Την περασμένη Κυριακή οι Σοσιαλδημοκράτες στη Φινλανδία εξέλεξαν την 34χρονη Σάνα Μαρίν ως τη νέα τους ηγέτιδα, η οποία αναλαμβάνει και Πρωθυπουργός της χώρας, αφού θα ηγείται ενός συνασπισμού πέντε κομμάτων, στα οποία σημειωτέον οι επικεφαλής είναι όλες γυναίκες. Η Φινλανδία κρατά σταθερά τα τελευταία χρόνια μία από τις πρώτες θέσεις σε θέματα ισότητας των δύο φύλων, οπότε το γεγονός πως θα έχει μια γυναίκα Πρωθυπουργό δεν προξενεί καμία εντύπωση.
Όπως επίσης εντύπωση δεν προξενεί και ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε η είδηση για την εκλογή της Σάνα Μαρίν. Πολλά μέσα ενημέρωσης εστίασαν στο φύλο της ή στην εξωτερική της εμφάνιση. «Ποια είναι η ελκυστική νέα Πρωθυπουργός της Φινλανδίας», «νέα, ωραία και Πρωθυπουργός» « η... α λά Κέιτ Μίντλετον, νεότερη Πρωθυπουργός της Φινλανδίας» είναι ενδεικτικοί τίτλοι για το πώς επέλεξαν κάποιοι να παρουσιάσουν το γεγονός, αγνοώντας παντελώς τη μέχρι τώρα πορεία της στην πολιτική, αλλά και τα προσωπικά της επιτεύγματα.
Οι γυναικείοι αγώνες πέτυχαν πολλά και η ανέλιξη της ίδιας της Σάνα Μαρίν αποτελεί τρανή απόδειξη. Εκεί όμως που τα βήματα που έγιναν ήταν σημειωτό είναι στην εξάλειψη των στερεότυπων αντιλήψεων για τους ρόλους και τις υποχρεώσεις των δύο φύλων στη δημόσια και την ιδιωτική ζωή. Ειδικά σε ό,τι αφορά στην εξουσία, ο αγώνας είναι πιο δύσκολος, καθώς η ανδροκρατούμενη πολιτική αρένα φημίζεται για τη σκληρότητά της.
Η Μέρι Μπέαρντ, κλασικίστρια του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ, στο βιβλίο της «Γυναίκες και εξουσία» επιχειρηματολογεί υπέρ της θέσης ότι παρά τις επαναστατικές αλλαγές του 20ού αιώνα η δημόσια παρουσία των γυναικών, και ιδιαίτερα ο λόγος τους, περιορίζεται από βαθιά παγιωμένους στη δυτική κουλτούρα μηχανισμούς. Έτσι, το διανοητικό και πολιτισμικό μας πρότυπο για τα πρόσωπα που κατέχουν εξουσία παραμένει καθοριστικά αρσενικό.
Οι βαθιά εδραιωμένες προκαταλήψεις για τη σχέση των γυναικών με την εξουσία παίζουν ακόμη πολύ σημαντικό ρόλο. Είναι για αυτό τον λόγο που βλέπουμε γυναίκες που κατέχουν θέσεις να εξουσίας να ντύνονται με κοστούμια και παντελόνια όπως η Άνγκελα Μέρκελ ή η Χίλαρι Κλίντον, να χρησιμοποιούν πιο βαθιά φωνή όπως έκανε η Μάργκαρετ Θάτσερ ή να υιοθετούν αψούς τρόπους όπως η Γκόλντα Μέιρ. Μια γυναίκα που είναι ο εαυτός της αντιμετωπίζεται περίπου ως αδύναμη και ξένο σώμα στην πολιτική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου