Από τη συνέντευξη του Δανού ακτιβιστή ανθρωπίνων δικαιωμάτων Philip Hyldgaar στο Lifo, μάθαμε ότι μόλις το 1-2% των θυμάτων του trafficking, του σύγχρονου δουλεμπόριου “λευκής σαρκός” διασώζονται τελικά. Βεβαίως δεν πρόκειται για εμπόριο λευκής σάρκας στην κυριολεξία αφού οι σκλάβες που αγοράζονται και πωλούνται είναι γυναίκες από όλες τις χώρες του Τρίτου Κόσμου, με ποικιλία χρωμάτων στο δέρμα τους.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα όπου το είδος αυτό του δουλεμπόριου αφθονεί. Είναι χώρα μέσω της οποίας διακινούνται πολύ μεγάλοι αριθμοί άτυχων γυναικών που προορίζονται για τη σεξουαλική “ικανοποίηση” ντόπιων ή αλλοδαπών που ζουν εδώ αλλά και μεγάλου μέρους του ανδρικού πληθυσμού που ζει σε χώρες, κυρίως της ΕΕ, με τις οποίες η Ελλάδα έχει ανοιχτά σύνορα.
Αυτή τη στιγμή εκτιμάται ότι το πλήθος των σκλάβων που διακινούνται από αυτό το είδος του δουλεμπορίου αγγίζει τα 27 εκατομμύρια ψυχές. Είναι ένα τρομακτικό νούμερο που δεν δείχνει να υποχωρεί καθώς η άτακτη μετανάστευση ανθρώπων από περιοχές υποβαθμισμένες ή εμπόλεμες προς άλλους προορισμούς εντείνεται συνεχώς. Οι γυναίκες που γίνονται θύματα αυτού του είδους της βίας ζουν μια ζωή χειρότερη από κάθε φαντασία. Πολλές από αυτές “λυτρώνονται” αυτοκτονώντας ή μετατρέποντας τον εσώτερο εαυτό τους σε πέτρα ώστε να αντέξουν βιολογικά την κατάμαυρη ζωή τους.
Το καίριο ερώτημα είναι: Μπορούν οι πολίτες να βοηθήσουν;
Η απάντηση είναι “ναι”.
Σε κάθε περίπτωση που ο πολίτης δει παράξενες κινήσεις με γυναίκες να υφίστανται βία αδιαμαρτύρητα θα πρέπει να καταγγέλλει το γεγονός. Υπάρχουν υπηρεσίες στην δίωξη εγκλήματος που μπορούν να επιληφθούν και είναι αποτελεσματικές στην προστασία των γυναικών που γίνονται θύματα του trafficking. Δεν πρόκειται για “κατάδοση” ή συνεργασία με τους “μπάτσους”, πρόκειται για το καθήκον να βοηθηθεί με γυναίκα που υποφέρει. Και δεν θα πρέπει να αρνηθούμε να την προσφέρουμε.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα όπου το είδος αυτό του δουλεμπόριου αφθονεί. Είναι χώρα μέσω της οποίας διακινούνται πολύ μεγάλοι αριθμοί άτυχων γυναικών που προορίζονται για τη σεξουαλική “ικανοποίηση” ντόπιων ή αλλοδαπών που ζουν εδώ αλλά και μεγάλου μέρους του ανδρικού πληθυσμού που ζει σε χώρες, κυρίως της ΕΕ, με τις οποίες η Ελλάδα έχει ανοιχτά σύνορα.
Αυτή τη στιγμή εκτιμάται ότι το πλήθος των σκλάβων που διακινούνται από αυτό το είδος του δουλεμπορίου αγγίζει τα 27 εκατομμύρια ψυχές. Είναι ένα τρομακτικό νούμερο που δεν δείχνει να υποχωρεί καθώς η άτακτη μετανάστευση ανθρώπων από περιοχές υποβαθμισμένες ή εμπόλεμες προς άλλους προορισμούς εντείνεται συνεχώς. Οι γυναίκες που γίνονται θύματα αυτού του είδους της βίας ζουν μια ζωή χειρότερη από κάθε φαντασία. Πολλές από αυτές “λυτρώνονται” αυτοκτονώντας ή μετατρέποντας τον εσώτερο εαυτό τους σε πέτρα ώστε να αντέξουν βιολογικά την κατάμαυρη ζωή τους.
Το καίριο ερώτημα είναι: Μπορούν οι πολίτες να βοηθήσουν;
Η απάντηση είναι “ναι”.
Σε κάθε περίπτωση που ο πολίτης δει παράξενες κινήσεις με γυναίκες να υφίστανται βία αδιαμαρτύρητα θα πρέπει να καταγγέλλει το γεγονός. Υπάρχουν υπηρεσίες στην δίωξη εγκλήματος που μπορούν να επιληφθούν και είναι αποτελεσματικές στην προστασία των γυναικών που γίνονται θύματα του trafficking. Δεν πρόκειται για “κατάδοση” ή συνεργασία με τους “μπάτσους”, πρόκειται για το καθήκον να βοηθηθεί με γυναίκα που υποφέρει. Και δεν θα πρέπει να αρνηθούμε να την προσφέρουμε.
Εύη Καρακώστα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου