Επίθεση στα δικαιώματα των γυναικών στην Ισπανία

Το νο­μο­σχέ­διο για την έκτρωση του υ­πουρ­γού Δι­καιο­σύ­νης Γκα­γιαρ­ντόν κα­ταρ­γεί τον ι­σχύο­ντα σχε­τι­κό νό­μο του 2010 και γυ­ρί­ζει την ι­σπα­νι­κή κοι­νω­νία 30 χρό­νια πί­σω: στο νό­μο του 1985. Ου­σια­στι­κά, το νο­μο­σχέ­διο κα­θι­στά πρα­κτι­κά α­δύ­να­τη την πραγ­μα­το­ποίη­ση νό­μι­μης έκ­τρω­σης στην Ισπα­νία. Η λο­γι­κή και η ε­πι­χει­ρη­μα­το­λο­γία στη­ρί­ζε­ται στη γνω­στή θρη­σκευ­τι­κο-σκο­τα­δι­στι­κή και μι­σο­γυ­νι­κή ά­πο­ψη της «προ­στα­σίας της ζωής του εμ­βρύου» και στην ταύ­τι­ση της σε­ξουα­λι­κό­τη­τας των γυ­ναι­κών με την α­να­πα­ρα­γω­γι­κή τους ι­κα­νό­τη­τα.

Οι α­ντι­δρά­σεις στο ι­δε­ο­λο­γι­κό-κοι­νω­νι­κό πι­σω­γύ­ρι­σμα που ση­μα­το­δο­τεί το νο­μο­σχέ­διο ή­σαν ά­με­σες και μα­χη­τι­κές. Ήδη, το πε­ρα­σμέ­νο Σάβ­βα­το (1/2), με κε­ντρι­κό σύν­θη­μα «Εγώ α­πο­φα­σί­ζω» ορ­γα­νώ­θη­κε α­πό φε­μι­νι­στι­κές ο­μά­δες το «τρέ­νο της ε­λευ­θε­ρίας»: το τρέ­νο ξε­κί­νη­σε με 150 γυ­ναί­κες α­πό την πό­λη Χι­χόν (Αστού­ριας), με προο­ρι­σμό τη Μα­δρί­τη και εν­διά­με­ση στά­ση - δια­δή­λω­ση στο Βα­για­ντο­λί­δ, ό­που διε­ξά­γο­νταν ε­θνι­κή Συν­διά­σκε­ψη του Λαϊκού κόμ­μα­τος. Το κλί­μα α­γω­νι­στι­κό συ­νά­μα και γιορ­τα­στι­κό με τρα­γού­δια και μου­σι­κά όρ­γα­να. Η α­προσ­δό­κη­τα έν­θερ­μη υ­πο­δο­χή στους σταθ­μούς, η εν­θάρ­ρυν­ση και ε­πευ­φη­μίες των συ­νε­πι­βα­τισ­σώ­ν/τών και η μα­χη­τι­κή (φρου­ρού­με­νη α­πό τα ι­σπα­νι­κά ΜΑΤ) δια­δή­λω­ση, τους τό­νω­σε το η­θι­κό. Η «υ­πο­δο­χή» στη Μα­δρί­τη το ε­πό­με­νο πρωί και η δια­δή­λω­ση δε­κά­δων χι­λιά­δων α­τό­μων α­πό το σταθ­μό μέ­χρι τη Βου­λή, ό­που πα­ρα­δό­θη­κε ψή­φι­σμα για την α­πό­συρ­ση του νο­μο­σχε­δίου, γέν­νη­σε την ελ­πί­δα ό­τι με­τά τη νι­κη­φό­ρα «άσ­πρη πα­λίρ­ροια»* έρ­χε­ται η σει­ρά της μοβ. Η συ­νέ­χεια εί­χε προ­γραμ­μα­τι­στεί για χθες, Σάβ­βα­το (8/2), με πα­νι­σπα­νι­κή συ­γκέ­ντρω­ση-δια­δή­λω­ση στη Μα­δρί­τη.
Από την πλευ­ρά των κομ­μά­των, το Σο­σια­λι­στι­κό Κόμ­μα (PSOE) χα­ρα­κτη­ρί­ζει το νέο νό­μο «ντρο­πή που στρέ­φε­ται ε­νά­ντια στην α­ξιο­πρέ­πεια και την ε­λευ­θε­ρία των γυ­ναι­κών» και δη­λώ­νει ό­τι θα τον κα­τα­ψη­φί­σει και θα εί­ναι με τους πο­λί­τες μέ­χρι τη νί­κη.
Η Ενω­μέ­νη Αρι­στε­ρά ζη­τά την α­πό­συρ­ση του νο­μο­σχε­δίου που κι­νεί­ται στα ό­ρια του φραν­κι­σμού και πα­ρα­βιά­ζει το «θε­με­λιώ­δες δι­καίω­μα των γυ­ναι­κών να α­πο­φα­σί­ζουν για τη μη­τρό­τη­τά τους», ε­νώ κα­λεί την κοι­νω­νία να συμ­με­τά­σχει μα­ζι­κά στις κι­νη­το­ποιή­σεις.
Ένα ευ­ρύ φά­σμα πο­λι­τι­κών δυ­νά­μεων το­πο­θε­τού­νται κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κά κα­τά του νό­μου. Ακό­μα και βου­λευ­τές/στε­λέ­χη της Δε­ξιάς α­ντι­δρούν, κυ­ρίως για την α­πα­γό­ρευ­ση της έκ­τρω­σης ό­ταν το έμ­βρυο έ­χει σο­βα­ρές δυ­σπλα­σίες. Πα­ρά τις α­ντι­δρά­σεις, ο Γκα­γιαρ­ντόν δη­λώ­νει α­πο­φα­σι­σμέ­νος να μην κά­νει πί­σω και να «ρυθ­μί­σει νο­μο­θε­τι­κά τα δι­καιώ­μα­τα των γυ­ναι­κών και του εμ­βρύου». Μια πρώ­τη α­πά­ντη­ση ή­ταν και το σύν­θη­μα φε­μι­νι­στριώ­ν: «Γκα­γιαρ­ντόν, στη μή­τρα μου κά­νω κου­μά­ντο ε­γώ».

Το νο­μο­σχέ­διο

Στο νο­μο­σχέ­διο που φέ­ρει τον εύ­γλωτ­το τίτ­λο «Νό­μος για την Προ­στα­σία της Ζωής του Εμβρύου και της Γυ­ναί­κας», η έκ­τρω­ση εί­ναι νό­μι­μη σε δύο μό­νο πε­ρι­πτώ­σεις: 1) βια­σμός (τις 12 πρώ­τες βδο­μά­δες της ε­γκυ­μο­σύ­νης) και 2) ό­ταν δια­πι­στώ­νε­ται α­πό 2 για­τρούς (1 στον ι­σχύο­ντα νό­μο) ό­τι η ε­γκυ­μο­σύ­νη θέ­τει σε σο­βα­ρό κίν­δυ­νο τη ζωή της ε­γκύου ή τη φυ­σι­κή /ψυ­χο­λο­γι­κή της υ­γεία (22 βδο­μά­δες). Οι προϋπο­θέ­σεις για την α­πό­κτη­ση των ια­τρι­κών πι­στο­ποιη­τι­κών εί­ναι πιο πε­ριο­ρι­στι­κές και οι δια­δι­κα­σίες πιο χρο­νο­βό­ρες α­κό­μα και α­πό αυ­τές που προέ­βλε­πε ο νό­μος του 1985! Κα­ταρ­γεί­ται α­κό­μα και η δυ­να­τό­τη­τα νό­μι­μης έκ­τρω­σης στην πε­ρί­πτω­ση που το έμ­βρυο πα­ρου­σιά­ζει πο­λύ σο­βα­ρές δυ­σπλα­σίες. Επί­σης, η άρ­νη­ση πραγ­μα­το­ποίη­σης έκ­τρω­σης για λό­γους συ­νεί­δη­σης, που σή­με­ρα ι­σχύει μό­νο για τους για­τρούς, ε­πε­κτεί­νε­ται και στο υ­γειο­νο­μι­κό προ­σω­πι­κό που ά­με­σα ή έμ­με­σα συμ­με­τέ­χει σ’ αυ­τήν. Τέ­λος, αν και η έκ­τρω­ση θεω­ρεί­ται έ­γκλη­μα, οι γυ­ναί­κες που το δια­πράτ­τουν α­ντι­με­τω­πί­ζο­νται σαν θύ­μα­τα και δεν τι­μω­ρού­νται ποι­νι­κά (σή­με­ρα τι­μω­ρού­νται με πρό­στι­μο-ε­ξα­γο­ρά ποι­νής φυ­λά­κι­σης 6-24 μη­νών). Για τους για­τρούς, πα­ρα­μέ­νουν οι ποι­νές του ι­σχύο­ντα νό­μου: φυ­λά­κι­ση μέ­χρι 3 χρό­νια ή α­να­στο­λή της ά­δειας ά­σκη­σης του ε­παγ­γέλ­μα­τος μέ­χρι 6 μή­νες.

Ελεύ­θε­ρη και δω­ρεάν έκ­τρω­ση

Ο νό­μος που ι­σχύει και έ­χει ψη­φι­στεί το 2010 ή­ταν α­πο­τέ­λε­σμα πο­λύ­χρο­νων και ε­πί­μο­νων α­γώ­νων των γυ­ναι­κών για «ε­λεύ­θε­ρη, α­πο­ποι­νι­κο­ποιη­μέ­νη και δω­ρεάν έκ­τρω­ση», τους ο­ποίους στή­ρι­ξε στα­θε­ρά ό­λα αυ­τά τα χρό­νια η Αρι­στε­ρά (κα­τά κύ­ριο λό­γο η Ε.Α.) Ωστό­σο, ο νό­μος δεν α­ντα­πο­κρί­νο­νταν ού­τε στις προσ­δο­κίες των γυ­ναι­κών ού­τε στις προ­ε­κλο­γι­κές κά­θε φο­ρά δε­σμεύ­σεις του Σ.Κ. Έτσι, το γυ­ναι­κείο/φε­μι­νι­στι­κό κί­νη­μα συ­νέ­χι­σε να διεκ­δι­κεί τη βελ­τίω­ση του νό­μου.
Πα­ρά τα προ­βλή­μα­τα, ο νό­μος του 2010 α­να­γνω­ρί­ζει, με ο­ρι­σμέ­νες προϋπο­θέ­σεις, στις ε­νή­λι­κες γυ­ναί­κες το δι­καίω­μα να κά­νουν νό­μι­μη έκ­τρω­ση στη διάρ­κεια των πρώ­των 14 βδο­μά­δων και δεν α­παι­τεί τη συ­γκα­τά­θε­ση των γο­νέων για τις γυ­ναί­κες 16-17 χρο­νών. Το Λαϊκό Κόμ­μα (ση­με­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση) το εί­χε κα­τα­ψη­φί­σει με το σκε­πτι­κό που ξε­δι­πλώ­νει σή­με­ρα. Με πα­νο­μοιό­τυ­πο σκε­πτι­κό και η Ν.Δ. κα­τα­ψή­φι­σε το νό­μο για τη νο­μι­μο­ποίη­ση της έκ­τρω­σης το 1986.

Διε­θνής αλ­λη­λεγ­γύη

Δια­δη­λώ­σεις αλ­λη­λεγ­γύης πραγ­μα­το­ποιή­θη­καν στο Πα­ρί­σι και σε άλ­λες πό­λεις της Γαλ­λίας, στο Λον­δί­νο και σε αρ­κε­τές πρω­τεύου­σες της Ευ­ρώ­πης.
Στην Αθή­να, φε­μι­νι­στι­κές συλ­λο­γι­κό­τη­τες ορ­γά­νω­σαν δια­μαρ­τυ­ρία το Σάβ­βα­το (1/2) στην ι­σπα­νι­κή Πρε­σβεία και μοί­ρα­σαν σχε­τι­κό κεί­με­νο: «Εάν, πό­τε και πό­σα παι­διά θα κά­νου­με, δι­κή μας η α­πό­φα­ση. Ελεύ­θε­ρη και δω­ρεάν έκ­τρω­ση στην Ισπα­νία, την Ελλά­δα και πα­ντού». Αντι­στε­κό­μα­στε σε κά­θε α­πό­πει­ρα πε­ριο­ρι­σμού της αυ­το­νο­μίας του σώ­μα­τός μας.»
Η ε­πί­θε­ση στα δι­καιώ­μα­τα των γυ­ναι­κών στην Ισπα­νία, oι μα­ζι­κές δια­δη­λώ­σεις στη Γαλ­λία κα­τά του νό­μου για το γά­μο ο­μο­φυ­λό­φι­λων ζευ­γα­ριών και πριν λί­γες μέ­ρες για την υ­πε­ρά­σπι­ση της οι­κο­γέ­νειας, η ου­σια­στι­κά μη α­ντί­δρα­ση της ι­τα­λι­κής κοι­νω­νίας για τη Λα­μπε­ντού­ζα και της ελ­λη­νι­κής για το Φαρ­μα­κο­νή­σι και τό­σα άλ­λα συν­θέ­τουν και ταυ­τό­χρο­να α­να­δει­κνύουν την «άλ­λη», την πιο ύ­που­λη και σκο­τει­νή πλευ­ρά της κοι­νω­νι­κής κρί­σης. Ας της δώ­σου­με, ό­σο πιο γρή­γο­ρα, την προ­σο­χή που της α­ντι­στοι­χεί και ας την α­ξιο­λο­γή­σου­με ως ι­σό­τι­μη με την οι­κο­νο­μι­κή.

Γεωρ­γία Ντού­σια

* Οι μα­ζι­κές και ε­πί­μο­νες α­περ­γίες και δια­δη­λώ­σεις ό­λων των ερ­γα­ζο­μέ­νων στη Δη­μό­σια Υγεία, που
 α­πέ­τρε­ψαν τις σχε­δια­ζό­με­νες ι­διω­τι­κο­ποιή­σεις.



Ο ισπανικός νόμος είναι η αφορμή

Στις 28/1, το Δίκτυο Γυναικών ΣΥΡΙΖΑ οργάνωσε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση για την έκτρωση στην Ισπανία με εισηγήτρια τη Μαϊτέ Μόλα, αντιπρόεδρο του ΚΕΑ και ηγετικό στέλεχος της ισπανικής Ενωμένης Αριστεράς. Το πιο κάτω κείμενο είναι απόσπασμα από την παρέμβαση της βουλευτίνας του ΣΥΡΙΖΑ Μαρίας Κανελλοπούλου:
«Η κατάργηση των αμβλώσεων από την κυβέρνηση του Ραχόι στην Ισπανία, γεγονός αυτό καθεαυτό εξαιρετικά σοβαρό, είναι μια τεράστια οπισθοδρόμηση για τις Ισπανίδες γυναίκες και για την ισπανική κοινωνία συνολικά, αλλά είναι ταυτόχρονα σημάδι των καιρών για τη χώρα μας, αλλά και για ολόκληρη την Ευρώπη και με αυτήν την έννοια είναι μια αφορμή. Ενδεχομένως, δηλαδή, ό,τι βλέπουμε σήμερα να γίνεται στο άλλο άκρο της νότιας Ευρώπης να χτυπήσει σύντομα και τη δική μας πόρτα...
Για μας η δυνατότητα επιλογής για μια γυναίκα αν θα κάνει παιδιά, πότε, πόσα, με ποιον, υπό ποιες προσωπικές συνθήκες, είναι βασικό ανθρώπινο δικαίωμα. Αδιαπραγμάτευτο. Δυστυχώς, και αυτό θα πρέπει να το παραδεχτούμε, δεν είναι έτσι για το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας…
Η οπισθοχώρηση των δικαιωμάτων των γυναικών που κατακτήθηκαν με μεγάλους αγώνες στην Ελλάδα, στην Ισπανία και αλλού, είναι πλέον κοινός τόπος και η δημοκρατία μας, (αυτή η ανάπηρη δημοκρατία, όπως την ξέραμε) καθημερινά περιορίζεται, δεν είναι πια καθόλου αυτονόητη και δυστυχώς, όχι μόνο σε ό,τι αφορά τα φεμινιστικά δικαιώματα.
Δεν αρκεί, λοιπόν, σήμερα να πούμε πως στεκόμαστε αλληλέγγυες στον αγώνα των γυναικών στην Ισπανία που διεκδικούν δικαίωμα στον αυτοκαθορισμό τους. Χρειάζεται, με αφορμή την Ισπανία, να μιλήσουμε και να οργανώσουμε καλύτερα και τη δική μας δράση για όλα όσα συμβαίνουν με τα δικαιώματα γενικά στη χώρα μας και ιδιαίτερα με τα γυναικεία δικαιώματα που καθώς φαίνεται ηττώνται πλέον κατά κράτος».
http://epohi.gr/