Μια φίλη ψάχνει για δουλειά εδώ κι ένα χρόνο περίπου. Αν κι έχει πτυχία και διπλώματα σε οικονομικά και λογιστικά, η παρατεταμένη ανεργία την έριξε στην κατηγορία των «όπου να ναι, φτάνει να δουλέψω». Με αυτό το σκεπτικό πέρασε πρόσφατα από μεγάλο πρακτορείο στοιχημάτων όπου έκπληκτη άκουσε τον ιδιοκτήτη να της εξηγεί ότι για να πάρει τη δουλειά θα πρέπει να ντύνεται λίγο πιο αποκαλυπτικά. «Εδώ δουλεύουμε με άντρες πρέπει να δείχνεις πιο… γυναίκα». Ακολούθως πήγε για συνέντευξη σε μεγάλη ξένη αλυσίδα ρουχισμού. «Είσαι τόσο καιρό χωρισμένη γιατί δεν ξαναπαντρεύτηκες;» ήταν μία από τις πρώτες ερωτήσεις που της έκανε ο διευθυντής. «Να σου πω εγώ γιατί δεν βρίσκεις άντρα», συνέχισε «γιατί τρομάζεις τους άντρες. Κι εγώ αυτό σκέφτηκα όταν σε είδα».
Όταν κατάλαβε ότι η συνέντευξη εξελισσόταν σε μια προσωπική επίθεση, σηκώθηκε να φύγει λέγοντάς του ότι είχε συνάντηση γονέων στο σχολείο της κόρης της. «Γι’ αυτό αποφεύγω να προσλαμβάνω χωρισμένες, επειδή οι μονογονιοί έχουν όλα τα τρεχάματα των παιδιών και δεν συγκεντρώνονται στη δουλειά». Νόμιζα πως δεν θα τελειώσουν ποτέ εκείνα τα 20 λεπτά της συνάντησης, μου είπε όταν την είδα. «Δεν έχω νιώσει πιο ταπεινωμένη ποτέ στη ζωή μου». Μία άλλη φίλη με πήρε τηλέφωνο τις προάλλες για να με ρωτήσει αν μπορεί να κινηθεί νομικά εναντίον ενός ηλικιωμένου που βρήκε τη Βιετναμέζα οικιακή βοηθό της γιαγιάς της στο δρόμο και της έδωσε 20 ευρώ μαζί με το τηλέφωνό του για να κάνουν… σεξ. Η γυναίκα έτρεξε κλαίγοντας και τρέμοντας στο σπίτι περιγράφοντας το περιστατικό στους εργοδότες της.
Σε μια άλλη περίπτωση, πάλι πρόσφατα, μία γυναίκα θύμα βιασμού με πλησίασε σε μια εκδήλωση με θέμα τη βία κατά των γυναικών. «Κάνετε κάτι», μου είπε, «στην Κύπρο ακόμη και σήμερα δεν ακολουθείται πρωτόκολλο για τα θύματα. Εμένα στο νοσοκομείο μου έδωσαν απλά ένα χάπι της επόμενης μέρας και ένα παυσίπονο. Ευτυχώς ήμουν ενημερωμένη και τους ζήτησα να με εξετάσει ιατροδικαστής, να μου δώσουν το χάπι για AIDS και την ηπατίτιδα και να με δει ψυχολόγος. Αυτά σε άλλες χώρες επιβάλλονται μέσω πρωτοκόλλου. Τι γίνεται με τις άλλες γυναίκες που δεν ξέρουν να τα ζητήσουν; Φεύγουν με το παυσίπονο;».
Συχνά ακούω από τους γύρω μου ότι οι γυναίκες πρέπει να σταματήσουν να γκρινιάζουν (οι γυναικείες διεκδικήσεις είναι πάντα «γκρίνια») γιατί πλέον είναι ίσες στην κοινωνία. Ας μην μπούμε στη μισθολογική ισότητα, την εκπροσώπηση στα κέντρα λήψης αποφάσεων, στη μοιρασιά της οικιακής εργασίας, το δικαίωμα στην περιουσία και όσα αφορούν την οικονομική, πολιτική και κοινωνική πτυχή της ισότητας. Ας μιλήσουμε για το καθημερινό: κάθε γυναίκα που περπατά στο δρόμο εκτίθεται σε ένα μεγάλο φάσμα κινδύνων οι οποίοι πηγάζουν από τις σχέσεις εξουσίας και ανισότητας ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες. Αυτό από μόνο του καθιστά την ατζέντα του Φεμινισμού αναγκαία σε κάθε πολιτικό και κοινωνικό διάλογο. Και την ενσωμάτωση της διάστασης του φύλου σε ό-λ-α τα θέματα.
Μια φίλη ψάχνει για δουλειά εδώ κι ένα χρόνο περίπου. Αν κι έχει πτυχία και διπλώματα σε οικονομικά και λογιστικά, η παρατεταμένη ανεργία την έριξε στην κατηγορία των «όπου να ναι, φτάνει να δουλέψω». Με αυτό το σκεπτικό πέρασε πρόσφατα από μεγάλο πρακτορείο στοιχημάτων όπου έκπληκτη άκουσε τον ιδιοκτήτη να της εξηγεί ότι για να πάρει τη δουλειά θα πρέπει να ντύνεται λίγο πιο αποκαλυπτικά. «Εδώ δουλεύουμε με άντρες πρέπει να δείχνεις πιο… γυναίκα». Ακολούθως πήγε για συνέντευξη σε μεγάλη ξένη αλυσίδα ρουχισμού. «Είσαι τόσο καιρό χωρισμένη γιατί δεν ξαναπαντρεύτηκες;» ήταν μία από τις πρώτες ερωτήσεις που της έκανε ο διευθυντής. «Να σου πω εγώ γιατί δεν βρίσκεις άντρα», συνέχισε «γιατί τρομάζεις τους άντρες. Κι εγώ αυτό σκέφτηκα όταν σε είδα».
Όταν κατάλαβε ότι η συνέντευξη εξελισσόταν σε μια προσωπική επίθεση, σηκώθηκε να φύγει λέγοντάς του ότι είχε συνάντηση γονέων στο σχολείο της κόρης της. «Γι’ αυτό αποφεύγω να προσλαμβάνω χωρισμένες, επειδή οι μονογονιοί έχουν όλα τα τρεχάματα των παιδιών και δεν συγκεντρώνονται στη δουλειά». Νόμιζα πως δεν θα τελειώσουν ποτέ εκείνα τα 20 λεπτά της συνάντησης, μου είπε όταν την είδα. «Δεν έχω νιώσει πιο ταπεινωμένη ποτέ στη ζωή μου». Μία άλλη φίλη με πήρε τηλέφωνο τις προάλλες για να με ρωτήσει αν μπορεί να κινηθεί νομικά εναντίον ενός ηλικιωμένου που βρήκε τη Βιετναμέζα οικιακή βοηθό της γιαγιάς της στο δρόμο και της έδωσε 20 ευρώ μαζί με το τηλέφωνό του για να κάνουν… σεξ. Η γυναίκα έτρεξε κλαίγοντας και τρέμοντας στο σπίτι περιγράφοντας το περιστατικό στους εργοδότες της.
Σε μια άλλη περίπτωση, πάλι πρόσφατα, μία γυναίκα θύμα βιασμού με πλησίασε σε μια εκδήλωση με θέμα τη βία κατά των γυναικών. «Κάνετε κάτι», μου είπε, «στην Κύπρο ακόμη και σήμερα δεν ακολουθείται πρωτόκολλο για τα θύματα. Εμένα στο νοσοκομείο μου έδωσαν απλά ένα χάπι της επόμενης μέρας και ένα παυσίπονο. Ευτυχώς ήμουν ενημερωμένη και τους ζήτησα να με εξετάσει ιατροδικαστής, να μου δώσουν το χάπι για AIDS και την ηπατίτιδα και να με δει ψυχολόγος. Αυτά σε άλλες χώρες επιβάλλονται μέσω πρωτοκόλλου. Τι γίνεται με τις άλλες γυναίκες που δεν ξέρουν να τα ζητήσουν; Φεύγουν με το παυσίπονο;».
Συχνά ακούω από τους γύρω μου ότι οι γυναίκες πρέπει να σταματήσουν να γκρινιάζουν (οι γυναικείες διεκδικήσεις είναι πάντα «γκρίνια») γιατί πλέον είναι ίσες στην κοινωνία. Ας μην μπούμε στη μισθολογική ισότητα, την εκπροσώπηση στα κέντρα λήψης αποφάσεων, στη μοιρασιά της οικιακής εργασίας, το δικαίωμα στην περιουσία και όσα αφορούν την οικονομική, πολιτική και κοινωνική πτυχή της ισότητας. Ας μιλήσουμε για το καθημερινό: κάθε γυναίκα που περπατά στο δρόμο εκτίθεται σε ένα μεγάλο φάσμα κινδύνων οι οποίοι πηγάζουν από τις σχέσεις εξουσίας και ανισότητας ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες. Αυτό από μόνο του καθιστά την ατζέντα του Φεμινισμού αναγκαία σε κάθε πολιτικό και κοινωνικό διάλογο. Και την ενσωμάτωση της διάστασης του φύλου σε ό-λ-α τα θέματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου