάνι», μας είπαν.
Στο Σουρούτς, οι τουρκικές αρχές έχουν δημιουργήσει δύο μεγάλους καταυλισμούς, σε υπάρχουσες κτηριακές εγκαταστάσεις. Και στους δύο μάς απαγόρευσαν την είσοδο. Σ'αυτούς ζουν εκατοντάδες πρόσφυγες από το Κομπάνι. Παρά τους διεθνείς κανονισμούς, που αφορούν τη διαβίωση των προσφύγων, εδώ οι συνθήκες δεν διαφέρουν από αυτές της φυλακής. Αστυνομικοί φρουροί κάνουν σωματικό έλεγχο στους πρόσφυγες, φρουρούν τις εισόδους παρεμποδίζοντας την ελεύθερη είσοδο.
Παράλληλα, η κουρδική πλευρά έχει δημιουργήσει τουλάχιστον τέσσερις τεράστιους καταυλισμούς στην ύπαιθρο και σ' ένα παλιό εργοστάσιο. Στην ευρύτερη περιοχή ζουν περίπου 70.000 άστεγοι. Μπαίνοντας στο εργοστάσιο συναντήσαμε περίπου 2.000 πρόσφυγες από το Κομπάνι, που έτρωγαν πλιγούρι που τους είχε διαθέσει η τουρκική Ερυθρά Ημισέληνος. Η έλλειψη νερού ήταν εμφανής. Οι γυναίκες προσπαθούν να πλύνουν τα παιδικά ρούχα με ελάχιστη ποσότητα νερού.
Ομορφες νεαρές Κούρδισσες βγαίνουν από τη σκηνή τους φορώντας τζιν παντελόνια. Μας δείχνουν ελάχιστα μπουκάλια νερό, που φύλαξαν στο εσωτερικό της σκηνής, λέγοντας ότι ελπίζουν οι διεθνείς οργανισμοί να κρατήσουν τις υποσχέσεις τους. Ενδεικτικά μάς ανέφεραν οι γιατροί ότι στο νοσοκομείο της πόλης, τις 50 μέρες που διαρκούν οι επιθέσεις νοσηλεύτηκαν περισσότεροι από 5.000 ασθενείς.
Αλλά οι Κούρδοι δεν θέλουν να γίνουν πρόσφυγες. Λένε ότι τα σπίτια τους βομβαρδίστηκαν, ότι έφυγαν με τα ρούχα που φορούσαν. Αλλά θέλουν να επιστρέψουν. Τονίζουν ότι είναι καλύτερα να ζουν στη βομβαρδισμένη πόλη παρά στις σκηνές, στην τουρκική μεθόριο.
Ενα παιδάκι ρωτάει τον υπεύθυνο του καταυλισμού «όταν γυρίσουμε πίσω, στο Κομπάνι, θα μας χαρίσετε τις σκηνές;». Ο υπεύθυνος του απαντάει «τι ανάγκη τις έχετε μετά; Θα γυρίσετε στα σπίτια σας». «Τα σπίτια μας έπεσαν. Θα απλώσουμε πάνω τους τις σκηνές αλλά θα ζούμε στη γη μας», του είπε το παιδί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου