Της Χριστίνας Πάντζου
Δύο φορές αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν την Ινδονήσια Μαρντιάνα Ντερέν. Οι απειλές που δέχτηκε η βραβευμένη συμπατριώτισσά της, Αλέτα Μπάουμ, την ανάγκασαν να εγκαταλείψει το σπίτι της για έναν χρόνο. Η ηγέτις των ιθαγενών της Ονδούρας, Μπέρτα Κάσερες, είδε δύο συναγωνιστές της να δολοφονούνται και «ανώνυμοι» της θυμίζουν κάθε τόσο πως έρχεται και η δική της σειρά.
Ολες τους είναι στην πρώτη γραμμή της μάχης για την προστασία του περιβάλλοντος από την υπερεκμετάλλευση. Απειλούνται, διώκονται, φυλακίζονται και χάνουν τη ζωή τους γιατί οργανώνονται και κινητοποιούνται για να σώσουν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του πλανήτη και να αποτρέψουν την επιδείνωση της κλιματικής αλλαγής. Αυτή ήταν μία από τις βασικές επισημάνσεις της Πρώτης Διεθνούς Διάσκεψης «Γυναίκες και κλίμα», που ολοκληρώθηκε πριν από μερικές ημέρες στο Μπαλί.
Κυβερνήσεις και επιχειρηματικοί όμιλοι τις θεωρούν εμπόδιο στα σχέδιά τους και φτάνουν ακόμη και να πληρώνουν ενόπλους για να τις «τιθασεύσουν» ή, αν δεν «συμμορφωθούν», να τις βγάλουν από τη μέση. «Ως γυναίκες είμαστε εκτεθειμένες στη βία των επιχειρήσεων, των κυβερνήσεων, των κατασταλτικών μηχανισμών, αλλά και στην πατριαρχική βία», κατήγγειλε η Κάσερες, υποψήφια φέτος για το βραβείο «Απειλούμενοι Προασπιστές Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων». «Και τα μίντια μας παρουσιάζουν σαν εγκληματίες. Προσπαθούν να μας στερήσουν την αξιοπιστία μας, λένε ότι είμαστε ένοπλες ομάδες που επιτίθενται κατά ιδιωτικών επενδύσεων, ότι προερχόμαστε από δυσλειτουργικές οικογένειες, ότι είμαστε σκύλες και διεφθαρμένες».
Στη Διάσκεψη επισημάνθηκε πως καθώς οι κλιματικές αλλαγές επιδεινώνουν τις συνθήκες ζωής και δουλειάς των γυναικών, ιδίως στις αγροτικές και ιθαγενείς κοινότητες, οι αυξανόμενες κινητοποιήσεις τους για να αποτρέψουν την οικολογική υποβάθμιση μπορεί να οδηγήσουν σε έξαρση της βίας εναντίον τους. Η Κέιτ Κρέγκερ, επικεφαλής του Ταμείου Επείγουσας Δράσης (UAF), τόνισε πως, πέρα από τους κοινούς κινδύνους τους οποίους αντιμετωπίζουν άντρες και γυναίκες που μάχονται για την προστασία του περιβάλλοντος, οι τελευταίες είναι ακόμη πιο ευάλωτες γιατί, πρωτοστατώντας στις μάχες, αμφισβητούν τους παραδεδεγμένους κανόνες που τις θέλουν να μένουν στο σπίτι τους, «κάτι που απειλεί τη σωματική τους όσο και τη σεξουαλική τους ακεραιότητα».
Εργο του Ταμείου είναι να προσφέρει 100 δωρεές τον χρόνο, ύψους 5.000 δολαρίων, σε ακτιβίστριες ώστε να μπορούν να ενισχύσουν την ασφάλειά τους ή και να μεταγκατασταθούν για κάποιο διάστημα σε ασφαλέστερο μέρος. Πολλές ωστόσο αρνούνται να φύγουν από τις κοινότητές τους, ξέροντας ότι αυτό ακριβώς θέλουν οι διώκτες τους, όπως λέει η Κάσερες: «Και βέβαια θέλω να ζήσω ήρεμα και να απολαύσω τη ζωή μου, αλλά δεν μπορώ να το κάνω γιατί η αντίσταση ενάντια στην καταστροφή αποτελεί τόσο συλλογική διαδικασία όσο και συλλογική ευθύνη. Το να φύγω θα σήμαινε ότι ξεριζώνομαι από τον τόπο μου και το δίκιο μου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου