Ο αθλητισμός και η άσκηση ανήκουν σε εκείνες τις φυσικές δραστηριότητες που ενισχύουν την ανάπτυξη των παιδιών όχι μόνο σε σωματικό επίπεδο μαθαίνοντας νέες ικανότητες, αλλά τους δίνουν την ευκαιρία να εκφραστούν και να ξεκινήσουν το μεγάλο ταξίδι της ανακάλυψης του εαυτού και της ταυτότητας τους ενώ οδηγούνται σταδιακά προς την ενηλικίωση, έχοντας ως εφόδιο μια σειρά από ηθικές αξίες απαραίτητες για την ολοκλήρωση της προσωπικότητας τους.
Μάλιστα η συμμετοχή σε αθλητικές δραστηριότητες και άλλες μορφές άσκησης μπορούν να έχουν σημαντικό αντίκτυπο στη σωματική, πνευματική, ψυχολογική και κοινωνική ανάπτυξη του παιδιού.
Στη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου και των ανθισμένων κερασιών, ωστόσο τα παιδιά έρχονται αντιμέτωπα με το σκληρό πρόσωπο της ζωής, μέσω σωματικής, σεξουαλικής και λεκτικής κακοποίησης κατά τη διάρκεια των προπονήσεων.
Σύμφωνα με τα σοκαριστικά στοιχεία που έφερε στο φως το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σε έκθεσή τους η οικοδέσποινα των Ολυμπιακών Αγώνων γίνεται δήμιος δεκάδων αθώων ψυχών τα οποία υποβάλλει σε σκληρά βασανιστήρια.
Η μελέτη, η οποία πραγματοποιήθηκε μεταξύ του Μαρτίου και του Ιουνίου της φετινής χρονιάς, αναφέρει ότι περισσότεροι από τους μισούς συμμετέχοντες είχαν εμπειρίες σωματικής κακοποίησης στο διάστημα που συμμετείχαν σε αθλήματα. Μεταξύ τους και 175 αθλητές κάτω των 24 ετών που δήλωσαν πρόσφατες ή και συνεχιζόμενες εμπειρίες κακοποίησης.
«Η συμμετοχή στα αθλήματα θα έπρεπε να προσφέρει στα παιδιά τη χαρά του παιχνιδιού και την ευκαιρία για σωματική και πνευματική ανάπτυξη», αναφέρει η έκθεση.
«Όμως, στην Ιαπωνία η βία και η κακοποίηση είναι πολύ συχνά μέρος της εμπειρίας των ανήλικων αθλητών. Ως αποτέλεσμα, τα αθλήματα έχουν καταστεί πηγή πόνου, φόβου και σύγχυσης για υπερβολικά πολλά παιδιά της χώρας».
Η σωματική βία ως προπονητική πρακτική έχει μακρά παράδοση στον ιαπωνικό αθλητισμό, που συχνά θεωρείται απαραίτητη για την επίτευξη αριστείας τόσο στις αγωνιστικές επιδόσεις όσο και στην καλλιέργεια της προσωπικότητας των παιδιών. Αυτή η επικίνδυνη και βαθιά ριζωμένη παράδοση μάλιστα είναι η αιτία που κατέστησε ιδιαίτερα δύσκολη την εξάλειψη της σωματικής κακοποίησης στον αθλητισμό της χώρας. Προπονητές, γονείς, ακόμη και οι ίδιοι οι αθλητές σχηματίζουν την εσφαλμένη πεποίθηση ότι η σωματική κακοποίηση στον αθλητισμό επιδρά ευεργετικά σε όλους τους τομείς της ζωής τους.
«Με χτύπησαν αμέτρητες φορές»
Συχνά οι «προπονητικές τεχνικές και μέθοδοι» τιμωρίας (στην Ιαπωνία αναφέρονται με τον όρο «taibatsu») περιλαμβάνουν μαστιγώματα με μπαστούνια από μπαμπού, χαστούκια στο πρόσωπο των παιδιών, καθώς και βίαιο κράτημα των κεφαλιών των αθλητών στο νερό, σαν ένα είδος προσομοίωσης πνιγμού.
Ο τίτλος της έκθεσης, «Με χτύπησαν τόσες φορές που δεν μπορώ να τις μετρήσω», προέρχεται από τη μαρτυρία ενός 23χρονου παίκτη baseball, ο οποίος κατέθεσε ανώνυμα το προσωπικό του μαρτύριο. Συγκεκριμένα, αποκάλυψε πως κατά τη διάρκεια της προπόνησης στο γυμνάσιο δέχτηκε χτυπήματα από έναν προπονητή μέχρι που ξεκίνησε να αιμορραγεί μπροστά στην ομάδα του.
Σε άλλη μαρτυρία, ένας πρώην επαγγελματίας μπασκετμπολίστας, σημείωσε πως οι συμπαίκτες του δέχονταν χτυπήματα καθημερινά όταν έπαιζε στην ομάδα του λυκείου από τα μέσα μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 2000 και ότι «ο προπονητής μου τραβούσε τα μαλλιά και με κλωτσούσε… Δεχόμουν τόσα πολλά χτυπήματα (στο πρόσωπό μου) που είχα μελανιές και αιμορραγούσα».
Όπως γίνεται αντιληπτό τα ψυχοσωματικά βασανιστήρια που υφίστανται οι ανήλικοι αθλητές, οδηγούν αρκετούς από εκείνους στην αυτοχειρία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό της Νοτιοκορεάτισσας τριαθλήτριας Τσόι Σουκ-χιεόν αυτοκτόνησε τον περασμένο μήνα σε ηλικία μόλις 22 ετών.
Μετά τον θάνατό της, οι συναθλητές της στην ομάδα του τριάθλου μίλησαν για την «τακτική σωματική και λεκτική κακοποίηση» που δέχονταν εντός της ομάδας.
Αθλητικοί νόμοι, το αντίδοτο στη βία
Αυτό που προξενεί ερωτήματα είναι το γεγονός πως ενώ η κακοποίηση παιδιών απαγορεύεται στην Ιαπωνία, εντούτοις δεν υπάρχουν νόμοι που να επιβάλλουν ρητά την απαγόρευση της και στον κόσμο του αθλητισμού.
Το 2013, η Ιαπωνική Ολυμπιακή Επιτροπή (JOC) υποσχέθηκε να λάβει μέτρα για την εξάλειψη της βίας μεταξύ των αθλητικών ομοσπονδιών της, αφού μια εσωτερική έρευνα αποκάλυψε ότι πάνω από το 10% των αθλητών της ήταν θύματα εκφοβισμού ή παρενόχλησης.
Όπως ήταν φυσικό μετά και τη πρόσφατη σωρεία καταγγελιών και τις ταυτόχρονες πιέσεις προετοιμασίας των Ολυμπιακών και Παραολυμπιακών Αγώνες του 2020 στο Τόκιο, η ιαπωνική κυβέρνηση και διάφοροι κορυφαίοι αθλητικοί οργανισμοί ανέλαβαν μια σειρά μεταρρυθμίσεων.
Μια από τις κινήσεις της ήταν η διακοπή της χρηματοδότησης της ομοσπονδίας του τζούντο, καθώς διαπιστώθηκε πως οι προπονητές κακοποιούσαν σωματικά γυναίκες αθλήτριες.
Ωστόσο οι εν λόγω κινήσεις δεν στάθηκαν αρκετές ώστε να καταστείλουν με αποφασιστικότητα τα φαινόμενα βίας. Το Human Rights Watch έχει αιτηθεί αλλαγές στον τρόπο που πραγματοποιούνται οι προπονήσεις στην Ιαπωνία, οι οποίες θα συμπεριλαμβάνουν την ρητή απαγόρευση κάθε μορφής κακοποίησης από τους προπονητές προς τους νεαρούς αθλητές.
Μάστιγα και στις ευρωπαϊκές χώρες
Σύμφωνα με έρευνες, περίπου ένα στα πέντε παιδιά στην Ευρώπη είναι θύματα κάποιας μορφής σεξουαλικής βίας. Αυτό περιλαμβάνει σεξουαλικά αγγίγματα, βιασμό, σεξουαλική παρενόχληση, έκθεση, παραπλάνηση, εκμετάλλευση στην πορνεία και την πορνογραφία, σεξουαλικό εκβιασμό και διαδικτυακό εκφοβισμό και εξαναγκασμό.
Τέτοια φαινόμενα παρατηρούνται και στον χώρο του αθλητισμού, όπου τα παιδιά διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο εξαιτίας των ιδιαίτερων συνθηκών:
-Οι αθλητές καλούνται να επιδείξουν αντοχή σε ψυχολογική και σωματική πίεση όπως και τραυματισμούς.
-Επικρατούν άνισες σχέσεις εξουσίας μεταξύ των προπονητών και των αθλητών.
-Περιστατικά αποσιωπούνται για να αποφευχθούν σκάνδαλα.
-Στον αθλητισμό απαιτείται σωματική επαφή.
-Η ανάρμοστη σεξουαλική συμπεριφορά γίνεται συχνά ανεκτή, οι διακρίσεις και η ανισότητα των φύλων γίνονται αποδεκτές.
-Ο ανταγωνισμός στον αθλητισμό και πρωταθλητισμό λειτουργεί με ανταμοιβές.
-Επικρατούν συνθήκες πιθανού ρίσκου όπως αποδυτήρια, ντουζ, μεταφορές με ιδιωτικά μέσα και διανυχτερεύσεις εκτός οικογενειακής εστίας.
Το 1/3 των παιδιών θυμάτων σεξουαλικής βίας δεν μιλούν ποτέ. Τα μικρότερα ή παιδιά με αναπηρίες δεν αναγνωρίζουν τη σεξουαλική βία και νιώθουν ντροπή και ενοχές. Άλλα παιδιά φοβούνται ότι δεν θα γίνουν πιστευτά ή φοβούνται ότι, εάν μιλήσουν, θα υποστούν αντίποινα ή αρνητικές συνέπειες εκείνα ή η οικογένειά τους, η φήμη ή η καριέρα τους.
Επίσης κάποια παιδιά δεν ξέρουν σε ποιόν πρέπει να μιλήσουν, φοβούνται ότι αν μιλήσουν αυτό θα θεωρηθεί αδυναμία την στιγμή που οι αθλητές πρέπει να είναι δυνατοί ενώ άλλα παιδιά πιστεύουν ότι βρίσκονται σε μια πραγματική σχέση με τον θύτη τους.
Από τους 381 ερωτηθέντες στην έρευνα ηλικίας 24 ετών και κάτω, το 19% δήλωσε ότι χτυπήθηκαν με τα χέρια ή κάποιο αντικείμενο, δέχθηκαν χαστούκια, κλωτσιές, ενώ συμμετείχαν σε αθλήματα.
Επίσης το 18% ανέφερε ότι βιώνει λεκτική κακοποίηση και το 5% ότι βίωσε σεξουαλική επίθεση ή παρενόχληση ενώ συμμετείχαν στον αθλητισμό ως παιδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου