Την Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου, η Μαρσέλα Αλεμάν και η Σίλβια Καστίλιο μπήκαν στο κτίριο όπου στεγάζεται η Εθνική Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην Πόλη του Μεξικού και αποφάσισαν να μην φύγουν. Είχαν αγνοηθεί για πολύ καιρό προσπαθώντας να αναζητήσουν δικαιοσύνη για τα παιδιά τους, ένα που βιάστηκε ως παιδί, και άλλο που δολοφονήθηκε. Κι όχι μόνο είχαν αγνοηθεί αλλά είχαν ακούσει και τον πρόεδρο της χώρας, Αντρέ Μανουέλ Λοπέζ Ομπραντόρ να δηλώνει εμφατικά ότι το κίνημα για να σταματήσουν οι δολοφονίες των γυναικών δεν είναι παρά συνωμοσία εναντίον της διοίκησής του.
Η στάση αυτή οδήγησε και τις φεμινιστικές ακτιβιστικές ομάδες #NiUnaMenos και Aequus, μαζί με άλλες οικογένειες θυμάτων βίας, συμπεριλαμβανομένων παιδιών και ηλικιωμένων, να μπουν στα γραφεία της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για να στηρίξουν τις δύο μητέρες την περασμένη εβδομάδα και κατέλαβαν το κτίριο από τότε.
Αφού ζήτησαν από όλους τους υπαλλήλους να εγκαταλείψουν τις εγκαταστάσεις, άρχισαν τη δουλειά, μετατρέποντας το γραφείο σε καταφύγιο γυναικών για θύματα βίας και τις οικογένειές τους. Περίπου 100 θύματα έχουν έρθει να αναζητήσουν κατάλυμα και νομική συμβουλή.
Μετά τη συνάντηση με τη Ροζάριο Πιέτρα Ιμπάρα, πρόεδρο της Επιτροπής, οι μητέρες κατέληξαν σε συμφωνία και εγκατέλειψαν τις εγκαταστάσεις. Όμως την περασμένη εβδομάδα και καθώς στο κτίριο είχε απομείνει μόνο η Σίλβια Καστίλιο, μητέρα ενός νεαρού άνδρα που σκοτώθηκε το 2019 στο San Luis Potosí, μέλη διαφόρων φεμινιστικών ομάδων που παρέμειναν έξω από το κτίριο, εκφράζοντας την αλληλεγγύη τους προς τους συγγενείς, αποφάσισαν να εισέλθουν και να συνεχίσουν την κατάληψη.
Ζωγράφισαν πορτρέτα μορφών ιστορικών ανδρών. Τους στόλισαν με κραγιόν, σκιά ματιών, μοβ μπούκλες, “ACAB”, σύμβολα αναρχίας και λουλούδια. Έβγαλαν τους πίνακες έξω από το κτίριο, και τους έβαλαν στη σειρά, γυρισμένους ανάποδα.
Οι εικόνες των πινάκων έχουν γίνει viral. «Δεν περιμέναμε ποτέ να είναι τόσο επιτυχημένο», ανέφεραν οι καλλιτέχνες σε συνέντευξή τους στη φωτορεπόρτερ Αντρέα Μούρθια .“Αυτοσχεδιάσαμε, απλά δουλεύουμε με ό, τι έχουμε γύρω μας.” ,Οι ομάδες δημοπρατούν τους πίνακες για να χρηματοδοτήσουν το καταφύγιο τους.
Η Γουσένια ,μητέρα της Μαριτσούι, που φέρεται να δολοφονήθηκε πριν από πέντε χρόνια από τον δάσκαλο της, λέει ότι δεν καταλαβαίνει πώς είναι ακόμα ζωντανή, και μόνο η αναζήτηση δικαιοσύνης την κρατά στη θέση της.
Η Έρικα, η μικρή της κόρη, είναι θύμα σεξουαλικής κακοποίησης από συγγενή της. Για τρία χρόνια ο βιαστής ήταν ελεύθερος. Η μητέρα έχει αφήσει τα πάντα και προς το παρόν δεν έχει σπίτι, δημιουργεί μια σειρά από κούκλες με τις οποίες πολλές γυναίκες έχουν πει την ιστορία τους μέσα από αυτές. Θέλει να την θυμούνται για τις κούκλες της και μαζί τους να προχωρήσει στην ζωή με τις κόρες της.
Είναι γυναίκες που δεν θέλουν χρήματα, δεν είναι ούτε μέλη κανενός πολιτικού κόμματος. Σκοτώθηκαν, βιάστηκαν και οι κόρες τους εξαφανίστηκαν. Θέλουν δικαιοσύνη. Αυτή που τους αρνούνται εδώ και χρόνια.
https://www.distaffmagazine.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου