Το τέλος των γυναικών με ανδρική ψυχή είναι μία ήττα του φεμινισμού

Η ιστορικός του γυναικείου φύλου και της σεξουαλικότητας Virginie Girod υπογράφει ένα άρθρο στην ηλεκτρονική έκδοση του γαλλικού περιοδικού Le Point με το οποίο απαντάει στο κείμενο των 100 γυναικών με πρωταγωνίστρια την Κατρίν Ντενέβ. Με αυτό υποστηρίζει, εκτός άλλων, ότι οι υποστηρίκτριες του «δικαιώματος στην ενόχληση» κρύβονται τελικά πίσω από τα χειρότερα κλισέ της γυναικείας φύσης και της θηλυκότητας όπως έχουν καταγραφεί ιστορικά ανά τους αιώνες. Ξεχωρίζουμε εδώ τα βασικά σημεία του άρθρου της:
Οι Ρωμαίοι στην αρχαιότητα δεν είχαν και την καλύτερη εικόνα για τις γυναίκες. Για τον σατιρικό ποιητή Γιουνεβάλη, δεν είναι παρά αμαρτωλές, ασυμβίβαστες, ασυνεπείς, βίαιες, ανέντιμες και τρελές όταν είναι απαραίτητο, αλλά πάντα αυταρχικές. Κανείς δεν έδειχνε να γοητεύεται από τον χαρακτήρα ή το ήθος τους την εποχή εκείνη. Κάποιες ωστόσο, κατάφεραν να καλλιεργήσουν αξίες παραδοσιακά αντρικές και να ξεχωρίσουν έτσι από την μάζα των υπολοίπων. Αυτές περιγράφονται ως αξιοπρεπείς, θαρραλέες και μαχητικές.
Ορισμένες άλλες, απαρνούμενες την υποτιθέμενη αδύναμη φύση τους, κατάφεραν να επιβληθούν στη δημόσια ζωή. Η Κλεοπάτρα ή η Ιουλία Αγριππίνα είναι δύο από αυτές τις περιπτώσεις που οι σύγχρονοί τους τις είχαν κατατάξει στην κατηγορία των κοινωνικά επικίνδυνων γυναικών. Πεινασμένες για εξουσία, δεν δίσταζαν να χρησιμοποιήσουν την γοητεία τους για να αποπλανήσουν τον αντίπαλο στην πολιτική ή ακόμα και στον πόλεμο. Τελικά, αυτές οι ισχυρές γυναίκες τρομοκρατούσαν τους Ρωμαίους που φαίνεται να προτιμούσαν τα πιο παραδοσιακά θηλυκά.
Τα αρσενικά και θηλυκά στερεότυπα που κυριαρχούν ακόμα και σήμερα στις σύγχρονες κοινωνίες μας, προέρχονται από εκείνη την εποχή. Ο ισχυρός άντρας και η αδύναμη γυναίκα. Ο κυνηγός και το θήραμα. Ο επιτιθέμενος και το θύμα. Το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, ήταν πολλές οι γυναίκες που

εκμεταλλευόμενες τα γεγονότα του Μάη του ’68, υιοθέτησαν αντρικές συμπεριφορές και αξίες και κατάφεραν να κατακτήσουν τον δημόσιο χώρο. Για αυτές, η ισότητα περνούσε, μεταξύ άλλων και από την σεξουαλική ελευθερία. Στο παρελθόν, όλες οι πατριαρχικές κοινωνίες στερούσαν αυτήν την ελευθερία από τις γυναίκες για τον απλό λόγο που όπως λέει η ρωμαϊκή ρήση mater semper certa est, δηλαδή η ταυτότητα της μητέρας είναι πάντα σίγουρη. Αντίθετα, η ταυτότητα του πατέρα δικαιούνταν να παραμένει αμφισβητήσιμη.
Μακρινές κληρονόμοι των κλισέ εκείνης της εποχής, εκατό γυναίκες, διεκδικώντας την σεξουαλική ελευθερία για όλες και όλους, υπέγραψαν πριν λίγες ημέρες ένα σατανικό κείμενο για «το δικαίωμα στην ενόχληση» που δημοσιεύθηκε στις 9 Ιανουαρίου στην εφημερίδα Le Monde. Σίγουρα τα λόγια ορισμένων από όσες υπογράφουν είναι αρκετά αδέξια. Ωστόσο, οι γυναίκες αυτές αρνούνται να φυλακιστούν στο καθεστώς των αιωνίων θυμάτων της αντρικής λαγνείας. Θέλουν να είναι δυνατές, ανεξάρτητες και κυρίως ελεύθερες. Και να που τελικά τις μειώνει κάποιος και αυτός δεν είναι άντρας. Είναι οι γυναίκες που τις κατηγορούν ότι γίνονται σύμμαχοι των γουρουνιών. Τριάντα τέτοιες γυναίκες που δηλώνουν μάλιστα θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης, υπογράφουν στις 10 Ιανουαρίου ένα νέο κείμενο. Δηλώνουν ότι βλέπουν αυτές τις «σεξουαλικά απελευθερωμένες» γυναίκες του πρώτου κειμένου με τον ίδιο τρόπο που έβλεπαν οι αρχαίοι Ρωμαίοι όλες τις γυναίκες της εποχής: σαν γυναίκες ανάξιες που αποτελούν όνειδος.

Για αυτές, η Κατρίν Ντενέβ που υπέγραψε το 1971 ένα μανιφέστο με τίτλο «Είμαι πόρνη, έχω κάνει έκτρωση» μαζί με άλλες 342 γυναίκες, σήμερα υπερασπίζεται τους βιαστές. Ανάξια σεβασμού άρα σαν τις υπόλοιπες υπογράφουσες το κείμενο της Le Monde. Τι να κάνουμε για να σιωπήσουμε αυτά τα αφόρητα πλάσματα που το έγκλημά τους είναι ότι αγαπούν υπερβολικά τους άντρες!
Όσες κακολογούν τις γυναίκες μιλώντας για σεξουαλική ελευθερία, κρύβονται πίσω από τα πιο παλιά κλισέ της θηλυκότητας: εύθραυστες και χαζές με αμφιλεγόμενη εμφάνιση. Παίζουν δηλαδή τελικά το παιχνίδι του γυναικείου στερεότυπου σε σημείο παραλογισμού. Όπως και να έχει οι λεγόμενες ανδρικές αξίες, όπως η δύναμη και η επιθυμία για εξουσία, ακόμα κι αν τις οικειοποιούνται γυναίκες, έχουν ηττηθεί εντελώς. Το πένθιμο εμβατήριο για τις γυναίκες με ανδρική ψυχή έχει ξεκινήσει. Υπερβολικά συγκρουσιακές παλιότερα, υπερβολικά ανατρεπτικές σήμερα, ο στιγματισμός τους δεν είναι η πιο τρομερή ήττα του φεμινισμού;

Μυρσίνη Λιοναράκη

Τι έλεγε το άρθρο των 100

«Ο βιασμός είναι ένα έγκλημα. Όμως το επίμονο ή αδέξιο φλερτ δεν είναι αδίκημα, ούτε η αβρότητα φαλοκρατική επίθεση" γράφουν στην εφημερίδα Le Monde μια εκατοστή ηθοποιοί, συγγραφείς, ερευνήτριες ή δημοσιογάφοι, απορρίπτοντας τον "πουριτανισμό" που έχει κάνει την εμφάνισή του μετά τις πρώτες κατηγορίες για παρενόχληση και σεξουαλική επίθεση με στόχο τον ισχυρό αμερικανό παραγωγό.
Σύμφωνα μ' αυτές, αν μετά την υπόθεση υπήρξε "μια θεμιτή συνειδητοποίηση των σεξουαλικών βιαιοτήτων που ασκούνται σε βάρος των γυναικών, ιδιαίτερα μέσα στο επαγγελματικό πλαίσιο... αυτή η απελευθέρωση του λόγου στρέφεται σήμερα στο αντίθετό της: μας διατάσσουν να μιλάμε καθώς πρέπει, να αποσιωπούμε αυτό που προκαλεί θυμό, και αυτές που αρνούνται να υποκύψουν σε τέτοιες εντολές θεωρούνται προδότριες, συνεργοί!».

Εκστρατεία καταδόσεων

«Άνδρες τιμωρήθηκαν κατά την άσκηση του επαγγέλματός τους, υποχρεώθηκαν σε παραίτηση, ενώ το μόνο κακό που έκαναν ήταν να αγγίξουν ένα γόνατο, να αποπειραθούν να κλέψουν ένα φιλί, να μιλήσουν για 'προσωπικά' πράγματα σε ένα επαγγελματικό δείπνο ή να στείλουν μηνύματα με σεξουαλικά υπονοούμενα σε μια γυναίκα, η έλξη με την οποία δεν ήταν αμοιβαία" σημειώνει το άρθρο που κάνει λόγο για ένα "καθαρτήριο κύμα».
Αυτός ο πυρετός να στείλουμε τα 'γουρούνια' στο σφαγείο, αντί να βοηθάει τις γυναίκες να αυτονομηθούν, εξυπηρετεί στην πραγματικότητα τα συμφέροντα των εχθρών της σεξουαλικής ελευθερίας, των θρησκευτικών εξτρεμιστών, των χειρότερων αντιδραστικών και αυτών που θεωρούν (....) ότι οι γυναίκες είναι ξεχωριστά όντα, παιδιά με πρόσωπο ενηλίκου, που ζητούν να προστατεύονται...
Ως γυναίκες, δεν αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας μέσα σ' αυτόν τον φεμινισμό που, πέρα από την καταγγελία των καταχρήσεων εξουσίας, παίρνει το πρόσωπο ενός μίσους προς τους άνδρες και τη σεξουαλικότητα", συνεχίζουν οι γυναίκες που υπογράφουν το κείμενο αυτό, λέγοντας ότι υπερασπίζονται «μια ελευθερία να ενοχλείς, απαραίτητη για τη σεξουαλική ελευθερία».

http://www.athina984.gr