Συνεχίζοντας τις δημοσιεύσεις πραγματικών τραυματικών ιστοριών γυναικών, το Real Women Real Stories, στο πλαίσιο της, υποστηριζόμενης από τα Ηνωμένα Έθνη, καμπάνιας HeForShe, παρουσίασε την ιστορία της Έιμι Πάουλιν: Αμερικανίδας πολιτικού- μέλους της πολιτειακής συνέλευσης της Ν. Υόρκης, η οποία μιλά για τον βιασμό της.
Η Πάουλιν διηγείται την ιστορία της σε κείμενο το οποίο δημοσιεύτηκε στη βρετανική Telegraph.
«Ως εκλεγμένο μέλος του Πολιτειακού Νομοθετικού Σώματος της Νέας Υόρκης για τα τελευταία 17 χρόνια, αγωνίστηκα για νόμους που προασπίζουν τα δικαιώματα των πολιτών. Για τους ανθρώπους που με ψήφισαν, είμαι η φωνή τους στην κυβέρνηση, η αντιπρόσωπός τους. Αλλά κάποιες φορές είναι ευκολότερο να είσαι υπέρμαχος άλλων αντί του ίδιου σου του εαυτού».
«Σε ηλικία 14 ετών, ένας νεαρός άνδρας- τον οποίο ήξερα και εμπιστευόμουν- με πήγε στο αμάξι του και προέβη σε σεξουαλική επίθεση εναντίον μου. Παραλυμένη από τον φόβο, ήμουν ανήμπορη καθώς ο μεγαλύτερος εκείνος άνδρας μου έκλεψε την παιδική μου αθωότητα, αφήνοντάς με να προσπαθώ να κατανοήσω τι είχε συμβεί, ποιος έφταιγε και τι έπρεπε να κάνω».
«Η πορεία μου στην πολιτική άρχισε νωρίς, όταν ήμουν μια έφηβη που ζούσε στο Μπρούκλιν. Σε ηλικία 14 ετών, πήγαινα τακτικά στην τοπική οργάνωση των Δημοκρατικών, μαζί με έναν φίλο, του οποίου ο πατέρας ήταν δραστήριος πολιτικά. Μετά συναντούσαμε άλλα μέλη για καφέ σε ένα μαγαζί της περιοχής. Ήταν γύρω στα 20 και πάντα με έκαναν να νιώθω μέλος του πλήθους. Αν και μόλις είχα μπει στην εφηβεία, πλέον ανήκα σε αυτή την “κουλ” ομάδα των μεγαλύτερων, και η γνώμη μου είχε σημασία».
«Μια νύχτα, κανένας από τους συνήθεις φίλους μου δεν ήταν εκεί, και ένα από τα μέλη προσφέρθηκε να με πάει σπίτι. Ήταν γύρω στα 20, κάποιος που έβλεπα πρακτικά κάθε εβδομάδα, και τον οποίο γνώριζα. Φαινόταν τόσο φυσιολογικός, τόσο μη απειλητικός. Οπότε τον εμπιστευόμουν. Δεν ήξερα πως σύντομα θα χρησιμοποιούσε εκείνη την εμπιστοσύνη εναντίον μου».
«Νομίζω πως πήγε το αμάξι σε ένα δρομάκι. Ή ίσως να ήταν αυλή σχολείου. Όπως πολλά θύματα βιασμού, δεν μπορώ να θυμηθώ όλες τις λεπτομέρειες, αν και μπορώ ακόμα να δω το σκοτάδι, τη μαυρίλα και την απομόνωση. Δεν υπήρχε κανείς εκεί γύρω, κανείς για να μας δει ενώ έπαιρνε από εμένα αυτό που δεν ήμουν έτοιμη, δεν ήθελα να δώσω. Μετά, πήγα σπίτι και δεν είπα σε κανέναν τι είχε συμβεί».
«Δυστυχώς η ιστορία μου δεν είναι μοναδική. Σύμφωνα με αναφορές του CDC και του υπουργείου Δικαιοσύνης της Μ.Βρετανίας, μία στις πέντε γυναίκες θα βιαστεί ή θα δεχτεί σεξουαλική επίθεση στη ζωή της, συχνά από κάποιον που ξέρει και εμπιστεύεται. Περίπου 85.000 ενήλικες γυναίκες και 12.000 άνδρες βιάζονται στην Αγγλία και την Ουαλία μόνο κάθε έτος, περίπου 11 βιασμοί κάθε ώρα, και σχεδόν μισό εκατομμύριο ενήλικοι δέχονται σεξουαλική επίθεση. Περίπου το 90% αυτών που βιάζονται ξέρουν τον δράστη. Ωστόσο, μόλις το 15% αυτών που βιώνουν σεξουαλική βία το αναφέρουν στην αστυνομία».
«Παγωμένες από φόβο, συχνά δεν μπορούν να προστατέψουν τους εαυτούς τους. Τόσοι πολλοί επιζώντες σεξουαλικής επίθεσης νιώθουν ενοχή και θυμό. Αυτές- εμείς- πάσχουν από συναισθήματα ανημπόριας, ντροπής, αμφισβήτησης και αυτοκατηγορίας, τη στιγμή που, στην πραγματικότητα, ο μόνος που φταίει είναι ο δράστης. Επίσης, σαν εμένα, οι περισσότερες ποτέ δεν καταγγέλλουν την επίθεση και οι δράστες κυκλοφορούν ελεύθεροι».
«Οι ειδικοί λένε πως η ανάρρωση από σεξουαλικό τραύμα χρειάζεται χρόνο, και η διαδικασία είναι επώδυνη. Δεν ξέρω πόσο καιρό χρειάστηκα για να θεραπευτώ. Ειλικρινά δεν ξέρω με τι μοιάζει η θεραπεία, μόνο ότι δεν θα άφηνα εκείνη τη νύχτα να καταστρέψει το υπόλοιπο της ζωής μου. Είχε ήδη πάρει πολλά από εμένα, και ήμουν αποφασισμένη πως δεν θα έπαιρνε και άλλα».
«Πέρασα τις επόμενες δεκαετίες παίρνοντας πίσω τη δύναμή μου, αντλώντας από αυτόν τον εσωτερικό πυρήνα δύναμης. Η άρνηση να εξαναγκαστώ σε άλλη μια κατάσταση την οποία δεν ήθελα, ή να μου πουν ότι δεν μπορούσα να κάνω κάτι ήταν πιο ισχυρή από οτιδήποτε άλλο. Κάποια στιγμή παντρεύτηκα και έκανα παιδιά, μετακόμισα στα προάστια και έγινα υπέρμαχος των δικαιωμάτων των γυναικών. Για ένα διάστημα, εργάστηκα ως διευθύντρια ενός ασύλου για κακοποιημένες γυναίκες. Εκείνο το συναίσθημα ανημπόριας που είχα στα 14 μου έγινε πηγή αποφασιστικότητας να βοηθήσω και άλλες που ήταν ευάλωτες».
Το 2000 ήμουν υποψήφια για μια έδρα στην Πολιτειακή Συνέλευση της Νέας Υόρκης, Στην τρίτη θητεία μου, με προσέγγισε μια ομάδα για να υποστηρίξω νομοθεσία που καταργούσε το καθεστώς περιορισμών όσον αφορά στον βιασμό. Ίσως να ήταν αποφυγή- ή φόβος για το τι θα σκέφτονταν οι άλλοι για εμένα εάν ήξεραν- αλλά όλο αυτό τον καιρό δεν είχα πει κουβέντα για την επίθεση που υπέστην σε άλλο άνθρωπο- ούτε καν στον σύζυγό μου».
«Παραδόξως, δεν σκέφτηκα γιατί αυτός ο συγκεκριμένος νόμος μου έκανε τόσο μεγάλη αίσθηση, τόσο βαθιά θαμμένες ήταν οι δικές μου τραυματικές μνήμες. Ήξερα μόνο ότι επρόκειτο να αλλάξει τα δεδομένα για χιλιάδες Νεοϋορκέζες που ήθελαν ακόμα δικαιοσύνη. Οπότε κατέβαλα προσπάθεια για τον νόμο. Σκληρή. Τον προσέγγισα ακαδημαϊκά, κρατώντας σημειώσεις με στατιστικά στοιχεία, δηλώσεις ειδικών, υπογραμμισμένα με αυτοκόλλητα Post-it. Πήγα πανέτοιμη σε μια σημαντική συνάντηση με όλους τους άλλους νομοθέτες της συνέλευσης για να το συζητήσω και να παρουσιάσω την άποψή μου. Ωστόσο, ήταν ό,τι πιο παράξενο αυτό που συνέβη όταν άνοιξα το στόμα μου για να μιλήσω. Αντί να αρχίσω να δίνω ποσοστά και στατιστικές για άλλα θύματα, άρχισα να διηγούμαι για πρώτη φορά την ιστορία μου, σε μια αίθουσα γεμάτη έκπληκτους συναδέλφους. Μοιράστηκα επιτέλους αυτό που είχε συμβεί εκείνη την απαίσια νύχτα, ώστε να καταλάβουν ότι ο βιασμός και η σεξουαλική επίθεση μπορούν να συμβούν στον οποιοδήποτε, σε οποιαδήποτε ηλικία και σε οποιοδήποτε μέρος».
«Στο τέλος, το νομοσχέδιο πέρασε και έγινε νόμος, κάνοντας τη Νέα Υόρκη τη μόνη πολιτεία στη χώρα που επιτρέπει οι βιαστές να βρεθούν ενώπιον της Δικαιοσύνης ανεξαρτήτως του πότε διέπραξαν τα εγκλήματά τους. Δεν είναι απλά ένα νόμος σημαντικός για τις γυναίκες, είναι σημαντικός για εμένα. Βλέπω τώρα πως, καταστέλλοντας την εμπειρία μου και μη αναγνωρίζοντας την αλήθεια, δεν είχα επιτρέψει ποτέ στον εαυτό μου να θεραπευτεί πλήρως. Είμαι ευγνώμων που ξέρω ότι, μοιραζόμενη επιτέλους την εμπειρία μου, ήμουν σε θέση να πάρω κάτι τόσο απαίσιο και να το μετατρέψω σε κάτι θετικό για άλλους. Μετά από 40 χρόνια σιωπής, βρήκα τη φωνή μου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου