Ζιζέλ Πελικό Ώρα να αλλάξει πλευρά η ντροπή

                                 

H υπόθεση της Ζιζέλ Πελικό στη Γαλλία, αν και αρχικά πέρασε στα ψιλά των ειδήσεων, αποτελεί μια ηχηρή υπενθύμιση της αδιάκοπης πάλης που δίνουν οι γυναίκες για δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια. Μια ιστορία που, στην ουσία της, αγγίζει βαθιά ζητήματα όπως η έμφυλη βία, η κατάχρηση εξουσίας, η ανισότητα και η έλλειψη προστασίας για τα πιο ευάλωτα μέλη της κοινωνίας.

Η Ζιζέλ δεν είναι απλώς μια γυναίκα που βρέθηκε στη μέση ενός δικαστικού συστήματος που συχνά γέρνει προς την αδικία. Είναι το πρόσωπο που, με την αντίστασή της, εκφράζει το θάρρος κάθε γυναίκας που δέχεται πλήγματα, όχι μόνο σωματικά αλλά και ψυχικά, μέσα από τη διαρκή υποβάθμιση της ίδιας της της ύπαρξης.

 Η ιστορία της Ζιζέλ Πελικό δεν είναι απλώς μια δικαστική διαμάχη. Είναι μια πράξη αντίστασης απέναντι σε μια κοινωνία που πολλές φορές επιλέγει τη σιωπή, όταν πρόκειται για την καταπάτηση των δικαιωμάτων των γυναικών. Το γεγονός ότι η υπόθεσή της δεν προκαλεί φρενίτιδα στα μέσα ενημέρωσης αποκαλύπτει την ανησυχητική μας σχέση με την έμφυλη βία.

Ζούμε σε έναν κόσμο που έχει μάθει να απορροφά την κακοποίηση των γυναικών ως ένα στατιστικό στοιχείο ή ένα προσωπικό δράμα, χωρίς να αντιλαμβάνεται το βάθος και την έκταση του προβλήματος. Αν η ιστορία της Πελικό περιλάμβανε κάποιο σκάνδαλο ή κάποιο στοιχείο "κλειδαρότρυπας" που να αγγίζει τα κλισέ των gossip εφημερίδων, τα μέσα θα έτρεχαν να την εκμεταλλευτούν. Όμως, μια γυναίκα που διεκδικεί την αξιοπρέπειά της και τη δικαιοσύνη δεν τραβάει τα βλέμματα με τον ίδιο τρόπο. Αυτό είναι το δράμα των καιρών μας.

Σε αυτό το σημείο, η Ζιζέλ Πελικό γίνεται κάτι πολύ περισσότερο από μια δικαστική υπόθεση. Γίνεται σύμβολο. Ένα σύμβολο που φέρνει στο φως τη συνεχιζόμενη πάλη κάθε γυναίκας που βρίσκεται αντιμέτωπη με την ανισότητα, τη βία και την καταπίεση. Η μάχη της, όπως και κάθε γυναίκας που έχει βιώσει τη βία, είναι αγώνας ενάντια σε ένα βαθιά ριζωμένο σύστημα που, ακόμα και σήμερα, θέτει την γυναικεία ύπαρξη σε δεύτερη μοίρα.

Τα ΜΜΕ σε πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, προτιμούν να παρουσιάζουν τέτοιες υποθέσεις επιφανειακά, περιοριζόμενα σε απλές αναφορές, χωρίς να αγγίζουν την ουσία. Το όνομα της Πελικό μπορεί να βρει θέση σε ένα σύντομο άρθρο ή ένα ρεπορτάζ, αλλά η ιστορία της και το βάρος της δεν αναλύονται με τη σοβαρότητα που απαιτείται.

Οι λόγοι για αυτή τη στάση είναι πολλοί και ενοχλητικοί: η έμφυλη βία, για πολλούς, εξακολουθεί να θεωρείται «προσωπική υπόθεση», κάτι που συμβαίνει «σε άλλους» και δεν επηρεάζει την κοινωνία στο σύνολό της. Εάν, όμως, κοιτάξουμε την πραγματικότητα κατάματα, θα δούμε ότι η αλήθεια είναι πολύ πιο σκληρή.

Οι γυναίκες σε όλο τον κόσμο, και στην Ελλάδα, ζουν κάτω από την απειλή της βίας σε καθημερινή βάση. Η κοινωνία μας, όσο κι αν θέλει να φανεί προοδευτική, συνεχίζει να κρατά την ανισότητα ζωντανή με νόμους που δεν προστατεύουν επαρκώς τα θύματα, με συστήματα δικαιοσύνης που συχνά αναπαράγουν την αδικία και με μια κουλτούρα που προωθεί τη σιωπή των γυναικών όταν βρεθούν θύματα κακοποίησης. Η Ζιζέλ Πελικό, λοιπόν, δεν είναι μόνη. Είναι ένα από τα χιλιάδες πρόσωπα που συμβολίζουν τη μάχη ενάντια στην καταπίεση και την κακοποίηση.

Το θάρρος της να διεκδικήσει το δίκιο της δεν είναι μόνο προσωπική της υπόθεση, αλλά μια κραυγή για όλες τις γυναίκες που δεν είχαν τη δυνατότητα να μιλήσουν, που αναγκάστηκαν να παραμείνουν στη σκιά, φοβούμενες την τιμωρία, τη γελοιοποίηση ή την απόρριψη από μια κοινωνία που εξακολουθεί να προστατεύει τον θύτη αντί για το θύμα.

Η υπόθεση Πελικό φέρνει στην επιφάνεια την απογοήτευση και τον θυμό κάθε γυναίκας που έχει υποστεί τη βία και βρήκε μπροστά της ένα δικαστικό σύστημα απρόθυμο να της αποδώσει δικαιοσύνη. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτό το σύστημα δεν είναι μια αφηρημένη έννοια. Είναι οι άνθρωποι που το απαρτίζουν, οι δικαστές, οι εισαγγελείς, οι αστυνομικοί, οι δημοσιογράφοι. Είναι το ίδιο το κράτος και οι θεσμοί του, που πολλές φορές αποτυγχάνουν να προστατέψουν τα θύματα, αναπαράγοντας την κουλτούρα της ατιμωρησίας και της υποβάθμισης των γυναικών.

Είναι δύσκολο να παρακολουθείς μια υπόθεση σαν αυτή και να μην αναρωτιέσαι: Γιατί δεν της δίνουμε την προσοχή που της αξίζει; Γιατί η υπόθεση Πελικό δεν έχει γίνει το κύριο θέμα συζήτησης, το παράδειγμα για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε την έμφυλη βία και την ανισότητα; Η απάντηση είναι απλή, όσο και απογοητευτική.

Γιατί η κοινωνία μας δεν είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Δεν είμαστε έτοιμοι να παραδεχτούμε ότι η βία κατά των γυναικών είναι παντού. Ότι δεν είναι μια εξαίρεση, αλλά ένας κανόνας που συνεχίζει να αναπαράγεται σε κάθε γωνιά του κόσμου, σε κάθε κοινωνικό στρώμα, σε κάθε σπίτι.

Η υπόθεση της Ζιζέλ Πελικό μας διδάσκει ότι η σιωπή δεν είναι ποτέ η λύση. Η Ζιζέλ είχε το θάρρος να μιλήσει, να παλέψει, να σταθεί απέναντι σε ένα σύστημα που ίσως να μην την δικαιώσει ποτέ. Αλλά αυτή η μάχη είναι σημαντική. Γιατί κάθε γυναίκα που αρνείται να σιωπήσει, κάθε γυναίκα που σπάει τα δεσμά της σιωπής, μας φέρνει ένα βήμα πιο κοντά σε έναν κόσμο όπου η έμφυλη βία δεν θα είναι πια ανεκτή.

Η Ζιζέλ Πελικό στέκεται ανάμεσα στους βιαστές της με το κεφάλι ψηλά, με θάρρος και αποφασιστικότητα. Το πρόσωπό της φωτίζεται από την εσωτερική της δύναμη, αποδεικνύοντας ότι η αλήθεια και η αξιοπρέπεια δεν μπορούν να καταπνιγούν. Γιατί αυτή η μάχη δεν είναι μόνο για δικαιοσύνη. Είναι για να αλλάξει πλευρά η ντροπή.

Για να σταματήσει να βαραίνει τα θύματα και να φορτωθεί επιτέλους στους θύτες, εκεί που πραγματικά ανήκει. Η Ζιζέλ παλεύει για όλες μας, για έναν κόσμο όπου η σιωπή θα σπάσει, όπου οι γυναίκες θα μπορούν να ζουν χωρίς τον φόβο της κακοποίησης, όπου η δύναμη θα επιστρέψει σε όσες την έχουν στερηθεί.

Και ας μην ξεχνάμε: αυτή η μάχη δεν είναι εύκολη, δεν είναι σύντομη, αλλά είναι απαραίτητη. Η Ζιζέλ Πελικό, με το κεφάλι ψηλά, μας δείχνει τον δρόμο. Έναν δρόμο δύσκολο, αλλά γεμάτο ελπίδα. Ας σταθούμε στο πλευρό της, γιατί ο αγώνας της είναι και δικός μας. Η εποχή της σιωπής τελειώνει. Η εποχή της δικαιοσύνης μόλις αρχίζει. Και μαζί της, αρχίζει και η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.