Ο ιππότης δεν υπάρχει πια. Το άλογο έγινε Smart και το σπαθί χειριστήριο του Playstation. Μήπως ο Δον Κιχώτης υπάρχει κάπου μέσα μας; Δεν υπάρχει τουλάχιστον ια παρέα γυναικών, η οποία να έχει φέρει το θέμα στη κουβέντα της σε κάποια έξοδο ή σε ένα μεσημεριανό καφέ. Που πήγε ο ιπποτισμός. Πότε πρόλαβε εξαφανίστηκε; Ωστόσο για να μπορέσεις να μιλήσεις για το «πρόβλημα» του ιπποτισμού, πρέπει πρώτα να κοιτάξεις τους υπερμάχους του. Τους ιππότες.Ο Φρανκ Σινάτρα είχε αναφέρει κάποτε σε συνέντευξη του, πως συμπεριφέρεται όμορφα στις γυναίκες γιατί του θυμίζουν τα εξίσου όμορφα λουλούδια του κήπου του. Κατά καιρούς έχουν υπάρξει και άλλοι σπουδαίοι άντρες, που έχουν κάνει παρόμοια σχόλια για τις γυναίκες της εποχής τους. Ο Ντιν Μάρτιν τις παρουσίαζε με ένα τραγούδι, ο Κερκ Ντάγκλας τις ανέφερε ως πεμπτουσία της ανθρώπινης ύπαρξης και ο πιο επαναστατικός Τζέιμς Ντιν, ανέφερε ότι πάντα τις βοηθούσε να ανέβουν στη μηχανή του.
Ωστόσο οι τρεις παραπάνω μεγάλοι άντρες, αλλά και όλοι οι άντρες εκείνης της εποχής, είχαν ένα μεγάλο κοινό: Συμπεριφερόντουσαν με ιπποτισμό, όχι επειδή έπρεπε, αλλά επειδή οι συγκεκριμένες γυναίκες το έβγαζαν με τον χαρακτήρα τους. Οι γυναίκες των 50’s και των 60’s ήταν ερωτεύσιμες για πάρα πολλούς λόγους. Ήταν γυναίκες που μεγάλωσαν μέσα στον πόλεμο, που αναγκάστηκαν να μεγαλώσουν παιδιά μόνες τους, που «επαναστάτησαν» στο σπίτι της για να φτιάξουν μια διαφορετική κοινωνία στην Αμερική που οδήγησε στη Χρυσή Εποχή της.
Κάτι που φάνηκε τόσο στην οικονομία, όσο και στον διαφορετικό τρόπο ζωής. Όλα τα παραπάνω, ήταν αξιοθαύμαστα για τις γυναίκες εκείνης της εποχής, που αποτέλεσαν έμπνευση για τις επόμενες γενιές. Ή μήπως όχι;
Γιατί μπορεί η μέση γυναίκα σήμερα να αναρωτιέται που βρίσκεται ο ιππότης πάνω στο άλογο, αλλά το ερώτημα είναι κατά πόσο η ίδια παραμένει πριγκίπισσα. Δεν είναι λίγες οι γυναίκες που έχουν υιοθετήσει πολλά ανδρικά χαρακτηριστικά, περνώντας στο άλλο άκρο του ρατσισμού των δύο φύλων. Στο σημείο που η γυναίκα θεωρεί τον εαυτό της πολύ ανώτερο από εκείνο του άνδρα. Η ισορροπία ωστόσο δεν δουλεύει σε αυτή την περίπτωση και σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με την ισότητα των δύο φύλλων.
Η Έμμελιν Πανκχαρστ, αυτή η απίστευτη γυναίκα που φυλακίστηκε, βίωσε ξυλοδαρμούς και έκανε απεργία πείνας για τα δικαιώματα των γυναικών, δεν τοποθετούσε την γυναίκα ούτε ένα πόντο πιο πάνω από τον άντρα. Ήθελε την γυναίκα ακριβώς στην ίδια κλίμακα, να έχει ακριβώς τα ίδια δικαιώματα. Οποιαδήποτε άλλη υπερβολή ή κατάχρηση δεν την έβρισκε σύμφωνη με τον φεμινιστικό της αγώνα. Μήπως λοιπόν όταν λέμε ότι κάποιες γυναίκες ‘‘πήραν ψηλά τον αμανέ’’, δεν έχουμε και τόσο άδικο; Μήπως κάποιες γυναίκες έχουν λανθασμένη νοοτροπία για το πώς πρέπει να δρουν και να συμπεριφέρονται μέσα σε μια ανθρώπινη σχέση και ειδικά με έναν άντρα. Και επίσης, είναι μόνο ο υπερβολικός ρατσισμός ο λόγος;
Μέσα σε αυτό το χάος της παγκοσμιοποιήσης και της υπερπληροφόρησης, το Ίντερνετ έχει εισχωρήσει και στο πως διαμορφώνονται οι σημερινές ανθρώπινες σχέσεις. Δεν υπάρχει επαφή, δεν υπάρχει ενδιαφέρον για τον χαρακτήρα του άλλου και σίγουρα δεν υπάρχουν προκλήσεις. Αυτό είναι εν μέρει λάθος και των δύο φύλλων. Από τη μια ο άλλοτε κυνηγός άνδρας δεν μπαίνει στη διαδικασία να ‘‘κυνηγήσει το θήραμα του’’ και από την άλλη, η γυναίκα θύμα προσφέρει το φαγητό…στο πιάτο. Σε μια τόσο ελεύθερη κοινωνία που τα ήθη έχουν βεβηλωθεί σε σημείο που επηρεάζουν τις ανθρώπινες σχέσεις, δεν υπάρχουν ζευγάρια που διατίθενται να εξερευνήσουν ο ένας τον άλλο. Με αυτό τον τρόπο, βαριούνται εύκολα, αλλάζουν διαρκώς συντρόφους και οι περισσότερες από αυτές τις σχέσεις δεν οδηγούν πουθενά.
Όμως η ασχολία με τη γυναίκα, το κυνηγητό και το να προσπαθήσεις να την κερδίσεις ή να την εντυπωσιάσεις, ήταν πάντα ένα από τα πρωταρχικά στοιχεία του ιπποτισμού. Οι άντρες προσπαθούσαν πάντα να εντυπωσιάσουν, αλλά ο ιπποτισμός έβγαζε τον καλύτερο εαυτό τους. Προσπαθούσαν να γίνουν ακόμα καλύτεροι για τον άνθρωπο που ενδιαφερόντουσαν και μάλιστα χαιρόντουσαν που έμπαιναν στη διαδικασία να δουν τον εαυτό τους να αλλάζει και για πόσο πράγματα είναι ικανός για μια γυναίκα.
Ήταν κάπου εκεί που ο ιπποτισμός σταμάτησε. Όταν ο άντρας ξεκίνησε να βλέπει τη διαδικασία ως κουραφέξαλα και η γυναίκα είχε πολλούς και εύκολους μνηστήρες να επιλέξει, σε περίπτωση που κάποιος δεν της ταίριαζε. Κάπως έτσι σταμάτησαν οι άντρες να προσφέρονται να πληρώσουν στο πρώτο ραντεβού, κάπως έτσι σταμάτησαν οι ρομαντικές βόλτες στο φεγγαρόφωτο και η εξομολόγηση μιας αγάπης δεν ήταν πλέον ηρωική, αλλά δείγμα δειλίας ή ξενερωτίλας. Τα πιο αγνά κίνητρα χάθηκαν, επειδή μια ολόκληρη γενιά τα καταδίκασε. Ήταν επειδή δεν μπορούσαν να την συγκινήσουν; Ή μήπως επειδή αδυνατούν μέχρι και σήμερα να τα καταλάβουν;
Οι παλαιάς κοπής άντρες μέχρι σήμερα είναι μετρημένοι στα δαχτυλα. Οι πραγματικοί ιππότες. Και το ίδιο συμβαίνει και με τις ακόμα λιγότερες δεσποσύνες. Οι ιππότες του σήμερα προσπαθούν να κρατήσουν ψηλά τον πήχη, κάνοντας την διαφορά και ακολουθώντας μια κουλτούρα που την έχουν διδαχθεί είτε από τον πατέρα τους, είτε από οπτικοακουστικό υλικό μιας άλλης εποχής. Μόνο να σκεφτεί κανείς, ότι η εμφάνιση του Ντον Ντρέιπερ στη διάσημη σειρά Mad Men, έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης για πολλούς άντρες που προσπαθούν να υιοθετήσουν το στυλ μιας άλλης εποχής, βγάζοντας τον true gentleman από μέσα τους.
Ίσως όταν οι πριγκίπισσες ξαναπετάξουν το μαντήλι, να υπάρχουν άντρες που θα καβαλήσουν τα άλογα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου