Αυτός ο τίτλος θα μπορούσε να συμπυκνώσει τα γεγονότα που έχουν σημαδέψει τη ζωή μιας 27χρονης Αφγανής που έχει αναγκαστεί να εγκαταλείψει την πατρίδα της δύο φορές την τελευταία επταετία, έχει δεχτεί απειλές για τη ζωή της και έχει πέσει θύμα κακοποίησης στη μέση του δρόμου.
Θεωρείται αμαρτωλή για την κοινωνία του Αφγανιστάν. Σε μια χώρα όπου οι γυναίκες δεν δικαιούνται να ακολουθούν διαφορετικό δρόμο από εκείνον της σιωπής, η Πάρανταιζ Σορούρ δίνει τη δική της απάντηση μέσα από τη ραπ μουσική. Υψώνει φωνή για τα δικαιώματα των γυναικών και επιλέγει να μην σκεπάζει το κεφάλι της με μαντήλα, αλλά με κουκούλα μπλούζας.
Το 87% των γυναικών στο Αφγανιστάν, σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, έχουν υποστεί κάποιας μορφής βία. Έτσι η νεαρή Πάρανταιζ μίλησε ανοιχτά για την ανισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα στην μετά Ταλιμπάν εποχή.
Δημιουργεί μουσική στα φαρσί (περσική γλώσσα) για τις γυναίκες που έχουν υποφέρει από το οξύ που έριξαν στο πρόσωπό τους άνδρες που θέλησαν να τις κακοποιήσουν σεξουαλικά και τις τιμώρησαν όταν συνάντησαν αντίσταση. Οι στίχοι της Πάρανταιζ είναι αφιερωμένοι και στις γυναίκες που πολύ πριν εισέλθουν στην ενήλικη ζωή αναγκάζονται να παντρευτούν άνδρες με τους οποίους τις χωρίζει χάσμα γενεών.
«Δεν έχει σημασία εάν είσαι τραγουδίστρια, καλλιτέχνις, καθηγήτρια. Εάν είσαι γυναίκα στο Αφγανιστάν, είσαι πρόβλημα. Παλεύω για τις γυναίκες που δεν έχουν φωνή», δηλώνει στον Guardian.
Η δράση της ράπερ, παρόλο που κόντεψε να της κοστίσει τη ζωή, αναγνωρίστηκε από τα Ηνωμένα Έθνη, το 2013, ως εργαλείο προώθησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Για μια ζωή βασισμένη στα ανθρώπινα δικαιώματα παλεύει με τον αρραβωνιαστικό της, Ντάιβερς, με τον οποίο είναι γνωστή στον κόσμο ως 143Band. Αυτό είναι το καλλιτεχνικό τους όνομα.
Η ανάδειξή τους όμως προσέλκυσε τη βία που οδήγησε το ζευγάρι στη φυγή, τη Γερμανία, όπου κατάφεραν να μιλήσουν μέσα από το τραγούδι. Έχουν συμμετάσχει στο φεστιβάλ FeminEast, ενώ το ντοκιμαντέρ Rebel Beats, μέσα από το οποίο προβάλλεται ο αγώνας της ράπερ από το Αφγανιστάν, θα κυκλοφορήσει τους πρώτους μήνες του 2017 σε κινηματογραφικά φεστιβάλ της Ευρώπης.
Η Πάρανταιζ γεννήθηκε στο Ιράν, οι γονείς της έλκουν την καταγωγή τους από το Αφγανιστάν, το οποίο εγκατέλειψαν όταν ξέσπασε ο εμφύλιος πόλεμος. Επέστρεψε με την οικογένειά της στην πατρίδα, στην πόλη Χεράτ, μετά την πτώση των Ταλιμπάν.
Η αδυναμία που έτρεφε η 27χρονη για τη μουσική και τη ραπ βρισκόταν στο σκοτάδι μέχρι που γνώρισε τον αγαπημένο της Ντάιβερς, πρόσφυγα από το Αφγανιστάν που είχε καταφύγει με τους γονείς του στο Ιράν για να αναζητήσει μια καλύτερη τύχη. Οι δύο νεαροί αποφάσισαν να ενώσουν τις φωνές τους, η σύμπραξη όμως αυτή άναψε «φωτιά».
«Ο κόσμος στην πόλη Χεράτ είναι πολύ θρησκευόμενος. Ο ισλαμικός νόμος της Σαρία απαγορεύει στις γυναίκες να τραγουδούν δημόσια. Σημαντικό πρόβλημα δημιουργούσε το γεγονός ότι με την Πάρανταιζ δεν είμαστε παντρεμένοι. Κάθε φορά που πηγαίναμε σε στούντιο ηχογράφησης, άγνωστοι μας ακολουθούσαν», δηλώνει στον Guardian ο Ντάιβερς που αδυνατεί να χορέψει στον κύκλο του ακραίου συντηρητισμού.
Η Πάρανταιζ, από την πλευρά της, δεν μπορεί να ξεχάσει το βράδυ εκείνο που περπατούσε με τον μικρότερο, σε ηλικία, αδερφό της και δέκα άγνωστοι που επέβαιναν σε έξι μοτοσικλέτες την πλαισίωσαν για να την χτυπήσουν. «Παρακαλούσα τους γύρω μου να σταματήσουν τους εξαγριωμένους άνδρες. Όχι μόνο δεν τους σταμάτησαν, τους παρότρυναν να συνεχίσουν», θυμάται με λύπη και πόνο.
Όταν, μετά το τραγικό περιστατικό, ο Ντάιβερς εντόπισε την αρραβωνιαστικιά του, η εικόνα μιλούσε από μόνη της. Ρούχα σκισμένα και δέρμα καλυμμένο από αίμα, ήταν τα ανατριχιαστικά σημάδια της τυφλής βίας.
«Η αστυνομία μού είπε να σταματήσω να τραγουδάω. Τότε κατάλαβα πως η σιωπή και όχι η φωνή μου θα ήταν εκείνη που θα δημιουργούσε προβλήματα», αναφέρει η Πάρανταιζ που δεν έχει παραδοθεί στον φόβο.
Ο φόβος όμως οδήγησε εκείνη και τον σύντροφό της στο Τατζικιστάν, το 2010, οπότε και ξεκίνησε η Πάρανταιζ να γράφει στίχους. Το ντουέτο δημιούργησε εννέα τραγούδια και πέντε βίντεο. Δύο χρόνια όμως αργότερα δυσάρεστα νέα ήχησαν στα αυτιά τους: Οι ξαδέρφες της Πάρανταιζ, εννέα και δώδεκα ετών, αυτοκτόνησαν για να αποφύγουν το γάμο με εξηντάρηδες.
Εξουθενωμένη ψυχικά, η Πάρανταιζ με τον σύντροφό της επέστρεψαν στο Αφγανιστάν για να γράψουν το τραγούδι Nalestan στη μνήμη των παιδιών που χάθηκαν. Το τραγούδι έκανε το γύρο του κόσμου και οι στίχοι άφησαν το συναίσθημα να καθοδηγήσει τον ακροατή μέσα από τα εξής λόγια: «Ήθελα να σκεφτώ και με χτύπησαν στο κεφάλι. Έκαψαν το πρόσωπό μου στο όνομα του Ισλάμ. Με πούλησαν γιατί είμαι γυναίκα».
Οι Πάρανταιζ και Ντάιβερς συνεχίζουν να αποστέλλουν μηνύματα υπέρ της ενίσχυσης της γυναικείας φωνής στο Αφγανιστάν. Οι απειλές δεν έχουν σταματήσει, η θέληση όμως για αναστροφή του αρνητικού και ρατσιστικού, προς τις γυναίκες, κλίματος φαίνεται να μην λογαριάζει εμπόδια.
http://www.lifenewscy.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου