Μεταξύ έμφυλης βίας και αστυνομικής αδιαφορίας

Ιωάννα Σωτήρχου, Αφροδίτη Τζιαντζή

Όσο τρομακτικές είναι οι διηγήσεις πάμπολλων γυναικών -γιατί δυστυχώς επίσημα στατιστικά γι’ αυτό δεν υπάρχουν- που υφίστανται ενδοοικογενειακή βία, άλλο τόσο συνταρακτικό είναι το γεγονός ότι δεν καταγγέλλουν τα βιώματά τους. Αυτό συμβαίνει είτε γιατί φοβούνται είτε γιατί δεν έχουν πού να στραφούν είτε γιατί η αστυνομία συνήθως αδιαφορεί ή τους ζητά «να τα βρουν με τον θύτη».

Η καλή μέρα από την αρχή φαίνεται. Και η κακή, θα μπορούσε να συμπληρώσει κανείς. Τουλάχιστον σε σχέση με την ενδοοικογενειακή βία. Η ψυχολογική, λεκτική και φυσική κακοποίηση της συντρόφου ξεκινά από την αρχή της σχέσης, χειροτερεύει όσο περνάει ο καιρός και κλιμακώνεται στην εγκυμοσύνη και τη γέννηση του πρώτου παιδιού. Από τη βία δεν γλιτώνουν ούτε τα παιδιά, που γίνονται θύματα στο 44% των περιπτώσεων.

Πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα; Τουλάχιστον οι μισές γυναίκες χρειάστηκαν ιατρική βοήθεια, εκ των οποίων μόνο το 28% την έλαβε.

Τα παραπάνω προκύπτουν από την έρευνα που ολοκληρώθηκε πρόσφατα στο πλαίσιο του έργου «Αριάδνη» για τη διατομεακή συνεργασία των αστυνομικών αρχών με άλλες υπηρεσίες και φορείς για την πρόληψη και αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας κατά των γυναικών. Συντονιστής του έργου, το Κέντρο Μελετών Ασφαλείας, ενώ συμμετείχε το ΚέντροΕρευνών για Θέματα Ισότητας. Στο πλαίσιο του έργου πραγματοποιήθηκαν συνεντεύξεις με κακοποιημένες γυναίκες και αστυνομικούς, έγιναν μελέτες, επιμορφώθηκαν 200 αστυνομικοί και εκδόθηκαν σχετικά εγχειρίδια.

Γιατί οι γυναίκες-θύματα ενδοοικογενειακής βίας δεν την καταγγέλλουν, παρά μόνο όταν τα πράγματα φτάνουν στο απροχώρητο; Από ελπίδα ότι μπορεί να αλλάξει η κατάσταση, φόβο για την αντίδραση του δράστη ή και την ανάγκη να τον προστατέψουν.

Κυρίως επειδή νιώθουν αβοήθητες και δεν έχουν πού να πάνε, μας δείχνει η έρευνα. Εξάλλου, και στις περιπτώσεις που καταλήγουν στην αστυνομία, πάλι δεν είναι σίγουρο ότι θα βρουν στήριξη. Αυτό το παραδέχεται και η ίδια η πρόεδρος του Κέντρου Θεμάτων Ισότητας, Ειρήνη Αγαθοπούλου, σε άρθρο της για το έργο «Αριάδνη»: «Οι δύο πρόσφατες γυναικοκτονίες-δολοφονίες, της Ελένης Τοπαλούδη στη Ρόδο και της Αγγελικής Πέτρου στην Κέρκυρα, ανέδειξαν μια πολύ σημαντική αδυναμία στη λειτουργία των αρμόδιων φορέων: Και τα δύο θύματα φαίνεται πως είχαν απευθυνθεί παλαιότερα στις αρχές, την αστυνομία και την εισαγγελία αντίστοιχα, χωρίς όμως αποτέλεσμα».

Η απροθυμία και η ελλιπής καταγραφή των συμβάντων από την αστυνομία ώστε να παρακολουθούνται τα κρούσματα ενδοοικογενειακής και έμφυλης βίας είχαν διαπιστωθεί και στη σχετική μελέτη της οργάνωσης ActionAid . Οπως καταγράφεται στη διεθνή βιβλιογραφία, από το 20-30% των γυναικών που βιώνει συστηματική βία, μόνο το μισό βρίσκει το κουράγιο να την καταγγείλει, ωστόσο τα ποσοστά σύλληψης των ανδρών δραστών είναι μόλις 7-15%.

Ενα από τα πιο ανησυχητικά ευρήματα είναι η έλλειψη επίσημων στατιστικών στοιχείων. Η μοναδική πανελλαδική προσπάθεια συγκέντρωσής τους δείχνει ότι από τις 53 Αστυνομικές Διευθύνσεις μόνο στις 19 έχουν καταγγελθεί 409 περιστατικά βίας με 422 παραβάτες. Σύμφωνα με παλιότερα στοιχεία του Αρχηγείου της ΕΛ.ΑΣ., από το 2014 μέχρι και το 2017 έχουν σημειωθεί περισσότερα από 13.700 περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, με τις γυναίκες να αποτελούν περίπου το 70% των θυμάτων.

Απρόθυμες να πάνε στην αστυνομία οι γυναίκες-θύματα

Στο έργο «Αριάδνη» πραγματοποιήθηκε ποιοτική έρευνα με τη μορφή της ημιδομημένης συνέντευξης σε 18 γυναίκες-θύματα ενδοοικογενειακής βίας που διαμένουν σε ξενώνες κακοποιημένων γυναικών. Τα στοιχεία είναι αποκαλυπτικά: Από τις 18 ερωτηθείσες, μόλις μία προσέφυγε στην αστυνομία, ποσοστό 5,5%.

Οι μισές ζήτησαν βοήθεια από φίλους ή συγγενείς, μόλις 5 ζήτησαν στήριξη από συμβουλευτικό κέντρο ή προνοιακή δομή. Το 22% των γυναικών δεν γνώριζε ότι μπορεί να απευθυνθεί στην αστυνομία/εισαγγελία. Από όσες το γνώριζαν, το 17% θεώρησε ότι οι αρχές δεν θα μπορούσαν να τις βοηθήσουν. Για το 18% ήταν ανασταλτικός παράγοντας το γεγονός ότι δεν είχαν άδεια παραμονής στη χώρα. Αλλες τόσες ήθελαν να προστατέψουν τον δράστη ή φοβούνταν την αντίδρασή του. Από το σύνολο των θυμάτων κακοποίησης που απευθύνθηκαν στην αστυνομία, το 27% το έκανε αφού είχε μπει στον ξενώνα.

«Να βρω κάπου να μείνω το βράδυ», «να σταματήσω να φοβάμαι», «απλά να φύγω». Η πιο επείγουσα ανάγκη των γυναικών, όπως προκύπτει από τις μαρτυρίες τους, είναι να βρουν ένα ασφαλές καταφύγιο για τις ίδιες και τα παιδιά τους. Γι’ αυτό απευθύνθηκαν κυρίως στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης και σε συμβουλευτικά κέντρα με κύριο αίτημα φιλοξενία και στήριξη.

Ελλείψεις και παρατυπίες της ΕΛ.ΑΣ.

Από το σύνολο των περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας που κατέληξαν στην αστυνομία, για το 43% δεν κινήθηκε καμία ποινική διαδικασία. Σε μεγάλο ποσοστό, που ξεπερνά τη μία στις τέσσερις περιπτώσεις (27%), το περιστατικό βίας δεν καταχωρίστηκε καν. Στο 36% των περιπτώσεων ο αστυνομικός παρότρυνε τη συμφιλίωση του θύματος με τον δράστη.

Πολύ συχνά (64%) δεν έγινε παραπομπή του θύματος σε δομές υποστήριξης. Από έρευνα σε αστυνομικούς, το 75% προέτρεψε τη γυναίκα να συμφιλιωθεί με τον δράστη σε περιστατικά λεκτικής/ψυχολογικής βίας που δεν είχαν επαναληψιμότητα,
ποτέ όμως σε περιστατικά σωματικής βίας. Οι μισοί αστυνομικοί δεν γνώριζαν σε ποιους φορείς μπορούσαν να παραπέμψουν τα θύματα. Η τραγική ειρωνεία; Οι έρευνες έγιναν σε υπαλλήλους αστυνομικών τμημάτων που γειτόνευαν με ξενώνες και κέντρα στήριξης γυναικών.

Προφίλ θυμάτων και δραστών

Ελληνίδες, ώς 50 ετών, απόφοιτες Λυκείου, άνεργες ή περιστασιακά εργαζόμενες σε χαμηλά αμειβόμενες εργασίες ήταν οι περισσότερες γυναίκες που απάντησαν στην έρευνα. Στη μεγάλη πλειοψηφία τους ήταν μητέρες δύο ή τριών ανήλικων παιδιών και είχαν πολύχρονες σχέσεις με τον δράστη. Καμία δεν ανέφερε οποιαδήποτε σχέση με εξαρτησιογόνες ουσίες. Το 55% είχε καταγγείλει τον δράστη και ανέμενε την εκδίκαση της υπόθεσης. Το 22% είχε απομακρυνθεί από τον δράστη χωρίς να τον έχει καταγγείλει.

;Eλληνες στην πλειονότητά τους οι δράστες, χαμηλότερου μορφωτικού επιπέδου από τις γυναίκες, κυρίως άνεργοι ή ανειδίκευτοι. Οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν προβλήματα με εξαρτησιογόνες ουσίες, με πρώτο το αλκοόλ, χωρίς να λαμβάνουν βοήθεια για τις εξαρτήσεις τους. Μόνο το 28% των δραστών δεν έχει σχέση με ουσίες, ενώ για το 22% αναφέρουν κάποιας μορφής ψυχική διαταραχή.

Ανεκπαίδευτοι αστυνομικοί

«Εκπαιδεύστε μας!». Αυτό δηλώνει επιτακτικά η συντριπτική πλειοψηφία των αστυνομικών που συμμετείχαν στην έρευνα (93%). Ζητούν κατευθύνσεις στην προσέγγιση του θύματος και στον τρόπο λήψης της κατάθεσης ώστε να επισημαίνονται τα σημαντικά στοιχεία για τον εισαγγελέα. Σε εντυπωσιακό ποσοστό 81% θεωρούν ότι μόνο τα σοβαρά περιστατικά σωματικής βίας πρέπει να καταγγέλλονται αμέσως στις αρχές - ενώ αντίθετα ο νόμος περιλαμβάνει στις μορφές ενδοοικογενειακής βίας τις απειλές και την ψυχολογική και λεκτική κακοποίηση.

Ακόμα και οι ίδιοι οι αστυνομικοί διαπιστώνουν ελλείμματα στην προστασία του θύματος μετά τη μήνυση, την εκδίκαση των υποθέσεων με καθυστέρηση, που μπορεί να φτάσει τα 2,5 χρόνια με τον δράστη ελεύθερο, αλλά και τη μη έκτιση ποινής που συχνά είναι εξαγοράσιμη. Θεωρούν ότι η έλλειψη ξενώνων φιλοξενίας οδηγεί τη γυναίκα σε αδιέξοδο και αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για την καταγγελία.

Διεθνείς καλές πρακτικές

Σωστή καταγραφή, συλλογή αποδεικτικών στοιχείων, συνεργασία υπηρεσιών για να προστατευθούν τα θύματα: αυτό είναι το βασικό τρίπτυχο των διεθνών καλών πρακτικών για την αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας από την αστυνομία. Και στους τρεις αυτούς τομείς η ΕΛ.ΑΣ. υστερεί δραματικά.

Ενδεικτικό της ασυνεννοησίας είναι ότι οι υπηρεσίες της ΕΛ.ΑΣ. δεν συνεργάζονται καν μεταξύ τους: «Η πληροφόρηση που έχουν οι αστυνομικοί της Αμεσης Δράσης στην υπηρεσιακή τους καθημερινότητα για “οικογενειακά επεισόδια” δεν τελεί σε γνώση των τοπικών αστυνομικών τμημάτων, στη δικαιοδοσία των οποίων λαμβάνουν χώρα. Αυτά τα περιστατικά όμως μπορούν να στοιχειοθετούν εγκλήματα ενδοοικογενειακής βίας που πρέπει να διερευνηθούν έγκαιρα», επισημαίνει η έρευνα.

Πρωτοπόρο στις καλές πρακτικές είναι το Ηνωμένο Βασίλειο, με συγκεκριμένα πρωτόκολλα συνεργασίας των φορέων. Κομβικός είναι ο ρόλος του «πρώτου ανταποκριτή» στην πρώτη επαφή με το θύμα, ο οποίος αναλαμβάνει το διττό καθήκον: να προστατεύσει τη γυναίκα παρέχοντας αποτελεσματικές συμβουλές αυτοπροστασίας ιδιαίτερα όσο παραμένει στον χώρο του εγκλήματος και να αξιολογήσει τη βαρύτητά του.

Στο τηλεφωνικό κέντρο της Άμεσης Δράσης τηρείται αρχείο κλήσεων, ώστε να εξακριβώνεται αν υπάρχουν και προηγούμενες κλήσεις του θύματος και να ενημερώνεται ο αστυνομικός που διαχειρίζεται τη νέα κλήση. Υπάρχει τυποποιημένη αναφορά συμβάντος για την ενημέρωση των συναρμόδιων φορέων με ειδική επισήμανση «DV», δηλαδή Ενδοοικογενειακή Βία, προκειμένου να υπάρχει παρακολούθηση για την έκβαση της υπόθεσης και τη σύνταξη αξιόπιστων στατιστικών.

Πηγή: «Η ενδοοικογενειακή βία κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης». - Συλλογική έρευνα - ΑctionAid, Noέμβριος 2011

Όταν η αστυνομία σού λέει «βρείτε τα» με τον δράστη

Υπάρχουν και περιπτώσεις που στα αστυνομικά τμήματα τους λένε, «έλα, εντάξει τώρα». Δηλαδή δεν ενισχύουν τη γυναίκα στο να προχωρήσει στην καταγγελία. Ισα ίσα, την αποθαρρύνουν. [...] Μας το έχουν πει δηλαδή. Οτι πολλές φορές αποτρέπονται οι γυναίκες (...) «έλα, εντάξει, τι έγινε; Σου ‘δωσε και καμιά σφαλιάρα ξέρω ’γώ; Ε, δεν έγινε και κάτι. Να τα βρείτε». 

Κοινωνικός λειτουργός/σύμβουλος

Τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει η κατάσταση, υπάρχει καλύτερη αντιμετώπιση, αλλά όχι σε όλα τα τμήματα. Υπάρχουν τμήματα που παραδοσιακά έχουν την ίδια ξύλινη αντιμετώπιση και αποτρέπουν την καταγγελία ή λένε αν κάνεις μήνυση, θα φέρω και αυτόν και θα σας κλείσω στο ίδιο κελί διότι κι αυτός θα σου κάνει μήνυση ότι λες ψέματα.

Ακτιβιστής

Η έμφυλη βία τις σκότωσε, η αστυνομία ολιγώρησε

·         9 Μαρτίου 2018 - Κέρκυρα: «Σκότωσε τη γυναίκα του επειδή βγήκε με φίλες της τη Μέρα τις Γυναίκας». Η 55χρονη Αμαλία Κουρή δολοφονείται από τον σύζυγό της, συνταξιούχο αστυνομικό. «Ο δράστης τη ζήλευε παθολογικά», αναφέρουν τα δημοσιεύματα. Σύμφωνα με μαρτυρίες φίλων της, η ίδια είχε καταγγείλει στην αστυνομία ότι ο άντρας της απειλούσε να τη σκοτώσει, ενώ όλοι γνώριζαν ότι συχνά της ασκούσε βία.

·         21 Μαΐου 2018 - Μεγαλοχώρι Τρικάλων: Η 45χρονη Βάια Γκανιά, νοσηλεύτρια, μητέρα τριών παιδιών, πέφτει νεκρή από 60 μαχαιριές στα χέρια τού εν διαστάσει συζύγου της, μπροστά στα μάτια της ανήλικης κόρης της. Η ίδια είχε καταγγείλει τις απειλές και τους ξυλοδαρμούς από τον σύζυγό της, όμως η αντίδραση της πολιτείας ήρθε καθυστερημένα. Τη μέρα της κηδείας της επρόκειτο να συζητηθούν στο δικαστήριο τα ασφαλιστικά μέτρα που είχε ασκήσει κατά του θύτη.

·         27 Νοεμβρίου 2018 - Ρόδος: Η 21χρονη φοιτήτρια Ελένη Τοπαλούδη βρίσκει μαρτυρικό θάνατο στα χέρια δύο νεαρών από τη Ρόδο. Από την πρώτη στιγμή οι φίλες της καταγγέλλουν ότι έναν χρόνο νωρίτερα είχε απευθυνθεί στην αστυνομία για βοήθεια, καθώς τρεις άντρες την είχαν βιντεοσκοπήσει ενώ τη βίαζαν ομαδικά. Αρχικά η αστυνομία υποβαθμίζει το περιστατικό. Θα χρειαστεί να περάσουν άλλοι τρεις μήνες για να βρεθούν οι δράστες της πρώτης κακοποίησης, που πιθανότατα συνδέεται με τις συνθήκες της δολοφονίας της. Οι γονείς της κατηγορούν την αστυνομία ότι αδιαφόρησε, με εγκληματικές όπως αποδείχθηκε συνέπειες.

·         1η Ιανουαρίου 2019 - Αλεποχώρι Κέρκυρας: Το βράδυ της Πρωτοχρονιάς η 28χρονη Αγγελική Πέτρου σφαγιάζεται από τον ίδιο της τον πατέρα. Αφού συνέθλιψε το κεφάλι της με οικοδομικό εργαλείο, επιχείρησε να εξαφανίσει το πτώμα της. Δεν ενέκρινε τη σχέση της με τον Αφγανό σύντροφό της. Η Αγγελική έναν χρόνο νωρίτερα είχε καταγγείλει τον πατέρα της στην αστυνομία. Η καταγγελία έγινε ύστερα από εισαγγελική παραγγελία, έπειτα από βίαιη εισβολή του πατέρα στη σχολή όπου φοιτούσε η κόρη του. Η αστυνομία κατέγραψε το συμβάν και ο δράστης υποσχέθηκε ότι δεν θα το ξανακάνει.

Σοφία Βαγενά αξιωματικός της ΕΛ.ΑΣ., μέλος «Αλληλεγγύης Γυναικών»

«Μια κακοποιημένη γυναίκα θα μιλήσει ευκολότερα σε γυναίκα αστυνομικό»​​​​​

Την ίδρυση ενός ξεχωριστού Τμήματος Ενδοοικογενειακής Βίας & Κακοποιημένων Γυναικών προτείνει η αξιωματικός της ΕΛ.ΑΣ. Σοφία Βαγενά, από τα ιδρυτικά μέλη της «Αλληλεγγύης Γυναικών», ομάδας γυναικών αστυνομικών που παρεμβαίνουν σε περιστατικά ανισότητας μέσα στο σώμα και σε φαινόμενα έμφυλης βίας, ευαισθητοποιώντας τους συναδέλφους τους και την κοινωνία.

Η Σοφία Βαγενά είναι εκλεγμένη στο Δ.Σ. της Ενωσης Αξιωματικών Αττικής και στην Πανελλήνια Ομοσπονδία Αξιωματικών Αστυνομίας.

• Πόσο καλά προετοιμασμένοι είναι οι άντρες και γυναίκες αστυνομικοί στην αντιμετώπιση περιστατικών έμφυλης βίας;

Εχουμε μακρύ δρόμο μπροστά μας. Πρέπει η ελληνική πολιτεία να κατανοήσει ότι για να πετύχει είτε ο άντρας είτε η γυναίκα αστυνομικός τη σωστή προσέγγιση της επιζήσασας πρέπει να του δοθεί κατάλληλος χρόνος και χώρος. Μια γυναίκα κακοποιημένη θα αισθανθεί πιο άνετα να «ξεκλειδώσει» απέναντι σε μια γυναίκα αστυνομικό.

Χωρίς φυσικά να αποκλείουμε και την περίπτωση ενός καλά καταρτισμένου άντρα αστυνομικού να μπορεί επάξια να αντεπεξέλθει. Ομως γεννάται κι ένα άλλο ερώτημα. Πώς είναι δυνατόν ένα τόσο ευαίσθητο, ταυτόχρονα περίπλοκο και σοβαρό αδίκημα να εξετάζεται στο γραφείο του αξιωματικού υπηρεσίας στο οποίο οι υπηρεσιακές συνθήκες δεν ευνοούν; Οσο καλή επιμόρφωση να έχεις, είναι ανέφικτο να λειτουργήσει η οποιαδήποτε μέθοδος. Γι’ αυτό και επιμένω στην ίδρυση ξεχωριστού τμήματος ενδοοικογενειακής βίας.

• Πρόσφατα είχαμε περιπτώσεις γυναικοκτονιών που συνοδεύτηκαν από καταγγελίες ότι τα θύματα είχαν απευθυνθεί στην αστυνομία για να τις προστατεύσει. Θεωρείτε ότι η αστυνομία ολιγώρησε;

Θα σας απαντήσω με μια φράση της Μάργκαρετ Ατγουντ. «Οι άντρες φοβούνται ότι οι γυναίκες θα γελάσουν μαζί τους, οι γυναίκες φοβούνται ότι οι άντρες θα τις σκοτώσουν».

Αυτό επιβεβαιώνεται από πρόσφατα και παλιότερα περιστατικά. Σε συζητήσεις που είχαμε με κακοποιημένες γυναίκες ως αντιπροσωπεία της «Αλληλεγγύης Γυναικών», μας είπαν ότι οι αστυνομικοί υπηρεσίας, στα κατά τόπους αστυνομικά τμήματα, είχαν ανεπαρκή ενημέρωση και ελλείψεις στην αντιμετώπιση κρουσμάτων ενδοοικογενειακής βίας. Μας κατήγγειλαν πολλές περιπτώσεις στις οποίες ο αστυνομικός υπηρεσίας δεν ακολούθησε τη νόμιμη διαδικασία.

Επιπροσθέτως, μας ανέφεραν ότι υπάρχει αδιαφορία, άγνοια σχετικά με την προστασία των ιδίων και των ανήλικων τέκνων τους αμέσως μετά την υποβολή μήνυσης. Αλλοτε διαπιστώσαμε καλή πρόθεση και καλή εκπαίδευση των συναδέλφων μας αξιωματικών υπηρεσίας που δυστυχώς λόγω των πολλαπλών καθηκόντων τους δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν.

• Ποιες θεωρείτε καλές πρακτικές στην αντιμετώπιση κρουσμάτων ενδοοικογενειακής και έμφυλης βίας;

Δεν χρειάζονται πολλές επιστημονικές γνώσεις αλλά απλές πρακτικές για να προσεγγίσει ο αστυνομικός την επιζήσασα ή το θύμα, ανεξαρτήτως φύλου. Σεβασμός, εμπιστευτικότητα, αποφυγή διακρίσεων, ασφάλεια, προστασία είναι τα βασικά ζητούμενα.

Παράλληλα να καθησυχάσει το θύμα, να κατανοήσει τι ακριβώς συνέβη, ποια η φύση του περιστατικού έμφυλης βίας και ποια η συχνότητά τους, να συλλέξει πληροφορίες για τις υπηρεσίες και τις εξωτερικές δομές προστασίας. Η επιζήσασα έχει το δικαίωμα να αντιμετωπιστεί με αξιοπρέπεια. Να λάβει ολοκληρωμένες και κατανοητές πληροφορίες που θα τη βοηθήσουν να αποφασίσει η ίδια για το πώς θα δράσει.

Ο αστυνομικός πρέπει να αποφύγει την παθητική ακρόαση και τον σχολιασμό-ενεργή ακρόαση, να επιδείξει υποστηρικτική στάση. Να αποφύγει ερωτήσεις που μπορεί να υπονοούν ευθύνη, όπως αυτές που αρχίζουν με «γιατί». Φράσεις απλές, ανθρώπινες, που έχει ανάγκη να ακούσει η καταγγέλλουσα: «Σε πιστεύω», «Λυπάμαι πολύ που το περνάς αυτό»,«Ο,τι συνέβη δεν ήταν δικό σου λάθος». Τέλος, να της γίνει σαφές ότι η έμφυλη βία δεν μπορεί να είναι ανεκτή και ότι τα συναισθήματά της είναι φυσιολογικά.

• Υπάρχει επιμόρφωση στους ανθρώπους «πρώτης ανταπόκρισης» (first responders) για ζητήματα έμφυλης βίας;

Στο πλαίσιο εφαρμογής του Προγράμματος Αντιεγκληματικής Πολιτικής 2015-2019 απεστάλησαν προς όλες τις υπηρεσίες της Ελληνικής Αστυνομίας οδηγίες για τον χειρισμό υποθέσεων ενδοοικογενειακής βίας, ώστε να γίνει κατανοητή από το αστυνομικό προσωπικό η ιδιαίτερη και προσεκτική αντιμετώπιση που χρήζουν τόσο το θύμα όσο και ο θύτης.

Στον διαδικτυακό τόπο της Ελληνικής Αστυνομίας υπάρχει θεματική «Ενδοοικογενειακή βία», όπου έχουν αναρτηθεί η σχετική εγκύκλιος οδηγία και κατευθύνσεις προς τα θύματα ή άτομα που είναι γνώστες παρόμοιων φαινομένων. Καταβάλλεται προσπάθεια να συμμετέχουν αστυνομικοί σε σχετικά επιμορφωτικά σεμινάρια και εκδηλώσεις. Φυσικά πρέπει να γίνουν περισσότερα...

www.efsyn.gr