«Πάλι αυτές με τα μαυρισμένα μάτια;», ακούω ένα παιδί να λέει στην καφετέρια. Η τηλεόραση δείχνει γυναίκες δαρμένες, γωνιασμένες, να κρατάνε τα πρόσωπά τους κλαμένες και κουλουριασμένες… Παγκόσμια Ημέρα ενάντια στη Βία Κατά των Γυναικών. Με τρόμο διαπιστώνω ότι συμφωνώ με τον πιτσιρικά, που ήδη έχει γυρίσει στην παρέα του σαν να μην τον αφορά το θέμα. Όχι επειδή αποκλείεται να έχει ασκήσει ποτέ του βία, αλλά επειδή ακόμη και αν το έχει κάνει, πιθανόν να μην το ξέρει. Ίσως να ήτανε «θολό» το τοπίο με την κοπέλα που γνώρισε στο μπαρ και έκανε σεξ μαζί της έτσι κι αλλιώς, παρόλο που του είπε ξεκάθαρα όχι, αφού ήταν μεθυσμένη και δεν μπόρεσε να αντισταθεί αρκετά. Ίσως να πλήρωσε για να κάνει σεξ, σε έναν μαστροπό που ελέγχει απόλυτα τη ζωή της γυναίκας η οποία του πρόσφερε τις υπηρεσίες της. Ίσως και να μην έχει κάνει τίποτα από όλα αυτά, όμως, και πάλι τον αφορά, που στο μέλλον ένα αγόρι θα αποκαλέσει την κόρη του «τσούλα» και αυτό θα δώσει το δικαίωμα σε όλα τα παιδιά του σχολείου να σταματήσουν να τη σέβονται. Έτσι μια εκστρατεία που θα έπρεπε να απευθύνεται (και) σ’ αυτόν, έχει προσπεράσει χωρίς καν να τον αγγίξει.
Τι εξυπηρετούν οι «παγκόσμιες ημέρες» λοιπόν; Στην προκειμένη περίπτωση αυτό που έχουμε πετύχει είναι το branding της βίας και την ταύτιση του «καταναλωτή» της με ένα πρόσωπο: δαρμένο και στραπατσαρισμένο για να ανταποκρίνεται στο «προϊόν». Τα θύματα οδηγούνται έξω από την κοινωνία, σε έναν ξεχωριστό κόσμο, κάπου ασπρόμαυρα και θλιμμένα, όπου παύει να μας αφορά. Γιατί εξορίζοντας την έμφυλη βία, κρατάμε άθικτες τις δομές που τη γεννούν. Η «ευαισθητοποίηση» δεν σημαίνει να προκαλούμε λύπηση και φτηνή συγκίνηση. Σημαίνει ότι η Πολιτεία αναλαμβάνει την ευθύνη της απέναντι στην κοινωνία και διασφαλίζει ότι οι γυναίκες εκπροσωπούνται και εισακούονται στον δημόσιο διάλογο, βάζοντας τέλος στο οξύμωρο που επικρατεί σήμερα στα κέντρα λήψης αποφάσεων, όπου έχουμε τον πρόεδρο, τους υπουργούς, τους εκπροσώπους και τους αρχηγούς των κομμάτων να μιλούν για τη βία κατά των γυναικών χωρίς να υπάρχει ούτε μία γυναικεία φωνή ανάμεσά τους! Αυτή η μέρα θα ήταν επίσης μια θαυμάσια ευκαιρία για να αμφισβητηθούν τα αντρικά στερεότυπα και οι τοξικές πεποιθήσεις περί ανδρισμού. Γιατί ακόμη και σήμερα τα αγόρια εξακολουθούν να μεγαλώνουν θεωρώντας ότι μαζί με το φύλο τους έρχεται ως φυσικό προνόμιο και το δικαίωμά τους να εξουσιάζουν το άλλο φύλο. Ακόμη και ασκώντας βία.
Τι εξυπηρετούν οι «παγκόσμιες ημέρες» λοιπόν; Στην προκειμένη περίπτωση αυτό που έχουμε πετύχει είναι το branding της βίας και την ταύτιση του «καταναλωτή» της με ένα πρόσωπο: δαρμένο και στραπατσαρισμένο για να ανταποκρίνεται στο «προϊόν». Τα θύματα οδηγούνται έξω από την κοινωνία, σε έναν ξεχωριστό κόσμο, κάπου ασπρόμαυρα και θλιμμένα, όπου παύει να μας αφορά. Γιατί εξορίζοντας την έμφυλη βία, κρατάμε άθικτες τις δομές που τη γεννούν. Η «ευαισθητοποίηση» δεν σημαίνει να προκαλούμε λύπηση και φτηνή συγκίνηση. Σημαίνει ότι η Πολιτεία αναλαμβάνει την ευθύνη της απέναντι στην κοινωνία και διασφαλίζει ότι οι γυναίκες εκπροσωπούνται και εισακούονται στον δημόσιο διάλογο, βάζοντας τέλος στο οξύμωρο που επικρατεί σήμερα στα κέντρα λήψης αποφάσεων, όπου έχουμε τον πρόεδρο, τους υπουργούς, τους εκπροσώπους και τους αρχηγούς των κομμάτων να μιλούν για τη βία κατά των γυναικών χωρίς να υπάρχει ούτε μία γυναικεία φωνή ανάμεσά τους! Αυτή η μέρα θα ήταν επίσης μια θαυμάσια ευκαιρία για να αμφισβητηθούν τα αντρικά στερεότυπα και οι τοξικές πεποιθήσεις περί ανδρισμού. Γιατί ακόμη και σήμερα τα αγόρια εξακολουθούν να μεγαλώνουν θεωρώντας ότι μαζί με το φύλο τους έρχεται ως φυσικό προνόμιο και το δικαίωμά τους να εξουσιάζουν το άλλο φύλο. Ακόμη και ασκώντας βία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου